Mund të ndodhë që në faza të jetës të jesh vetëm dhe në një moment mund të jetë gjithashtu një zgjedhje të duash të jesh beqar: të pranosh idenë se të mos jesh ‘në çift’ nuk është domosdoshmërisht një kusht negativ është e rëndësishme për të jetuar mirë me veten.
Për një grua jo nënë, në disa mjedise apo kultura ekziston një turp i vërtetë të jetë beqare: për ata që nuk besojnë në vetvete kjo mund të shkaktojë një dramë të brendshme për të cilat njeriu reagon, madje edhe me obsesion.
Të ndryshosh mënyrën e perceptimit të vetmisë, të dish të jesh vetëm, është një ndërgjegjësim i rëndësishëm për t’u arritur. Gjithashtu për të parandaluar që ajo të kthehet në një vuajtje, e cila kthehet në anuptafobi, e cila theksohet në disa situata, gjatë festave apo për Shën Valentin, ku nëse për shumë çifte është një rast i mirë për të festuar, për ata që janë beqarë mund të jetë një ditë problematike. Fjala anuptaphobia rrjedh nga greqishtja “anupta”, që do të thotë “mungesë martese” dhe “fobi”, që tregon frikë. Ata që vuajnë nga anuptafobia e përjetojnë frikën e të mbeturit beqar jo si një pakënaqësi “e thjeshtë”, por si një frikë e pamatshme dhe që vazhdon me kalimin e kohës.
Megjithatë, kjo fobi nuk ka të bëjë vetëm me nevojën e papërmbajtshme për të gjetur me çdo kusht një partner, por ka të bëjë edhe me nevojën e dëshpëruar të njerëzve për të mbajtur një marrëdhënie, qoftë edhe të një lloji jofunksional. Nga frika e të qenit vetëm, njerëzit që vuajnë nga anuptafobia priren të krijojnë marrëdhënie njëra pas tjetrës ose kërkojnë qëllimisht marrëdhënie edhe nëse ato nuk janë të kënaqshme. Frika për të mos pasur një partner prek mbi të gjitha ata që kanë vetëvlerësim të ulët ose ata që varen nga të tjerët, e kushtëzuar thellësisht nga modelet edukative dhe/ose sociale në të cilat kurorëzimi i dashurisë përfaqëson mjetin e vetëm për realizuar veten.
Siç theksojnë psikologët e aplikacionit TherapyChat, kjo ndjekje e palodhshme e dashurisë rrezikon të çojë në një obsesion të vërtetë dhe sjellje kompulsive, në të cilat rastet sociale ose argëtuese bëhen funksionale vetëm për një qëllim: gjetjen e partnerit. Njerëzit anuptafobikë e shohin të kotë të shpërqendrohen ose të përfshihen në përvoja që synojnë të ofrojnë mirëqenie dhe argëtim për hir të tyre dhe priren të adoptojnë disa sjellje specifike: ata kërkojnë në mënyrë obsesive për një partner; janë më të prirur për flirtim dhe aventura; ata jetojnë më shumë histori me shpresën për të takuar personin e duhur; ata vendosen për një partner të papërshtatshëm për të mos i dhënë fund një marrëdhënieje.
Të qenit beqar mund të jetë pozitiv për mirëqenien tonë: të dimë të jemi vetëm dhe t’i kushtojmë kohë vetes, mund të përfaqësojë një mundësi të rëndësishme për rritje, si dhe një mundësi për t’u njohur më mirë me njëri-tjetrin. Duke mbajtur parasysh vlerën edukative që të qenit beqar mund të ketë në jetën tonë dhe duke mësuar të jetojmë me të është e mundur të kapërcejmë ndjenjën e mbingarkesës që na rrënjoset kjo ndjenjë. Disa kërkime shkencore kanë treguar gjithashtu se kur të qenit beqarë bëhet një zgjedhje dhe jo një kusht i detyrueshëm, kjo mund të sjellë përparësi të konsiderueshme:
Ndihmon në përforcimin e emocioneve. Duke mësuar të jetojmë me emocionet tona, pozitive dhe negative, pa u turpëruar prej tyre, ne gjithashtu mësojmë të menaxhojmë me qetësi më të madhe gamën tonë të emocioneve. Në këtë mënyrë jetojmë dhe mirëpresim çdo emocion të ri në tërësinë e tij.
Sjell një vetëdije më të madhe. Të kalosh më shumë kohë vetëm na ndihmon të kuptojmë më mirë veten dhe të hetojmë stimujt, nevojat dhe arsyet që na motivojnë të veprojmë.
Rritja e kreativitetit. Çdo punë krijuese, si shkrimi apo piktura, kërkon kohë dhe përkushtim. Pra, të marrësh kohë për veten do të thotë të jesh në gjendje t’i japësh fre krijimtarisë dhe të kultivosh prirjet e veta artistike.
Redukton ankthin. Shpesh janë marrëdhëniet shoqërore ato që ndikojnë negativisht në gjendjen tonë psiko-emocionale. Kalimi i kohës vetëm ndihmon në reduktimin e stresit, nervozizmit dhe ankthit social që rezulton nga marrëdhëniet e jashtme.
Ju bën më të predispozuar për të dëgjuar. Vetëdija më e madhe përkthehet në një kuptim më të madh të tjetrit. Vetmia rrit ndjeshmërinë tonë dhe na bën më të predispozuar për të dëgjuar të tjerët, si dhe më të hapur ndaj tyre. Kjo prirje ndaj tjetrit përmirëson marrëdhëniet tona dhe na lejon të krijojmë lidhje të reja.
Por kur dëshira për një lidhje kthehet në anuptafobi? Aída Rubio, Shefja e Përmbajtjes Klinike në TherapyChat, shpjegon se: “Kambana më e madhe e alarmit që na sinjalizon se kërkimi ynë për dashuri është për shkak të anuptafobisë është kur frika ose ankthi bëhen motori i kërkimit tonë. Ne gjejmë një element tjetër që na ndihmon të identifikojmë dëshirën tonë për një marrëdhënie si anuptafobia kur, pasi kemi gjetur partnerin tonë, ky qëllim prodhon tek ne një ndjenjë lehtësimi të konsiderueshëm, pasi zbut frikën e personit, por jo kënaqësinë”.
“Personi – vazhdon ekspertja – mund ta gjejë veten duke refuzuar disa karakteristika të identitetit të tij, ose fragmente të caktuara të historisë së tij personale, nëse ato lidhen me dështimet në kërkimin e tij të pamëshirshëm për një partner. Ai mund të shmangë të flasë për to, t’i fshehë dhe të ndihet tmerrësisht i turpëruar. Po kështu, ai mund të përjetojë ndjenja të përforcuara xhelozie ndaj atyre që kanë atë që personi aspiron: një partner të qëndrueshëm. Së fundi, personi me anuptafobi jo vetëm që mund të preket nga një shqetësim i brendshëm i rëndësishëm, por mund të shohë edhe jetën e tij të rrezikuar në aspekte të ndryshme. Për shembull, ai mund të modifikojë modelet e tij sociale për të maksimizuar shanset e tij për të gjetur një partner në vend që të fokusohet në kalimin e më shumë kohë cilësore me të dashurit e tij, ose mund ta gjejë veten duke u përfshirë në sjellje seksuale të rrezikshme”.
Kur është e drejtë të shkosh te një psikolog? “Sapo konstatohet ndonjë pasiguri, është koha e duhur për të shkuar në terapi. Pasiguritë janë fara e frikës sonë dhe ndoshta një përvojë negative ose një moment stresi i rëndësishëm është i mjaftueshëm për t’i çliruar ato dhe për t’i kthyer ato në frikë të paarsyeshme, joproporcionale dhe të vazhdueshme. Anuptafobia rrjedh nga mënyra jonë e lidhjes me të tjerët dhe lidhjet emocionale janë krijuar që në fëmijëri. Pikërisht atëherë fillojmë të kuptojmë se sa meritojmë të na duan dhe si, dhe prej andej mësojmë t’i duam të tjerët në mënyrë të barabartë. Kur lidhjet emocionale në fëmijëri, ose në momente të tjera të jetës, na lënë të plagosur dhe na bëjnë të dyshojmë për vlerën tonë, ato mund të predispozojnë për anuptafobi, ose lloje të tjera problemesh jo vetëm në marrëdhënie, por edhe në marrëdhëniet me veten. Të shfaqësh pasiguri, të mos kesh një vetëvlerësim të qëndrueshëm dhe pozitiv dhe në përgjithësi, të mos pranosh veten dhe të mos ndihesh i denjë për një dashuri të pakushtëzuar, duhet të jetë një shtysë e mjaftueshme për t’iu drejtuar psikologut”, përfundon Rubio.
Burimi / https://www.ansa.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
