Sa herë një i rritur bërtet, shan, qan, godet sendet, grushta, përpëlitet… Ne e shikojmë dhe i themi: “është i zemëruar. Shumë i mërzitur”. Nëse një fëmijë e bën këtë, ne e shikojmë atë me mosmiratim dhe i themi: “ah, ja ku ai është përsëri në zemërim!” Ose … “Nuk ka asnjë arsye për të qenë të zemëruar!” Ose përsëri: “nuk mund ta bësh kështu, ndaloje!”
Zemërimi tek fëmijët: le të përpiqemi ta kuptojmë
Foshnjat si mjet i vetëm komunikimi kanë të qarën. Pra qajnë nga uria, se duhen ndërruar, nga lodhja, por edhe nga inati kur nuk dëgjohen. Kur e qara e tyre arrin kot në veshët e prindërve, fëmija bërtet edhe më fort… A do të jetë “vetëm” instinkti i mbijetesës? Apo do të jetë edhe zemërim? Tek fëmija dy vjeçar ata shpikën edhe një emër për të përcaktuar një periudhë në të cilën fëmija i lartpërmendur është veçanërisht i pamenaxhueshëm: dy të tmerrshëm. Por me të vërtetë a nuk jemi mësuar me atë lloj manifestimi emocionesh? A kemi menduar ndonjëherë vërtet për arsyen e zemërimit të atij fëmije në atë moment të caktuar? Ndoshta ai po bënte një punë në përqendrim absolut dhe ne e shpërqendrojmë atë nga ajo që po bën sepse vendosim se është koha për të shkuar në park.
E drejta e zemërimit
Mosdhënia e të drejtës për zemërim, që është një emocion legjitim po aq sa gëzimi, krijon një ndjenjë të madhe zhgënjimi dhe pamjaftueshmërie. Njohja e ndjenjës dhe e së drejtës për ta ndjerë është një hap i parë shumë i rëndësishëm për të ndihmuar fëmijën të mos mbytet prej saj. Verbalizimi i emocionit ndihmon për ta njohur atë gjithmonë përpara se të degjenerojë dhe gjithmonë më mirë. Pasi të njihet, mund të mendoni se si ta bëni atë të rrjedhë në mënyrën më “konstruktive” të mundshme. Ju mësoni të gjeni një metodë për t’u qetësuar dhe për të reflektuar mbi atë që e shkaktoi atë dhe si mund ta kanalizoni atë energji në një mënyrë pozitive. Zemërimi nëse mendojmë për të, si dhe frika, nuk janë aspak ndjenja negative. Mund të jenë edhe emocione pozitive. Frika na mban jashtë rrezikut, zemërimi na lejon, për shembull, t’i japim fytyrë ndjenjës sonë të drejtësisë. Për këtë arsye është mirë që të gjitha emocionet të na përkasin neve dhe të na ndërtojnë. Është e qartë se duhet gjetur një metodë për t’i menaxhuar ato. Mirëpo, mohimi apo privimi i tyre nga manifestimi i tyre nuk do t’i eliminojë nga trupi dhe përkundrazi do të krijojnë dëme më të mëdha, pasi do të ushqehen nga brenda dhe do të demonstrojnë më shumë forcë dhe vrull herën tjetër. Ata rrezikojnë të hanë fjalë për fjalë shpirtin e individit që bëhet kaq i thatë, i zemëruar dhe i pakënaqur.
Ne e mirëpresim zemërimin e fëmijëve tanë, edhe nëse ata tundin këmbët dhe bërtasin si të pushtuar në supermarket sepse ne nuk kemi blerë një lodër. E di, e di që njerëzit do t’ju shikojnë me dyshim, përbuzje dhe neveri, se do të mendojnë: “Shikoni atë fëmijë kapriçioz!” . Është e vërtetë që do të ndiheni të vegjël, do të ndiheni të gjykuar, do të ndiheni të papërshtatshëm… Përdorni këto ndjenja për t’u afruar më shumë me gjendjen shpirtërore të fëmijës tuaj në vend që të distancoheni prej tij.
Përgatiti K.I / Burimi www.eticamente.net
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
