Burri im dhe unë jemi të martuar prej një viti e 6 muaj. Ata thonë se martesa është një vend për të mësuar. Epo, kam mësuar mjaft mësime që e transformuan martesën tonë, por unë do të ndaj me ju pesë prej tyre.
Më poshtë janë pesë mësimet që kam mësuar në mënyrën e vështirë që ndryshoi martesën time:
- Unë nuk jam gjithmonë përgjegjëse për gjendjet e pakënaqura të bashkëshortit tim
Ka ditë që humori i burrit është i luhatur. Atëherë do të filloja të mendoja se duhet të kisha thënë ose bërë diçka të gabuar. Por mjerisht, kur ai më në fund hapet, padyshim që nuk jam unë! Ai mund të jetë i frustruar dhe i pakënaqur me një situatë që nuk ka fare lidhje me mua. Mund të jenë punë, problem familjar, një mik apo një kujtim i trishtuar.
Dhe sinqerisht, është një lehtësim kaq i madh ta njohësh këtë. Unë kam ndaluar të supozoj se gjendja e keqe e bashkëshortit tim është për shkak të diçkaje që unë kam bërë ose thënë gabim. Dhe nëse është, ai duhet të jetë aq burrë sa të më tregojë sidomos kur e pyes. Ka shumë gjëra të tjera për të shqetësuar kokën time sesa të supozoj nëse kam bërë apo jo diçka gabim.
- Si të themi që diçka është shumë më e rëndësishme se ajo që themi
Kur kemi mosmarrëveshje, unë prirem të dal shumë. Unë flas dhe them gjëra jo dhe aq të këndshme. Por kam mësuar se sa herë që më bëhet padrejtësi, unë përsëri do të humbas nëse përdor fjalë të gabuara. Problemi është pse-unë-reagova-në atë mënyrë, në vend që të merrja një ndjesë. Kështu që unë kam mësuar të qetësohem, të mbledh mendimet e mia dhe ta bëj atë të shohë se si dhe pse ndihem i ofenduar. Tani, vështirë se them gjë kur zemërohem. Unë pres derisa stuhia të mbarojë. Më besoni, kjo e ka transformuar pozitivisht martesën tonë. Pavarësisht se sa i zemëruar apo i tunduar jeni nuk duhet t’i thoni fjalë lënduese partnerit tuaj, pasi do të pendoheni. Fjalët janë si vezët, pasi thyhen, nuk mund të merren.
- Të jesh i martuar dhe të krijosh një familje nuk duhet të më ndalojë të ndjek ëndrrat e mia
Kur isha shtatzënë, nuk ishte aq e lehtë për mua sa prisja. Unë kam pasur vazhdimisht dhimbje dhe parehati. Kjo më ngadalësoi në të gjitha fushat, veçanërisht në gjërat që më pëlqente të bëja. Dhe kur erdhi fëmija im, orari im u shtrëngua. Të gjithë e dimë se sa e vështirë është të kombinohen mëmësia dhe karriera.
Një pjesë e imja u bë inat. Doja disa gjëra dhe nuk po i merrja. Fillova të ndjehem e lënë pas dore, sepse rreth meje shoh njerëz që ndjekin ëndrrat e tyre, përfshirë burrin tim. Pastaj vendosa të bëj më shumë përpjekje. Në disa vendime vendosa veten në vend të parë dhe bëj të paktën një gjë që dua brenda një dite. Më pëlqen të shkruaj dhe të lexoj. Vendosa të bëj më shumë shkrime. Më pëlqen ta vë trurin në punë dhe të ndihem mirë!
- Nëse doni diçka, pyesni
Dje, kisha ngërçe. Burri u kthye nga puna herët dhe vuri re se nuk isha me humor. Pastaj më duhej të përgatisja darkën. Ai më ndoqi në kuzhinë dhe më ofroi ndihmë. Më vonë, shërbeva darkën e foshnjës sonë dhe i kërkova ta ushqejë dhe ai e bëri atë në mënyrë të përsosur. Ato veprime menjëherë më bënë të ndihem më mirë. Ndryshe nga muaj më parë, kur isha shtatzënë dhe e sëmurë dhe do të supozoja se ai duhet ta dinte që nuk do të isha në gjendje të gatuaja apo bëja diçka. Unë do të prisja që ai të ofronte ndihmë dhe nëse nuk e bënte, kjo do të më prishte shumë humorin. Unë madje mund të përfundoj duke qarë. Një nga gabimet që ne si gra bëjmë është të presim që burrat tanë të lexojnë mendjet tona. Kjo nuk është e drejtë. Nëse ka ndonjë gjë që dëshironi ta bëjë partneri, thjesht kërkojeni. Ata nuk mund ta kuptojnë gjithmonë vetë. Në vend të sulmimit, thjesht flisni.
- Pastërtia është një term relativ
Para se të martohesha, kisha një mënyrë të veçantë për të rregulluar gjithçka. Unë jetoja vetëm në shkollë dhe në shtëpi kisha një dhomë vetëm për vete. Kështu që gjithçka që kisha ishte rregulluar gjithmonë siç dëshiroja dhe nëse do të udhëtoja, isha e sigurt që do gjeja çdo gjë në mënyrën që e lashë. Por martesa e ndryshoi atë. Burri im i dashur nuk është aq i vëmendshëm për detajet.
Ai do të përdorte një tualet dhe do ta vinte diku tjetër, do të vishte një palë këpucë dhe nuk do t’ia kthente në vendin e duhur në raft. Kjo më hidhëronte çdo herë. Dhe unë ankohesha dhe ankohesha. Pastaj ai më tha një ditë, “Duhet të qetësohesh. Vendi ku vendosa këpucët nuk duhet të ketë rëndësi për sa kohë është në raftin e këpucëve. Jo në shtrat, as jashtë!”
Dhe kjo më mësoi të mos mërzitesha për gjërat e vogla. Ndonjëherë riorganizoj, herë injoroj. Një vit e gjashtë muaj, kam mësuar disa gjëra të mahnitshme në lidhje me martesën. Më e rëndësishmja, unë kam mësuar të jetoj momentin dhe të argëtohem.
Burimi / https://olubunmimabel.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
