Lani shpesh duart. Qëndroni të paktën një metër larg nga bashkëbiseduesi. Mos përqafo. Mos puth. Dilni sa më pak të jetë e mundur.
Këto janë masat paraprake që duhen marrë për të ulur shanset për t’u prekur nga coronavirus, i cili po përhapet në të gjithë botën, po shkatërron ekonomitë, jetën e njerëzve, rutinën e përditshme të prindërve tanë të moshuar, etj. Këto janë masa paraprake, që duhet të ndiqen edhe kur ekziston një grip normal, por që nuk mund të ndiqen nga të gjithë.
Për shembull, përpiquni t’ua shpjegoni këtë njerëzve me autizëm dhe atyre që kanë një formë të caktuar të sindromës Down.
Rregullat e jetës së Lucës janë të qarta: ai nuk i lan duart, të cilat i fut gjithmonë në gojë; është gjithmonë tek të gjithë, dhe nëse bashkëbiseduesi është një grua e bukur me flokë të gjatë, preferon të qëndrojë në krah; ai e përqafon vazhdimisht, duke preferuar të vallëzojë nën notat e këngës së fundit të James Taylor. Ai e puth, në buzë, çdo tridhjetë sekonda dhe puthja, shpesh e lagur, pasohet nga një “Të dua” e qartë. Nga ana tjetër, ai del çdo ditë: merr autobusin me shokët e tjerë që nuk lajnë duart, ulen pranë njëri-tjetrit, nuk përqafohen, por prekin vazhdimisht njëri-tjetrin. Pastaj ai arrin në qendrën ditore, me dhjetëra njerëz si ai dhe me pasion bëjnë shumë aktivitete së bashku.
Si t’i shpjegojmë Lucës dhe kolegëve të tij se të gjitha këto gjëra nuk duhet të bëhen më? Si mund t’i thoni që nuk mund të përqafoheni, putheni apo vallëzoni së bashku? Unë laj duart e tij sa më shumë që mundem, por pas tridhjetë sekondash ai i fut në gojë, përpara se të prek flokët. Si mund ta mbrojmë atë dhe njerëzit si ai? Njerëzit me sindromën Down janë më të ndjeshëm ndaj sëmundjeve të frymëmarrjes, kanë një sistem imunitar më të dobët. Me pak fjalë, janë ndoshta pak më shumë në rrezik sesa ata që nuk e kanë atë kromozom shtesë.
Kam folur për këtë mbrëmë me Danin, i cili si gjithmonë kujdeset shumë më pak për mua sesa shumica e aspekteve të jetës. Ai më dëgjoi, duke pirë një birrë të ftohtë dhe më pas kujtoi se kur jetonim në Bruklin, Luca gjithnjë prekte muret e pista të metrosë dhe më pas fuste duart në gojë. Se kur udhëtojmë me të, ai përdor të gjitha tualetet e mundshme dhe të imagjinueshme të publikut, duke prekur dërrasat e tualeteve dhe gjërat këtu e atje, gjithmonë me atë dorën e djathtë që e fut në gojën e tij. Me pak fjalë, Luca ka një sistem imunitar që është dëshmi e çdo virusi në botë, që nëse një bombë atomike do të shpërthente, ai dhe disa kacabu do të mbeten imunë.
Ndoshta ai ka të drejtë. Në të vërtetë, ai me siguri ka të drejtë: ai ka qenë pranë meje për më shumë se tridhjetë vjet, shpresoj që nuk do të më zhgënjejë tani që duhet të përballemi me një masakër pandemie. Por sidoqoftë, mbetet një problem për të cilin duhet menduar sa më shpejt që të jetë e mundur, për gjithë atë grup njerëzish që duan një puthje dhe një përqafim.
Burimi / https://www.alganews.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
