Bashkëpunëtori më i mirë i abuzuesit do të jetë gjithmonë heshtja. Aty ajo gjen strehën e saj më të mirë, ku strehohen të gjitha sulmet poshtëruese dhe çdo goditje, të cilat më vonë fshihen me grim dhe një “Ju premtoj se është hera e fundit”.
Megjithatë, mendja e një abuzuesi është një shkelës i përsëritur dhe premtimet e tij dalin në tym kur ai ndjen një “ngërç” të ri, kur kundërshtohet ose kur duhet të vërtetojë fuqinë e tij. Sepse dhunuesi vuan nga pasiguria kronike dhe përpiqet të gjejë forcë në vlerat më seksiste.
Abuzuesi do të kërkojë gjithmonë faljen tuaj, por nuk do të hezitojë të vazhdojë të njëjtin abuzim, të njëjtin ngacmim. E vetmja mënyrë për t’i shpëtuar këtij rrethi pushteti është t’i heqësh bashkëpunëtorin më të mirë: heshtjen.
Virginia Woolf tha në ditarët e saj se pak gjëra mund të jenë aq të rrezikshme sa një shtëpi, një shtëpi. Që nga momenti i mbylljes së dyerve, dritareve dhe perdeve, askush nuk mund ta marrë me mend se çfarë po ndodh atje: dramat, agresionet dhe dhimbjet që janë ngopur në mure dhe zemra, në jastëkë të mbushur me lot nga gjithë ato mendje të plagosura.
Heshtja është dhe do të jetë gjithmonë streha më e mirë për ata që sulmojnë, për ata që dhunojnë. Është e nevojshme ta thyejmë atë dhe t’u japim zë të gjitha viktimave.
Aleatët e abuzuesit
Le të flasim për një fakt shumë aktual. Festimet e këtij viti në San Fermín në Pamplona, Spanjë, kanë nxjerrë në dritë një realitet të ashpër që ka qenë gjithmonë i pranishëm: sulmet seksuale . Gjatë gjithë historisë së saj, kjo festë ka fshehur një fakt që ndonjëherë heshtet dhe jo gjithmonë raportohet nga viktimat: ngacmimet , prekjet dhe përdhunimet.
Në vitin 2008, një infermiere e re u sulmua dhe u vra. Këtë vit, në gjashtë ditët e San Fermín të festuar deri më tani, janë raportuar tashmë katër përdhunime. Bota duket se po “hap sytë” ndaj këtyre fakteve falë të gjitha fushatave sensibilizuese, presionit nga media dhe rrjetet sociale. Heshtja nuk i mbron më agresorët dhe as nuk e kanë frikën si aleat në të cilin shumë shpesh mbeten të pandëshkuar.
Dhuna e fshehur, qoftë në hyrje të derës kur një grua sulmohet apo në shtëpinë e përbashkët të një çifti, është lloji më i zakonshëm i dhunës në shoqërinë tonë. Aq sa, sipas një studimi të kryer nga Kombet e Bashkuara, vlerësohet se 35% e grave në mbarë botën janë dhunuar dhe se pothuajse 70% kanë pësuar një sulm në një moment. Këto janë të dhëna për të reflektuar.
Përgjegjësia e përbashkët për të thyer heshtjen
Abuzuesi mund të jetë i arsimuar dhe të ketë një pozitë të shkëlqyer shoqërore. Mund të jesh i papunë , i ri, i moshuar dhe sigurisht që mund të jesh edhe grua. Modelet sociologjike zakonisht nuk janë shumë të dobishme për ekspertët për t’i identifikuar ato, veçanërisht nëse marrim parasysh një aspekt thelbësor: abuzuesi vlerësohet shumë shoqërisht, në fakt, për të tjerët ai është zakonisht një “person i mirë”.
Megjithatë, problemi lind kur, siç theksoi Virginia Woolf, dyert e një shtëpie janë të mbyllura dhe askush, ose pothuajse askush, nuk e di se çfarë po ndodh atje. Sepse ata që përdorin dhunën e shprehin atë vetëm me ata me të cilët kanë një lidhje shumë të ngushtë emocionale : partnerin, fëmijët e tyre…
Abuzuesi përdor agresionin si një formë pushteti. Ai nuk është në gjendje ta konceptojë partnerin e tij si një person me të drejta ose nevoja që meritojnë të respektohen, sepse ai është “një objekt i tij”, pjesë e vetes. Prandaj, përballë çdo tentative për pavarësi, janë ata që ndihen të sulmuar sepse u cenohet maskuliniteti, statusi i tyre i pushtetit.
Më pas çifti zgjedh të dorëzohet, të heshtë dhe të bjerë në atë marrëdhënie vartëse ku abuzimi psikologjik dhe ndonjëherë edhe abuzimi fizik krijojnë shenja dhe plagë që nuk duken gjithmonë me sy të lirë. Marrja e hapit për të bërë ankesë për të thyer atë heshtje nuk është e lehtë, sepse besojmë apo jo, viktima nuk ndihet gjithmonë e kuptuar.
Në shumë raste, ata duhet të përballen me atë rrethin më të ngushtë të familjes dhe miqve që nuk i besojnë abuzimet dhe sulmet që, pavarësisht se nuk lënë asnjë shenjë, po u marrin jetën.
Shërbimet sociale dhe qendrat e kujdesit për viktimat, nga ana e tyre, e dinë se shumë njerëz kanë frikë të paraqesin një ankesë nga frika e “hakmarrjeve të mundshme” nga agresori.
Këto janë padyshim situata shumë delikate ku frika për të thyer heshtjen mbetet bashkëpunëtorja më e mirë e agresorit. Streha juaj më e mirë dhe mburoja juaj e fuqisë. Është përgjegjësi e gjithsecilit të ndryshojë ndërgjegjen dhe të largojë viktimat nga këto hapësira private të torturës dhe poshtërimit.
Sepse asnjë viktimë nuk duhet të ndihet vetëm, sepse ne të gjithë kemi një hapësirë në enigmën e shoqërive tona nga ku mund të raportojmë, të ngremë zërin dhe të jemi të hapur ndaj çdo sjelljeje të dyshimtë në të cilën një grua, një burrë apo një fëmijë mund të vuajë një lloj abuzimi.
Të jemi të guximshëm, të thyejmë heshtjen.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
