Nuk duhet të ecim pas dikujt që na sheh dhe na shmang. Nuk duhet të lihemi pas kur të tjerët e dinë se ku jemi, ata e dinë qëllimin tonë për të ecur në rrugën e tyre dhe nuk na lënë hapësirë. Jo. Duhet t’i japim vetes një shans dhe të kemi parasysh fjalinë e mëposhtme: kush na do, do të na kërkojë.
Dashuria nuk lutet dhe mosinteresimi nuk duhet të jetë shkak vuajtjesh. Është koha për t’u rishfaqur, për ta dashur njëri-tjetrin dhe për të punuar për dinjitetin e tyre.
Dashuria nuk flet të njëjtën gjuhë si egoizmi dhe indiferenca. Ajo është e sinqertë, neutrale, e përzemërt, e ndërsjellë; Ti e njeh interesin vetëm kur kërkon përfitimin e përbashkët, kur përpiqesh të ujitësh pemën tënde dhe të rritesh.
Sot të lirova. Harrova frikën time. Unë kam filluar të pëlqej veten time. Sot vazhdoj. Sot pushoj së prituri për ty… Sepse nga sot ata që më duan do të duhet të më kërkojnë, sepse nuk kam ndërmend të zvarritem më.
Duke tradhtuar vetëvlerësimin dhe mirëqenien emocionale
Lutja për thërrime kujdesi dhe dashurie lë një gjurmë të pashlyeshme në vetëvlerësimin dhe mirëqenien tonë emocionale. Të qenit të injoruar na bën të ndihemi të vegjël, të parëndësishëm dhe të pambrojtur. Shtojini kësaj pafuqinë, zhgënjimin dhe zemërimin për të mos arritur marrëdhënien që do të donim të kishim me personin që injoron praninë tonë dhe pakëson interesin tonë.
Vetë-koncepti ynë dëmtohet plotësisht kur kjo ndodh. Ndjenja në këtë mënyrë na bën të paaftë të mbajmë një qëndrim korrekt ndaj vetes. Rivendosja e asaj që koha dhe indiferenca e të tjerëve kanë minuar nuk është një detyrë e lehtë. Bashkimi i pjesëve tona kërkon krenari, guxim dhe njëfarë egoizmi të shëndetshëm, i cili nuk është gjë tjetër veçse të fillojmë të kujdesemi për veten mbi gjithçka tjetër.
“Kam takuar dikë. Jam unë. Do t’i jap vetes një shans.” -Elvira Sastre-
Mos kërko, le të të gjejnë
Le të na kërkojnë dhe të na gjejnë. Vrapimi pas njerëzve që na injorojnë na helmon. Ata që na duan do të na kërkojnë; ata që nuk na duan thjesht nuk duhet të jenë pranë nesh. A dini për fillimin e fluturimit? Epo, tani është koha ta vini në praktikë, të hapni krahët dhe të ngriheni përsëri. Pra, merrni përsëri frenat e jetës suaj dhe rrethohuni me njerëz që nuk i pëlqejnë lutjet, që nuk mbyten dhe që nuk ushqehen me egoizëm.
Pretendimet e zemrës egoiste shënojnë rrugën tonë. Duhet të përpiqemi të heqim sa më shpejt gurët që na kanë hyrë në këpucë.
Ne nuk mund (dhe nuk duhet) t’i shpëtojmë dëmit të bërë dhe vuajtjes që na bëri të kuptojmë se dikush nuk na donte në jetën e tij.
Mbroni vetëvlerësimin
Për të rivendosur vetëvlerësimin tonë dhe perceptimin e saktë të vlerës dhe individualitetit tonë, ne duhet të kujdesemi për veten dhe të marrim frenat e jetës sonë. Heqja dorë nga ajo që nuk na bën të ndihemi mirë sjell gjithmonë erëra të reja dhe të mira në jetën tonë. Pak nga pak do të rizbulojmë se ne kemi nevojë vetëm për të jetuar, se jemi të vetmit njerëz thelbësorë në jetën tonë dhe se meritojmë të kemi pranë vetes vetëm ata që vlerësojnë shoqërinë tonë.
Nëse dikush nuk na kushton një minutë të jetës së tij dhe ka njëmijë kërkesa, është koha për t’i thënë lamtumirë. Është koha për të pohuar veten.
Burimi / https://lamenteemeravigliosa.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
