Kur kriza ose pikëllimi godet, na zhvesh nga një sërë sigurish rreth vetes dhe jetës. Ndonjëherë na heq fragmente të qenies sonë që do të përpiqemi t’i gjejmë përsëri, por ka diçka që mbetet, që reziston dhe që ndonjëherë çlirohet nga ai përqafim i pamëshirshëm. Është këtu që gjejmë bukurinë e gjërave të thyera: ato zbulojnë se kush jemi brenda, thellë-thellë, në një mënyrë që ndonjëherë zbulon anën tonë më të ndritshme. Dhe kështu, në errësirën e dhimbjes, disa plagë, me kalimin e kohës, bëhen një prag, një derë drejt asaj bote të brendshme që mban dritën tonë.
Siç tha James Hillman, eksponenti kryesor i psikologjisë arketipike, plagët janë “hapësira që shihen si mundësi për të fituar njohuri të mëtejshme”.
Plagët si fraktura të shenjta, vlera e vulnerabilitetit
Ndërsa shoqëria nxit me çdo kusht iluzionin e forcës dhe qëndrueshmërisë, realiteti është krejt ndryshe. Kur përballemi me goditjet e forta të jetës, ndonjëherë thyhemi në copa të vogla. Cenueshmëria është kostoja e njerëzimit tonë; është kjo brishtësi që na bën të ndihemi gjallë mes kalimit të botës, mes dhimbjes, mes kohërave të vështira. Megjithatë, nuk është një e metë, është një virtyt, sepse thelbi i cenueshmërisë është ajo që na lejon të jemi të vërtetë, autentikë, të shprehim atë që jemi vërtet; është gjithashtu gjaku i jetës që lejon ndryshimin, evolucionin dhe ndonjëherë, zbulesën.
Disa besojnë se janë bërë më të pamëshirshëm pasi kanë vuajtur kaq shumë. Në realitet, këta janë të njëjtët njerëz që shpesh janë shembur para të tjerëve dhe që, pas një plage tjetër, kanë vendosur ta përqendrojnë energjinë e tyre brenda vetes, drejt botës së tyre, për mbijetesë. Kjo strategji e vetëmbrojtjes nuk është keqdashje, por britma autentike e një të vërtete të heshtur prej kohësh: ” Një po për të tjerët nuk duhet të jetë një jo për veten”. Ky perceptim i shtrembëruar i bën ata të besojnë se janë bërë më të ashpër, por në vend të kësaj ata thjesht janë bërë më autentikë dhe më respektues për veten, jo vetëm për të tjerët.
Në këtë shembull, shohim se si cenueshmëria mund të bëhet një forcë katalitike për ndryshim: plaga na ndihmon të dallojmë se çfarë meriton të mbetet dhe çfarë jo, na detyron të zgjedhim. Dhe duke zgjedhur veten, jo nga kotësia, por nga dashuria dhe vetërespekti, ne i lejojmë vetes të ecim përpara, t’i japim kuptim përvojës sonë. Kjo është arsyeja pse shumë njerëz, pasi kalojnë kohë të tmerrshme, nisin projekte me ndikim të gjerë, të afta për të mbështetur dhe ndihmuar të tjerët. Por ata nuk e bëjnë këtë për t’u fshirë nga bota, por përkundrazi për t’i lejuar vetes të shkëlqejnë në kuptimin më altruist të fjalës: domethënë, për të përkthyer autenticitetin e tyre në botë.
Ata janë Shëruesit e Plagosur që i bëjnë jehonë mitit të Kironit, centaurit-mjek të mitologjisë greke. Në këtë mënyrë, hija simbolike e plagës transformohet në dritë, shpresë dhe vlerë të paçmueshme për komunitetin. Është ari që sjell jo vetëm shërim, por edhe zbulesë.
Kintsugi i shpirtit, transformimi i dhimbjes në ar
Kintsugi është arti i lashtë japonez i përmirësimit të gjërave të thyera, jo duke i fshehur thyerjet, por duke i sublimuar ato, duke zbuluar vlerën e tyre të fshehur, duke i ngjitur copat e thyera së bashku me ar, i cili ka një vlerë të fortë simbolike. Nuk është vetëm një akt krijues me bukuri të rrallë, por është edhe një akt shërues, një alkimi e shpirtit që njeh në plagën e hapur potencialin për t’u rindërtuar më mirë se më parë. Gjërat e thyera, të konsideruara të pavlerë, fitojnë kështu një kuptim simbolik të fuqisë së rrallë: brenda lotit qëndron një mundësi. Vlera nuk qëndron në thelbin e vetë thyerjes, por në atë që dikush zgjedh të bëjë me të. Dhe kështu, me analogji, mund të shohim se si qeniet njerëzore janë të afta të rishpikin veten pas një prej atyre tërmeteve që trondisin shpirtin. Dobësia jonë përfaqëson dëshminë e thelbit tonë dhe mund të jetë e paçmuar në procesin tonë evolucionar. E bën këtë nëpërmjet vetëdijes: dhimbja na katapulton në të tashmen dhe na përball me realitetin, por edhe me pritjet, iluzionet dhe gënjeshtrat e bardha që shpesh i kemi thënë vetes. Na zhvesh.
Dhimbja është pjesë e zbulesës, shpesh e ashpër dhe e pamëshirshme, por ndonjëherë kaq e nevojshme për të vënë re botën përreth nesh ashtu siç është, pa zbukurime apo vello iluzore. Në këtë kuptim, ajo merr një vlerë pothuajse fillestare. Shërben si një hapësirë kufitare ku mund të ndodhë rilindja, e simbolizuar nga ari si në artin japonez ashtu edhe në psikologjinë alkimike të frymëzuar nga Jungu.
Përmes plagës, drita jonë zbulohet sepse guaska jonë e jashtme, armatura jonë mbrojtëse, është e thyer. Dhe po, dhemb. Por përtej dhimbjes , jem ne. Dhe mund ta shohim veten ashtu siç jemi, në realitetin tonë të papërpunuar, përmes lotit, dhe të ndjekim, si Tom Thumb, rrugën përmes skajeve të dhimbjes drejt autenticitetit tonë.
Ndero atë që ka duruar, jo atë që është perfekte!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
