Ajo që vjen nga zemra nuk arrin gjithmonë tek të tjerët. Të gjithë e kemi kuptuar të paktën një herë: të bësh diçka për një person tjetër, me dashuri të madhe dhe të shpërblehesh me indiferencë. Sikur mirësia, larg nga të qenit një gjuhë universale, humbi në dialekte të çuditshme.
Në këtë rast, nuk po flasim vetëm për disonancë midis asaj që jep dhe tjetra merr. Po i referohemi gjithashtu asaj ndjenje të shkretë në zemrën e të tjerëve që nuk sheh, dëgjon apo percepton atë që bëjnë të tjerët për të. Ne e dimë se dashuria është e padukshme, por nëse të tjerët nuk e ndiejnë atë përmes veprimeve tona, është sikur, disi, asgjë nuk ka kuptim.
Disa shkencëtarë të sjelljes dhe biznesit na thonë se mirësia është në të vërtetë një dëm për suksesin shoqëror. Në njëfarë mënyre, një njeri i mirë, i cili gjithmonë vepron me ndershmëri, do të hidhet nga zhgënjimi në zhgënjim në këtë lumë kompleks konkurrence që përcakton botën moderne.
Ne e dimë këtë. Megjithatë, shumë vazhdojnë të zgjedhin ta bëjnë këtë. Sepse mirësia, të bësh gjërat nga zemra, është një vlerë personale në të cilën ia vlen të investosh kohë dhe mund. Nuk mund të mohojmë as që zhgënjimet lëndojnë.
Hidhërimi i të mos ndihesh i njohur dhemb, sepse askush nuk vepron me egoizëm kur shpreson që partneri , familja ose shoku më i mirë do t’i perceptojnë ato gjeste të vogla të bëra me dashuri. Sepse, ndonjëherë, të duash do të thotë të heqësh dorë dhe madje ky lëshim bëhet sinqerisht. Edhe pse zemrat e njerëzve të tjerë janë të sintonizuara në frekuenca të tjera, në kanale të tjera…
Zemra fisnike dhe ishulli i saj i vetmisë
Kur dikush bën diçka nga zemra, ajo harmonizon dimensione të shumta. Tregon identitetin e tij, vlerën e reciprocitetit, dëshirën për të bërë mirë, për të sjellë mirëqenie, gëzim dhe entuziazëm te të tjerët. Personi që vepron me mirësi duhet në fakt të ndihet i afirmuar, duke parë që e gjithë energjia e investuar për të bërë vepra të mira. Që qëllimi i tij ka një qëllim të dobishëm. Fatkeqësisht nuk është gjithmonë kështu. Larg nga të qenit një kongruencë midis asaj që bën dhe shpreson të gjesh, ajo që ndodh shpesh është një padrejtësi. Mund të japim shumë shembuj. Mund të flasim për një të moshuar që në të kaluarën bënte gjithçka për fëmijët e tij dhe që tani shpërblehet me vetminë. Një adoleshent që përpiqet të integrohet në një grup me respekt dhe dashuri, por nga bashkëmoshatarët trajtohet me përbuzje dhe ngacmim.
Nuk mund të harrohet as çifti që u jep rëndësi gjesteve të vogla, që i jep përparësi lumturisë së personit që dashuron, që kujdeset, që ndërton, që investon… Nëse nuk shihet asgjë nga këto, nëse asgjë nuk vlerësohet, ajo dashuri. nuk ka dobi. Nuk llogaritet. Duhet të riformulohet ose të shpërbëhet.
Ata që i bëjnë gjërat nga zemra dhe nuk njihen, përfundojnë të jetojnë, pak nga pak, në ishullin e tyre të vetmisë. Në një farë mënyre, ne përfundojmë duke i ngjasuar Prosperos, personazhit në “The Tempest” të William Shakespeare. Dikush që, pasi plagoset nga fatkeqësia dhe tradhtia, përfundon i izoluar në një ishull të vetmuar, në shoqërinë e së bijës, në një botë shpirtërore ku, në mënyrë të pashmangshme, protagonisti i vetëm është trishtimi.
Ju duhet të jetoni me integritet: mos hiqni dorë nga kush jeni!
Ndihet, pa dyshim, vetëm. Megjithatë, ndonjëherë të vepruarit me ndershmëri ka një çmim, dhe nëse çmimi është zhgënjimi, ne do të duhet ta pranojmë atë. Gjithmonë do të jetë më mirë të jesh vetvetja sesa të jetosh në mospërputhjen e të shkuarit kundër rrënjëve tona. Vetja jonë autentike.
Epo, për të mbijetuar në këtë botë komplekse – dhe në çdo marrëdhënie në baza ditore – është më mirë të integroni një sërë “spirancash” emocionale dhe njohëse për t’u mbajtur për të shmangur dëmtimin kolateral. Sepse mirësia nuk është sinonim i naivitetit, por i guximit të atyre që i qëndrojnë besnikë zemrës.
Ne nuk duhet ta transformojmë veten në profesionistë të vetëkënaqur: nuk ka formë më të madhe vuajtjeje se ajo e atyre që përpiqen t’i bëjnë të gjithë të lumtur.
Asnjëherë mos shkoni kundër nevojave tuaja për të vepruar sipas asaj që presin të tjerët nga ju. Jeta nuk është aq e komplikuar.
Nuk është mirë të fiksohemi për t’u shpërblyer për gjithçka që bëjmë. Mirësia nuk kërkon shpërblim, pasi mjafton që ajo të veprojë në harmoni me vlerat e saj.
Mos harroni se dhënia e vazhdueshme ndaj të tjerëve nuk rrit vetëvlerësimin tuaj. Ndonjëherë ju detyron të varrosni ambiciet tuaja. Pra, mos hezitoni të jepni veten herë pas here. Do të fitoni shëndet dhe ekuilibër personal.
Ju gjithashtu e kuptoni se ata që janë të verbër ndaj gjesteve të vogla të dashurisë së përditshme do të jenë gjithashtu të verbër për çdo gjë tjetër. Sepse dashuria e vërtetë nuk ka nevojë për demonstrime të mëdha për t’u njohur.
Arti i të dashuruarit është i mençur kur u jep peshë gjërave të vogla, atyre që vijnë nga zemra…
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
