Një herë, një profesor i mendimit psikoanalitik në universitet u pyet nga një student… “Cili është elementi më themelor në marrëdhënien prind-fëmijë që ndikon në zhvillimin e tyre mendor?” Profesori, pa hezitim, u përgjigj: “Besimi”. Siç shpjegoi ai, besimi nuk është vetëm një gjendje emocionale, por themeli mbi të cilin ndërtohet shëndeti mendor dhe identiteti i një personi.
Mendimi psikoanalitik konsideron se besimi krijohet që nga momenti kur foshnja bëhet plotësisht e/i varur nga kujdesi i prindërve. Kur fëmija ndjen se nevojat e tij (ushqimi, dashuria, mbrojtja) plotësohen vazhdimisht, ajo/ai zhvillon një ndjenjë themelore të sigurisë. Kjo përvojë e hershme është ajo që formon “bërthamën bazë të besimit”, një koncept që Erik Erikson, një psikoanalist, e lidhi me fazën e parë të zhvillimit psikosocial.
Profesori vazhdoi duke thënë se nëse prindi është emocionalisht i disponueshëm dhe e pranon fëmijën ashtu siç është, fëmija mëson t’i besojë jo vetëm prindit, por edhe botës që e rrethon. Ky besim vepron si një bazë për të gjitha marrëdhëniet e tij të ardhshme. Nga ana tjetër, nëse mjedisi është i pasigurt ose prindërit janë të paqëndrueshëm ose indiferentë, fëmija zhvillon ankth dhe vështirësi për t’u besuar të tjerëve.
Besimi i zhvilluar në fëmijëri ndikon thellësisht në mënyrën se si një person do të lidhet si i rritur. Një i rritur që ka mësuar të besojë mund të krijojë marrëdhënie të thella, të shëndetshme, të menaxhojë zhgënjimet dhe të eksplorojë botën me besim. Në të kundërt, kur besimi është thyer, personi mund të përjetojë mosbesim, frikë nga refuzimi dhe vështirësi në lidhjen emocionale.
Profesori përfundoi: “Besimi nuk është vetëm themeli i marrëdhënies prind-fëmijë, por edhe themeli i ekzistencës njerëzore. “Nëse e ndërtojmë këtë urë nga e para, fëmija do të jetë në gjendje të ecë mbi të gjithë jetën”.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
