Ndonjëherë, dyshimet, pasiguritë, frika ose ankthi i dështimit na pengojnë të ecim përpara. Janë këto frikëra të vogla që bëhen pengesat e mëdha në rrugën tonë drejt qëllimeve tona të vërteta. Ne vazhdojmë të pengohemi mbi të dhe të fiksohemi me idenë se pavarësisht se çfarë bëjmë, do të dështojmë. Kjo na bën të torturojmë veten dhe të mendojmë për pengesat në rrugën tonë, në vend që të vërejmë të gjithë progresin që kemi bërë tashmë.
Na shtyn të mendojmë për kërcënimet e fshehura midis mundësive në jetën tonë. Ne rrëmbehemi nga pasiguritë tona, në vend që të përqendrohemi te pikat tona të forta.
Në procesin e arritjes së qëllimeve tona, ne jemi kërcënimi më i madh për veten tonë.
Jorge Bucay, në historinë e tij të bukur me titull “Pengesat”, na flet për maninë e vetëlëndimit. Shpresojmë që ta shijoni këtë histori dhe t’ju ndihmojë të mendoni.
“Pengesa”, një histori nga Jorge Bucay
Po ec përgjatë një shtegu. I lashë këmbët e mia të më udhëhiqnin rrugën. Sytë e mi pushojnë te pemët, te zogjtë, te gurët. Në horizont shoh skicën e një qyteti. I tendos sytë për ta dalluar mirë. Ndjej se ai qytet më tërheq. Nuk e di si, por e kuptoj se në atë vend mund të gjej gjithçka që dëshiroj. Të gjitha qëllimet e mia, objektivat dhe sukseset e mia, ajo që do të doja të isha më shumë se çdo gjë tjetër, ajo që aspiroj, ose ajo që përpiqem të bëj, ajo për të cilën punoj, ajo që kam aspiruar gjithmonë, ajo që do të përfaqësonte suksesin tim më të madh.
Unë mendoj se të gjitha këto gjëra janë në atë qytet. Pa hezitim, vendos të shkoj. Pak më vonë, shtegu fillon të ngjitet, ndihem pak i lodhur, por nuk ka rëndësi. Po vazhdoj përpara. Shoh një hije të zezë përgjatë shtegut. Ndërsa afrohem, vërej se një hendek i madh po më bllokon rrugën. Kam frikë… ngurroj. Më zemëron fakti që qëllimi im nuk është aq i lehtë për t’u arritur. Gjithsesi, vendos të hidhem mbi hendekun. Bëj disa hapa prapa, nis të vrapoj dhe kërcej… Arrij ta kaloj. Pushoj pak dhe pastaj filloj të ec përsëri.
Disa metra më tej ka një hendek tjetër. Bëj përsëri një ngjitje me vrap dhe e kapërcej edhe atë. Vrapoj drejt qytetit, shtegu duket i qartë. Jam i befasuar nga një greminë që më bllokon rrugën. Po ndalem. Është e pamundur ta kapërcesh atë. Shoh se ka dërrasa druri, gozhda dhe vegla afër. E kuptoj që jam aty për të ndërtuar një urë. Nuk kam qenë kurrë i zoti me duart, kështu që po filloj të mendoj se është më mirë të heq dorë. Por pastaj e shoh qëllimin tim… Dhe pastaj rezistoj.
Unë filloj të ndërtoj urën. Orët kalojnë, ose ndoshta ditët, ose ndoshta muajt. Ura është bërë. Me padurim, e kapërcej atë. Dhe kur arrij në anën tjetër… shoh një mur. Një mur gjigant i ftohtë dhe i lagësht rrethon qytetin e ëndrrave të mia.
Ndihem keq… Mundohem të gjej një mënyrë për ta kapërcyer, por nuk ka rrugë tjetër. Duhet ta ngjitem. Qyteti është kaq afër… Nuk do ta lejoj atë mur të më ndalojë të kaloj.
Jam gati të ngjitem. Pushoj pak dhe marr pak ajër të pastër. Papritmas shoh një fëmijë në shteg që më shikon sikur më njeh. Ai më buzëqesh me bashkëfajësi.
Më kujton veten time… Kur isha fëmijë.
Ndoshta pikërisht për këtë arsye, vendos ta shpreh shqetësimin tim me zë të lartë: “Pse ka kaq shumë pengesa midis meje dhe qëllimit tim?” Fëmija ngre supet dhe përgjigjet: «Pse po më pyet mua?» Pengesat nuk ekzistonin para se të vije ti… Ti i solle ato. »
Pse i krijojmë vetë pengesat?
Njerëzit krijojnë pengesat e tyre në rrugën e tyre kur fiksohen pas çdo gjëje të keqe që mund të ndodhë, kur mendojnë për anën e errët të një të ardhmeje të pasigurt, por e bëjnë atë realitet me çdo mendim që kanë. Kur ato dominohen nga frika dhe kur dyshimet janë aq të fuqishme sa nuk ofrojnë gjë tjetër veçse ankth.
Të gjithë pengohen në jetë, por vetëm ata që dorëzohen (dhe ka nga ata që dorëzohen edhe para se të fillojnë udhëtimin) mposhten nga pengesat.
Ne krijojmë pengesa për veten tonë në mënyrë që të mbrohemi nga dështimi i mundshëm. Ato janë një justifikim, një “e shikon, ta thashë unë”, kur frikërat tona më të këqija konfirmohen dhe ne biem ose dështojmë në sfidën që në përpjekjen e parë.
Ne gjithashtu krijojmë pengesat tona nga frika e pasigurisë së asaj që do të ndodhë. Prandaj, ne preferojmë të gjejmë strehë në hijen e asaj që është e njohur dhe negative, në vend që të kërkojmë atë që është e panjohur dhe pozitive. Ne bëhemi frikacakë të mposhtur nga imagjinata jonë; Janë idetë tona ato që bëhen pengesa në rrugën tonë.
Duhet ta stërvitësh mendjen tënde për të parë anën pozitive të realitetit. Nëse bën përpjekje, triumfi është i garantuar. Nëse ndodh të rrëzohesh përsëri, kërko bukurinë e fshehur pas çdo hijeje dhe çdo pengese, sepse, ashtu si stinët, edhe njerëzit janë të aftë të ndryshojnë. Mbaj mend se në këtë jetë mbijeton ai që lufton dhe shpreson, jo ai që shikon me frikë probabilitetet e së ardhmes.
Dhe, mbi të gjitha, kini besim në aftësitë tuaja. Jeto jetën siç e meriton, sepse të gjithë pengohen, por nuk janë rëniet ato që e shënojnë jetën tënde, por mësimet që nxjerr prej tyre. Vazhdo të ecësh dhe kur të shohësh një përrua përpara teje, pyete veten nëse e krijove ti atë greminë duke grumbulluar dyshime gjatë rrugës. Pra, a do të vazhdosh të ankohesh për pengesat që i krijon vetes në jetë, apo do të ecësh me një hap të vendosur dhe të patrembur, duke luftuar për atë që dëshiron?
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
