Ajo që u shijua mirë, edhe nëse ishte e shkurtër, nuk harrohet kurrë. Sepse ka dashuri, kujtimi i të cilave ende na gëzon, për ato puthjet marramendëse, ato përkëdheljet plot dëshirë dhe ato shikime që i thanë të gjitha pa pasur nevojë për fjalë. Janë kujtime për t’u kthyer në fshehtësi dhe nëse dashuria ishte kalimtare, nëse na bëri të lumtur, nuk duhet të llogaritet si gabim.
Disa thonë se kujtesa ndonjëherë vepron si një qenush i ngathët. I hedhim një top dhe ai kthen çdo gjë që gjen gjatë rrugës. Truri punon me asociacione, ajo që na kthen nga gjoksi i kujtesës nuk është kurrë e saktë dhe zakonisht hedh poshtë shumë detaje për të mbajtur thelbin. Megjithatë, është mirë të dish se nëse ka një gjë që të pëlqen, janë momentet e lumtura.
Ka kujtime që psherëtin, poezi të gdhendura në vështrime tashmë nostalgji dhe dashuri që, edhe pse të shkurtra, janë si një parfum eterik që vazhdon ende. Sepse ajo që është shijuar mirë nuk harrohet kurrë dhe as nuk do të llogaritet si gabim. Është e rëndësishme të mbani parasysh një detaj të rëndësishëm për kujtimet e mira. Ajo që kemi shijuar në një moment të caktuar të jetës sonë do të integrohet në kujtesën tonë emocionale në një mënyrë kuptimplote vetëm nëse e interpretojmë përvojën në fjalë si transcendente dhe pozitive.
Besoni apo jo, kjo ndonjëherë nuk është aspak e lehtë. Sidomos nëse flasim për marrëdhënie emocionale. Sepse ndonjëherë, ajo që ishte e shkurtër sjell me vete stinë të gjata lotësh. Atëherë, si mund të qëndrojmë me “pozitivin” e këtyre momenteve jetësore?
Ajo që është shijuar meriton të vlerësohet
Sonja Lyubomirsky është një psikologe e njohur në Universitetin e Kalifornisë e specializuar në studimin e lumturisë. Me libra si “Mitet e lumturisë” ai na jep një qasje disi të ndryshme nga ajo që është e zakonshme në fushën e vetë psikologjisë pozitive. Sipas këtij autori, për të arritur mirëqenien dhe potencialin tonë maksimal personal, duhet të lëmë mënjanë të shkuarën sepse është e parëndësishme për të tashmen . Për këtu dhe tani. Ndërsa është e vërtetë që ne mund ta kuptojmë këtë qasje, e vërteta është se është shumë e ndërlikuar për t’u vënë në praktikë. Njerëzit janë kujtime, ne jemi shija e asaj puthjeje të parë, aroma e tortës që na përgatiti gjyshja dhe ne jemi gjithashtu të gjithë ata lotë të derdhur fshehurazi në çdo zhgënjim tonë. Prandaj, përpara se të kërkoni “atë pilulën magjike” me të cilën mund të fshini kujtimet e këqija, është më mirë t’i “riinterpretoni” ato.
Ajo që është shijuar meriton të vlerësohet dhe ajo që është penduar meriton të shihet nga një këndvështrim tjetër, më integrues, më harmonik. Nëse një dashuri ishte e shkurtër dhe ju la të zhgënjyer, qëndroni me atë që keni përjetuar. Nëse një person ju ka tradhtuar, mbani atë që keni mësuar. Nëse keni bërë një gabim, mos u ushqeni me dështim. Merrni frymë dhe lërini gabimet të jenë mësimi juaj më i mirë.
Rëndësia e kujtimeve pozitive
Ne e dimë tashmë se kujtesa është selektive, se nuk është e saktë dhe se i pëlqen t’i interpretojë gjërat në mënyrën e vet. Tani, siç e theksuam në fillim, nëse ka diçka që truri ynë vlerëson, është që ne t’i ofrojmë atij jo vetëm përvoja të këndshme , por edhe të bëjmë përpjekje për të interpretuar atë që përjetojmë si diçka pozitive dhe pasuruese. Është kurioze, për shembull, se si ndonjëherë e njëjta përvojë mund të jetë kaq e ndryshme, e parë përmes dy këndvështrimeve. Për ta kuptuar pak më shumë, le të themi se po shkojmë për pushime me partnerin. Kur mbërrijmë në destinacionin tonë, moti i keq na shoqëron secilën prej këtyre ditëve. Disa kohë më vonë dhe kur flasim për të, partneri ynë e kujton atë si një ngjarje të vërtetë të keq: po humbiste para. Ne nga ana jonë e interpretojmë ndryshe, deri në atë pikë sa ta mbajmë në kujtesën tonë si diçka shumë domethënëse dhe të veçantë . Sepse pavarësisht shiut, ne mundëm të kalonim kohë më intime në dhomën e hotelit.
Siç mund ta nxjerrim përfundimin, do të ishte e mrekullueshme për mirëqenien tonë të kishim atë prirje natyrale për t’i parë gjërat me syze të ndryshme. Me kristale të tjera me të cilat mund të rregulloni atë që keni përjetuar në një mënyrë më pozitive dhe pasuruese. Martin Seligman, babai i psikologjisë pozitive, sugjeron diçka që padyshim mund të na ndihmojë ta arrijmë këtë. Në librin e tij “Lumturia autentike” ai shpjegon se një nga ushtrimet më të mira për të nxitur kujtime pozitive është të përpiqesh të falënderosh për diçka çdo ditë . Mund të duket ironike apo edhe shumë “shpirtërore” për më shumë se një person, por në realitet, është një ushtrim shumë efektiv.
Të falënderosh është si të kalosh çdo përvojë përmes një filtri. Gjithmonë ka mbetur diçka, një mbetje, një mbetje mezi e perceptueshme që shkëlqen si pluhur diamanti. Këtu është mësimi autentik, këtu është ajo që shijohet dhe ajo që do të meritojë të mbahet mend.
Ndoshta thellë brenda, ai qeni i kujtesës për të cilin folëm në fillim nuk ishte aq i ngathët. Edhe sikur të mos na sjellë atë topin që i kishim hedhur, ka shumë mundësi që ai të na vijë me diçka që donim ta rikuperonim: një kujtim domethënës nga kujtesa jonë që tani e vlerësojmë si pozitive. Sepse kush është në gjendje të kujtojë të shkuarën pa dhimbje, ka mundësinë të shijojë me pasion të tashmen.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
