Ajo është ajo grua e rrallë që beson në rikthim, edhe kur shpresa është bërë pluhur. Gruaja që do t’ju japë një mundësi të dytë, të tretë e ndoshta një të katërt, edhe atëherë kur bota e tërë do t’i thoshte “mjaft”. Sepse ajo nuk sheh vetëm gabimet tuaja, ajo sheh njeriun pas tyre. Ajo beson se diku, thellë në shpirtin tuaj, ka ende një dritë të vogël që mund të ndizet sërish.
Çdo herë që e gënjeni, një copëz nga zemra e saj thyhet me zhurmën më të heshtur në botë. Por ajo përsëri zgjedh të falë. Jo nga dobësia, por nga dashuria, ajo fuqi e padukshme që e bën të besojë se dashuria shëron edhe plagët që nuk duken. Ajo nuk do t’ju qortojë, as kur do të kishte çdo arsye ta bënte. Ajo hesht, sepse shpesh heshtja e saj peshon më shumë se çdo fjalë.
Ajo është grua që ndien më thellë se ç’mund të përshkruajë fjala.
Ajo e di kur ndjenjat tuaja janë të vërteta dhe kur janë hijet e një ndjenje të lodhur. Edhe kur fjalët “më vjen keq” i thoni rrallë e thatë, ajo i pranon si një pikë uji në shkretëtirën e shpresës. Ajo lë mënjanë krenarinë, sepse për të, dashuria nuk është betejë, por strehë.
Në çdo marrëdhënie, ajo jep gjithçka që ka kohën, shpirtin, përkushtimin, sepse beson se lidhjet nuk rriten nga fjalët, por nga përpjekjet. Ajo e shikon dashurinë si një kopsht që duhet ujitur çdo ditë, edhe kur toka është tharë.
Ajo është aty për ju, gjithmonë. Në dritë e në terr, në gëzim e në lodhje. Kur bota t’ju kthejë shpinën, ajo do të jetë krah jush, edhe pse ndoshta nuk i keni dhënë sigurinë që ajo meriton. Edhe kur dita e saj është e mbushur me ankth e lodhje, ajo gjen një çast për t’ju dëgjuar, sepse për të, ju jeni një copë rëndësishme e jetës së saj.
Ajo nuk ju lë të prisni. Çdo mesazh që ju dërgon është një shenjë kujdesi, një “jam këtu” i heshtur. Nuk luan me ndjenjat tuaja, nuk vonon me qëllim, nuk luan me pasigurinë. Ajo jep gjithçka pa kërkuar asgjë në kthim, sepse për të, dashuria është dhuratë, jo tregti.
Ajo kurrë nuk flet keq për ju, edhe kur dhimbja e ka mbërthyer shpirtin. Durimi i saj është i pamasë, si një det që di të përpijë dallgët pa u ankuar. Edhe kur të tjerët dorëzohen, ajo mbetet. Ajo do t’ju dojë, edhe kur nuk e meritoni, edhe kur e harroni, edhe kur e shtyni larg. Sepse për të, dashuria nuk është çmim për t’u fituar, por ndjenjë për t’u dhënë.
Ajo përpiqet çdo ditë të ju bëjë më të mirë, ndoshta duke harruar veten, ëndrrat, dëshirat e saj. Por ajo nuk ankohet, sepse dashuria e saj është si një zjarr që ndriçon edhe kur digjet. Ajo është gruaja që ju bën të ndiheni të dashur, edhe në heshtje. Gruaja që kërkon falje për gabime që nuk i ka bërë, vetëm për t’ju parë të qetë. Gruaja që, në fund, do t’ju mungojë deri në rrënjë të shpirtit, kur të kuptoni se e keni humbur, atë që dashuronte pa kushte, pa masa, pa fund.
Sepse ajo, është ajo grua, e rrallë, e brishtë, e fortë, ajo që do t’ju dojë edhe kur bota t’ju harrojë.
Ajo që, një ditë, do ta kërkoni në çdo fytyrë, por nuk do ta gjeni më askund.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
