Puna mbaron, dashuria mbaron, ekzistenca merr fund, sepse çdo gjë, herët a vonë përfundon përfundimisht. Çdo gjë në jetë është e përkohshme dhe të presësh që gjërat të jenë “të përjetshme” zakonisht na shkakton zhgënjime të mëdha që janë të vështira për t’u kapërcyer.
Ne duhet të dimë se si t’u japim fund aspekteve të jetës që kanë ndjekur rrjedhën e tyre. Të detyrosh këto situata të mbijetojnë, kur ato janë gati të vdesin ose tashmë kanë vdekur, është si të qash mbi qumështin e derdhur.
Asgjë nuk zgjat përgjithmonë, çdo gjë ka një fund
Ajo që ndodh me sferat kryesore të jetës (ëndrrat, intelekti, dashuria, etj.) reflektohet edhe në sferat më të vogla (pasuria materiale, bukuri , fama) të cilat gjithashtu kanë një fund. Fundi i madh dhe i vogël sepse çdo gjë në jetë “është huazuar” dhe ka një fund.
Edhe ato objekte materiale, kur plotësojnë ciklin e tyre, shpesh krijojnë te ne dekurajim, madje edhe zemërim, gjë që është në kundërshtim me atë që prodhojnë kur janë të reja. Kjo, ndoshta, sepse ne u japim atyre një karakter të përjetshëm. Ne i trajtojmë ata sikur të ishin pjesë e jetës sonë ose një organ tjetër i trupit tonë.
“Askush nuk e di se çfarë ka derisa ta humbasë atë”
Shumë herë ankohemi dhe refuzojmë një person ose situata të caktuara, derisa këta njerëz nuk janë më pranë, madje edhe vdesin, ose derisa ato situata, të cilat fillimisht ishin negative, të bëhen shumë më të këqija. Është krahasimi që na jep një pasqyrë të vërtetë për atë që na bën të vuajmë dhe e vendos intensitetin e vuajtjes sonë në një shkallë.
Kur gjithçka fillon, në shumicën e rasteve, ajo ka një atmosferë risie dhe është plot me premtime shpresëdhënëse. Por me kalimin e kohës, ne fillojmë të shohim më shumë defekte sesa virtyte, në objekte, njerëz dhe situate. Kështu, kur këto realitete mbarojnë ose zhduken, ndodh e kundërta: fokusohemi më shumë te virtytet dhe minimizojmë defektet.
Merita e madhe e pranimit të gjërave ashtu siç janë
Në masën që pranojmë dhe supozojmë se gjithçka që fillon duhet të përfundojë, ne do të shmangim më shumë se një problem. Nuk do të thotë se duhet të zhytemi në dëshpërim, ose të biem në cinizëm. Është të dish se ka gjithmonë një moment kur duhet të themi lamtumirë.
Humbja dhe pikëllimi janë të vazhdueshme në jetën tonë. Gjatë gjithë ekzistencës sonë do të na duhet t’u themi lamtumirë shumë herë njerëzve, situatave ose objekteve të dashura. Gjithçka është e përkohshme, asgjë nuk zgjat përgjithmonë, madje as vetë jeta jonë. Të gjithë e dimë këtë dhe megjithatë, ne krijojmë të njëjtën fantazi të përjetësisë përsëri dhe përsëri.
Të mos dish të shkëputesh, të mos dish të thuash lamtumirë ose të vendosësh fundin e diçkaje mund të jetë mjaft problematike. Ashtu si e kundërta e saj: të mos angazhohesh kurrë nga frika e humbjes. Ndoshta nëse mësojmë të shohim faktin se gjithçka ka përfunduar në mënyrë më të natyrshme, ne do të shijojmë më shumë nga ajo që na rrethon këtu dhe tani , në vend që të dëshirojmë mall për gjithçka pasi të ketë ikur.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
