Ankthi është një përbindësh që ushqehet me adrenalinën tonë, substancën e lëshuar nga trupi ynë kur ndjen rrezik në mjedisin përreth dhe dëshiron të na paralajmërojë, në mënyrë që të mbrohemi.
Mund të shkaktohet nga pamja e një luani ose gjarpri, kërcënime që janë rrallë të pranishme në ditët e sotme dhe për këtë arsye na duken pak të adaptueshëm. Megjithatë, adrenalina lirohet edhe kur rrëzohemi papritur nga shkallët ose kur vaji në tigan spërkat ndërsa jemi duke përgatitur darkën.
Në këto momente, adrenalina jonë hyn dhe na ndihmon të kapim kapakun e shkallëve ose të largohemi nga vaji i nxehtë që kërcasin ndërsa skuqim një vezë. Kjo do të thotë, adrenalina jonë na nxit dhe na ndihmon të veprojmë në kohë, përpara se të ndodhin situata katastrofike. Megjithatë, pikërisht në momentin kur lirohet adrenalina, përbindëshi i ankthit zgjohet nga gjumi vetëm nga era e ushqimit të tij të preferuar. Fillimisht, ankthi është gjithashtu pjesë e instinktit mbrojtës, domethënë na ndihmon të mbahemi pas parmakut dhe të ruajmë ekuilibrin përpara se të biem nga shkallët.
Megjithatë, edhe nëse rënia në shkallë është një situatë e përditshme, mund të ndodhë që përbindëshi i quajtur ankthi të zgjohet dhe të mos kthehet më për të fjetur. Në këto raste ajo mbetet brenda nesh, duke u ushqyer me adrenalinën që lëshonim, ndërkohë që vazhdonim të ndjenim rrahjen e zemrës dhe frikën ende brenda trupit tonë.
Sa herë që përbindëshi ka adrenalinë për të ushqyer veten, ne do ta ndiejmë atë brenda nesh. Megjithatë, sapo rreziku të kalojë, përbindëshi, duke e ditur që rezervat e adrenalinës po i mbarojnë, do të bie në letargji, për shkak të mungesës së ushqimit në dispozicion. Kjo betejë psikologjike bën që trupi ynë të sekretojë më shumë adrenalinë, pa ndonjë rrezik real për ta justifikuar atë, por vetëm si një përbindësh i lumtur që mund të ushqehet gjithnjë e më shumë.
Falë adrenalinës së tepërt, përbindëshi i ankthit bëhet i madh dhe tmerrësisht agresiv. Në mënyrë kërcënuese, na bërtet se do të na paralizojë zemrat, do të na thajë fytin ose do të na gllabërojë trurin.
Nuk i bën dot të gjitha këto, por na bërtet gjithnjë e më shumë, sepse e di që kështu e dëgjojmë më mirë dhe merr ushqimin emocional, më shumë adrenalinë. Më pas ai e përshkon jetën tonë të përditshme me një uri të pangopur, sepse e di që ne si lëndë të mira do ta ushqejmë nëse bie në sy.
Mirëpo, nëse nuk e dëgjojmë dhe i konsiderojmë të qarat e tij normale, nëse ndalojmë t’i kushtojmë rëndësi dhe e pengojmë atë të marrë adrenalinën që kërkon nga trupi ynë, përbindëshi i ankthit nuk do të ketë alternativë tjetër veçse të kthehet në gjumë të qetë dhe të humbasë peshë.
Përbindëshi i ankthit vetëm mund të trembë trupin tonë. Siç mund ta shihni, ai përfaqëson një mënyrë të natyrshme të veprimit në lidhje me diçka që trupi ose mendja jonë e percepton si një rrezik të menjëhershëm.
Është një mekanizëm i thjeshtë që ne të gjithë mund ta kuptojmë. Edhe nëse përbindëshi i ankthit është aq i madh sa mendoni se nuk do të kthehet më për të pushuar, duhet të mbani mend se ju takon juve ta bëni atë të vogël dhe të padëmshëm, nëse vendosni të pranoni se prania e tij do të varet nga fakti nëse e kufizoni veten në përjetimin e atyre ndjesive natyrore.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
