Sa herë që i shihja në mbledhje familjare, pyesja veten: A e kanë dashur dikur njëri-tjetrin?
Bob dhe Alberta ishin martuar për 37 vjet kur u takuam për herë të parë. Ajo që më goditi më shumë ishte se individualisht të dy kishin interesa dhe opinione të zjarrta, por së bashku kishin pak për t’i thënë njëri-tjetrit. Kishte një rrymë të nëndheshme zemërimi, përbuzjeje dhe shpërfilljeje. Mes tyre në publik ka mbizotëruar një heshtje e tensionuar. Në privat, ai mund të jetë një ngacmues verbal dhe emocional. Ajo mund të ishte fëmijë dhe e varur, pa mësuar kurrë të drejtonte makinën. Ata të dy kishin ardhur nga familje të thyera nga vdekja dhe divorci. Fëmijët e tyre ishin rritur. Pra, pse ata ishin ende bashkë?
Ka një sërë arsyesh që martesat e dëshpërimit të qetë vazhdojnë.
Financat: Ndoshta nuk ka para të mjaftueshme për të mbajtur dy familje ose për të mbajtur një mënyrë jetese që një ose të dy bashkëshortët e kanë vlerësuar. Ndoshta çifti ka ardhur në këtë vend të dëshpërimit të qetë gjatë daljes në pension, kur shpërqendrimet e punës dhe fëmijëve janë zhdukur dhe buxhetimi me të ardhura fikse duket se përjashton shpenzimet e divorcit.
Fëmijët: Nuk është vetëm frika e privimit të fëmijëve të mitur nga një familje e paprekur me dy prindër që mban bashkë disa çifte të pakënaqur, por edhe vetëdija se fëmijët e rritur mund të kenë një sërë ndjenjash edhe për një divorc prindëror.
Besimet fetare dhe turpi: Njerëzit që janë fetarë të devotshëm dhe besimi i të cilëve e ndalon divorcin ose e konsiderojnë atë, në rastin më të mirë, si një zgjedhje të turpshme, nuk ka të ngjarë ta shohin ndarjen si një opsion të zbatueshëm.
Frika: Ka kaq shumë frikë që shfaqen kur një çift ndahet. Ekziston frika nga e panjohura: të mbijetosh vetëm ose si prind i vetëm, rreziku që njeriu të plaket vetëm, që dashuria të mos ndodhë më kurrë. Mund të ketë edhe frikë në procesin e ndarjes dhe përshkallëzimin e mundshëm të armiqësive dhe madje edhe dhunës.
Faji: Njohja e një bashkëshorti ashtu siç bën me të gjitha dobësitë e tij ose të saj, perspektiva për të lënduar një tjetër ose për të braktisur një partner prej kohësh gjatë një kohe nevoje duket thelbësisht e gabuar. Vënia e fëmijëve të dikujt – qofshin të mitur apo të rritur – përballë dhimbjes së një ndarjeje familjare mund të ndihet edhe më keq.
Ngjarjet e jashtme: Largimi nga një marrëdhënie e pakënaqur mund të shtyhet për një kohë të pacaktuar gjatë periudhave sfiduese. Për shembull, një studim i kohëve të fundit i modeleve të divorcit gjatë pandemisë zbuloi se kishte një rënie të rasteve të divorcit në vitin 2020, pasi njerëzit grumbulloheshin së bashku në shtëpitë e tyre.
Zakoni: Qëndrimi i vendosur është një zakon, pjesë e rutinës së dikujt. Çdo lëvizje për t’u larguar ose për t’u përpjekur për të përmirësuar martesën humbet në zvarritje dhe fantazi të paqarta, si dëshira e Albertës për të “fluturuar kafazin”. Ose mund të ketë dëshpërim të përbashkët për ndonjë ndryshim domethënës dhe dorëheqje për të pranuar atë që është. Dhe kështu çifti merr jetën ditë pas dite, ditë pas dite ndërsa koha kalon.
Gëzimi i përhershëm: Jo të gjitha marrëdhëniet e trazuara ofrojnë mjerim të vazhdueshëm. Mund të ketë disa momente të mira, momente gëzimi dhe lidhjeje që ndihen aq mirë sa të duket marrëzi t’i hedhësh të gjitha këto. “Nuk mund t’ju them se sa herë kam qenë në prag të largimit,” më tha një klient që do të telefonoj Jerry.
Përgatiti K.I / Burimi www.psychologytoday.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
