Po ndodh gjithnjë e më shpesh. Dy njerëz takohen, bien në dashuri dhe kanë fëmijë. Pastaj ndodh diçka që e fut marrëdhënien e tyre në krizë. Kriza nuk shërohet, por nuk flitet për ndarje sepse përfshihen fëmijët. Dhe jeta vazhdon mes keqkuptimeve, gënjeshtrave, vuajtjeve…
A është e drejtë të qëndrojmë së bashku vetëm dhe ekskluzivisht për shkak të fëmijëve? Përgjigjja do të ishte po, sepse një fëmijë ka nevojë për një nënë dhe një baba pranë, ai ka nevojë për pika referimi shumë specifike. Flijimi për fëmijët tanë vjen spontanisht dhe mendimi i thjeshtë për t’i lënduar me disa nga veprimet tona na lëndon jashtë mase.
Ata që, në një situatë të tillë, nuk përpiqen ta kuptojnë krizën dhe ta lënë veten të jetojnë sipas saj, ata që ia atribuojnë të gjithë fajin tjetrit dhe nuk duan të rilexojnë dhe kuptojnë se çfarë ka ndodhur, ata që nuk kanë ndërmend të përfshihen, sigurisht që e kanë gabim. Marrëdhënia është çështje e çiftit dhe nëse diçka nuk shkon mirë në këtë marrëdhënie, të dyja palët janë përgjegjëse: tradhtia, dhuna, keqkuptimi, mërzia… Ato ndodhin sepse kushtet janë në fuqi për të qenë në gjendje t’i zbatojnë ato. Nuk ka viktima apo keqbërës, vetëm pjesë aktive të një marrëdhënieje që po shkon në atë drejtim dhe jo një tjetër.
Të kuptosh këtë është tashmë një hap i parë drejt paqes më të madhe mendore.
Pra, është me rëndësi themelore të zbatojmë strategji për të njohur vërtet veten dhe ata që na rrethojnë. Kriza që ka mbërritur është një lajmëtar i të vërtetave të fshehura që tani është koha për t’i ditur. Të gjithë mund të zgjedhin metodat më të përshtatshme për t’u futur në këtë rrugë: terapia e çifteve, më shumë kohë për të kaluar së bashku, më shumë të vërteta thanë… Megjithatë, mund të ndodhë në disa raste që një ndarje është e vetmja rrugë përpara.
Të vendosësh të mos jetojmë më së bashku nuk është një dështim por një mënyrë e shëndetshme për të qenë në gjendje të largohemi, përkohësisht ose jo, nga një situatë e padurueshme: distancimi fizik thyen mekanizmat e një marrëdhënieje problematike, na ndihmon të kanalizojmë energjitë tona jo më në lojën e pjesës së zakonshme brenda marrëdhënies (pjesë që na konsumon fizikisht dhe mendërisht) por në të kuptuarit e vetes dhe tjetrit.
Vendimi për t’u ndarë është një vendim vërtet i vështirë. Ndihesh sikur ke dështuar, se ke investuar në një projekt që tani po rritet në tym. Dështimi i vërtetë, megjithatë, nuk është ky, por vazhdimi i jetës së marrëdhënies për të mos u ndjerë si një dështim.
Ashtu si çdo ndryshim tjetër i jetës, kjo do të çojë në vuajtje, lodhje, trazira. Por ndryshimet sjellin pasurim dhe është palëvizshmëria ajo që na bën sterilë, të zemëruar dhe të palumtur.
Shumë njerëz vendosin të mos ndahen për mirëqenien e fëmijëve të tyre. Por fëmijët do të kenë gjithmonë një nënë dhe një baba edhe nëse ndahen: ajo që ndryshon është marrëdhënia e çiftit, jo ajo prindërore! Dhe marrëdhënia e një çifti nuk ka të bëjë fare me fëmijët e tyre. Nëse jeni duke menduar se marrëdhënia në çift është gjithashtu e rëndësishme për fëmijët sepse ata duhet të kenë një shembull të një marrëdhënieje mes dy personave në mënyrë që të jenë në gjendje ta kërkojnë atë kur të rriten, pyeteni veten nëse jeni me të vërtetë marrëdhënia në çift që dëshironi që ata të jetojnë kur të rriten.
Sigurisht, fëmija do të pësojë një ndryshim të madh, por jeta është ndryshim! Dhe nëse menaxhohet në mënyrën më të mirë, si çdo ndryshim tjetër, çdo pjesëtar i familjes do të jetë i qetë.
/Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
