Po. Dhe pikërisht në ato ditë dashuria merr kuptimin më të madh. Ndonjëherë zgjohesh dhe ndjen se zemra është e lodhur, mendja e rëndë, dhe shpirti i heshtur. Nuk ke fuqi të buzëqeshësh, as të japësh, as të ndërtosh. Sikur je një gotë që është derdhur shumë herë… dhe më në fund ka mbetur gjysmë bosh.
Por ja e vërteta e bukur: Nuk jemi të thyer kur lodhemi. Jemi njerëzorë. Dhe pikërisht njerëzorja brenda nesh na jep aftësinë të duam, edhe kur s’kemi shumë për të dhënë. Dashuria nuk është gjithmonë shpërthim emocionesh; ndonjëherë është vetëm prania jonë. Një fjalë e butë. Një përqafim që nuk kërkon shpjegime. Një gjest i vogël që lind nga mirësia, jo nga forca.
Mirësia nuk kërkon energji të pakufishme, kërkon zemër. Dashuria nuk pret momentin perfekt, ajo bëhet vetë momenti perfekt.
Edhe kur je bosh, ti mund të zgjedhësh të jesh dritë. Ndoshta e vogël, ndoshta e zbehtë… por dritë prapë. Dhe shpesh, në aktin e vogël të të dhënit, ti e rifiton veten. Rifiton ngjyrën, frymën, forcën. Sepse ajo që japim, në mënyra të çuditshme, kthehet tek ne.
Kështu që po, edhe në ditët më të vështira, ne mund të japim dashuri. Jo për t’u dukur të fortë, por për të kujtuar vetes se jemi të gjallë. Jo për të shpëtuar botën, por për të shpëtuar një moment.
Dhe nganjëherë, një moment ndryshon gjithçka.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
