Jeta për ata që nuk janë adhurues të kontaktit fizik mund të jetë shumë e vështirë: kontakti fizik është kudo! Përqafime, puthje, përkëdhelje, goditje në shpinë! Çfarë flokësh të bukur keni… (dhe ndërkohë i përkëdhelni)! Po ata njerëz që ju prekin kur flasin me ju, ose ju afrohen aq shumë sa ju detyrojnë të bëni disa hapa mbrapa? Po, për ata që nuk i pëlqejnë kontaktet fizike, jeta shoqërore mund të jetë e vështirë për t’u menaxhuar dhe pa dyshim një burim stresi!
Të prekësh njëri -tjetrin nuk është për të gjithë. Ka nga ata që e duan kontaktin fizik, ata që ndiejnë nevojën e tij dhe ata që nga ana tjetër, ngurtësohen si një copë druri nëse përqafohen. Ekstremin e gjejmë tek një kategori njerëzish që e përjetojnë kontaktin fizik si një shqetësim të vërtetë psikologjik që merr emrin afefobia.
Afefobia përfaqësohet nga një mbindjeshmëri e subjektit jo vetëm në kontaktin e drejtpërdrejtë fizik, por edhe në afërsinë me trupin e të tjerëve. Për shembull, gjatë një bisede, nëse bashkëbiseduesi nuk mban një distancë të caktuar fizike, ai perceptohet si “shumë afër”. Kjo bezdi është krijuar nga një interpretim i pavetëdijshëm që lidh kontaktin fizik me një pushtim të zonës intime të dikujt. Në praktikë, tjetri perceptohet si ndërhyrës!
Pse nuk e duroj dot kontaktin fizik?
Ka shumë interpretime dhe po aq teori. Në origjinën e Afefobisë ose në përgjithësi ndjenja e shqetësimit në lidhje me kontaktin fizik, mund të ketë trauma ose një privim emocional nga ana e prindërve (madje të pavullnetshëm) gjatë fëmijërisë; në fëmijëri, veçanërisht në fëmijërinë e hershme, dashuria normalisht komunikohet me kontakt fizik.
Në këtë pikë, për ju që nuk e duroni kontaktin fizik, do të ishte e përshtatshme t’i bëni vetes disa pyetje: çfarë marrëdhënie keni pasur me kontaktin fizik kur keni qenë fëmijë?
Sigurisht, disa gjëra që nuk i mbani mend. Ju nuk e dini sa shpesh mami ju mbante në krahë. A e dini se në muajt e parë të jetës, pediatrit këshillojnë prindërit që ta bëjnë fëmijën e tyre të ndiejë praninë e tyre fizike përmes kontaktit? Përqafime, përkëdhelje… Kjo do të thotë që si i rritur, ai fëmijë mund ta jetojë trupin e tij në mënyrë pozitive, që ai të rritet duke u ndjerë i dashur dhe i mbrojtur, duke zhvilluar kështu besimin tek të tjerët dhe tek vetja.
Në dritën e kësaj, një pyetje tjetër që duhet t’i bëni vetes është: çfarë lloj marrëdhënieje keni me trupin tuaj?
Përveç privimit afektiv, një tepricë e dashurisë dhe kontaktit fizik, e zgjatur me kalimin e kohës, gjithashtu mund të ketë të njëjtën pasojë. Për shembull, nëse gjatë fëmijërisë dhe rritjes, e keni perceptuar nënën tuaj si tepër ndërhyrëse dhe në familje ju është dashur gjithmonë të luftoni për të qenë në gjendje të ndërtoni hapësirën tuaj të përcaktuar mirë, si një i rritur largimi nga kontakti fizik dhe nga marrëdhëniet njerëzore mund të jetë një pasojë “legjitime”.
Frika për t’u privuar nga intimiteti i dikujt mund të pasqyrojë një paaftësi për të menaxhuar kufijtë ndërnjerëzorë midis jush dhe të tjerëve. Kjo frikë mund të shfaqet gjithashtu në mënyrë obsesive në aspekte të tjera, për shembull: ju nuk doni që të tjerët t’ju prekin nga “frika se mos jeni të infektuar”.
Fokusi duket të jenë mikrobet, bakteret, parazitët… por në realitet, edhe këtu është kontakti fizik dhe vështirësia e përcaktimit të kufijve ndërnjerëzorë të lidhur gjithmonë me praninë e një figure referimi tepër të dashur, të rëndë dhe ndërhyrëse.
Së fundi, një hipotezë tjetër, e lidhur me traumën: si mund ta përjetoni ndjenjën e përqafimit nëse kujtimet tuaja lidhen me dhunën ose tradhtinë nga një i dashur i cili, në vend që t’ju mbrojë, disi ju bëri të ndiheni keq? Natyrisht, edhe në këtë rast, si i rritur do të keni vështirësi ta lini veten të hyjë në kontakt fizik për të shmangur rihapjen e asaj plage që nuk keni qenë kurrë në gjendje ta mbyllni.
Refuzimi i kontaktit fizik mund të jetë rezultat i dëshirës për të mos u zbuluar tek të tjerët, për të mos u bërë i njohur, nga frika ose turpi nga vetja… por asnjë njeri nuk është një ishull. Të refuzosh të prekesh do të thotë gjithashtu të refuzosh të kontaktosh vërtet me të tjerët dhe me veten, me episodet e kaluara dhe me atë që trupi mund të zbulojë. Ky kontekst mund të përfshijë të gjithë njerëzit që priren të somatizohen me sëmundjet e lëkurës (dermatit atopik, urtikarie, kruajtje, skuqje).
Është sikur pavetëdija e shndërron lëkurën tuaj në një forcë të blinduar, një kufi i pakalueshëm për t’u bërë i paprekshëm dhe mbi të gjitha i padepërtueshëm, i paarritshëm për të tjerët. Por e përsëris: asnjë njeri nuk është ishull dhe mbyllja nuk është kurrë e dobishme edhe kur është vetëm metaforike përtej kufijve të trupit.
Shqetësimi i kontaktit fizik si një mekanizëm mbrojtës
Në të gjitha rastet e përshkruara, është një lloj mekanizmi mbrojtës i vendosur nga pjesa më stërgjyshore e juaja. E pavetëdijshmja dhe e nënndërgjegjshmja kanë inteligjencën e tyre emocionale që nuk ka të bëjë me logjikën dhe racionalitetin. Këto pjesë na bëjnë të krijojmë shmangie dhe të vendosim mekanizma pothuajse gjithmonë jofunksionale. Në këtë rast, duke shmangur kontaktin fizik, ju vetëm do të krijoni distanca dhe ndarje të mëtejshme, duke u privuar nga mundësia për të jetuar mrekullitë me gëzim… jo aq shumë nga kontakti fizik sa nga spontaniteti i disa gjesteve.
Është e kotë të përpiqesh dëshpërimisht të shpëtosh nga një përkëdhelje ose ndonjë qasje tjetër fizike: gjëja më e mirë është të njohësh origjinën e shqetësimit që është “fiksuar” në mendjen tënde. Mund të ktheheni në momentin e saktë kur “kontakti fizik u bë emblematik” në mënyrë që të përpunoni gjithçka në rrjedhën e sipërme. Nga çfarë doni të mbroheni duke refuzuar kontaktin fizik? Puna e mirë introspektive, ndoshta me ndihmën e një profesionisti, mund të hapë horizonte të reja.
Burimi / https://psicoadvisor.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
