“…Babai më ofendonte dhe poshtëronte… nëna nuk më fliste për një muaj…” Të gjitha këto sjellje të prindërve nuk duhet të pranohen. Sikur asgjë të mos ketë ndodhur dhe ata të justifikohen duke thënë “Eh, por ishte normale në ato ditë … dikur kështu ishte…”, nuk ka justifikim.
Edhe në Mesjetë ishte “normale” të digjeshin ata që konsideroheshin heretikë, shtriga, protestues.
Me këtë arsyetim, mos merrni parasysh as ndërgjegjen tuaj (a janë vërtet kaq normale dhe e bëni edhe me fëmijët tuaj?) as vuajtjet e fëmijës suaj të brendshëm, mos merrni parasysh efektet që sjelljet e ngjashme kanë pasur tek ju fëmijë, plagët që ju kanë shkaktuar ato dhunë fizike dhe verbale, përveç dhimbjes së shkëputjes serioze emocionale që ato shfaqin.
Për të edukuar një fëmijë nuk ka nevojë ta torturoni atë emocionalisht, fizikisht, emocionalisht. Këto janë gjëra vërtet të këqija të një sistemi arsimor barbar dhe një boshllëku të rëndë etik dhe emocional të prindit.
Gjithashtu justifikojmë prindin e dhunshëm për përvojën e tij, historinë e tij, fëmijërinë e tij, etj.
Por nëse më pas zhytim efektet që ato trajtime kanë pasur mbi ne, sikur asgjë të mos kishte ndodhur tek ne, ne jemi bashkëpunëtorë të dhunës, barbarisë arsimore, mungesës së afektivitetit si një sistem i legalizuar i pseudo-dashurisë.
Dhe më pas, psikologjikisht dhe energjikisht kemi miliarda pasoja që gjithashtu i somatizojmë në trup, sepse të gjitha ato dhunë na kanë shkaktuar pasoja të konsiderueshme në shpirt. Kështu që, me energji mund t’i fal prindërit e mi, por nuk mund ta lë pas dore veten time, përndryshe tradhtoj ndjenjat dhe përvojat e mia.
Gjithashtu sepse, e përsëris, ai lloj prindërimi lë pasoja shumë të thella brenda nesh.
Prandaj, nuk është normale të marrësh qortim të rëndë, ndëshkim mizor, keqtrajtim fizik dhe psikik.
Brenda gjithë këtyre gjërave, ka urdhra për të mos ekzistuar, ndalime për të qenë të lumtur, komanda negative të shkrimit, etj. Kjo është, sepse ka pasoja shumë të forta negative që në planin delikat bëhen kushtëzime të rrënjosura në negativitet.
Le ta mirëpresim dhimbjen e fëmijës sonë të brendshëm: ai ka vuajtur aq shumë, askush nuk e ka ngushëlluar dhe ku jemi? Kur merremi me të dhe me dhimbjen e saj?
Sepse derisa ta bëjmë, mbetemi të mbërthyer në lakun e dhunës dhe dhimbjes që përsërisin brenda nesh pafund.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Metodo StudiAmo – D.ssa Lucia Goldoni
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
