Nuk është një strukturë fikse dhe e papajtueshme por një “material” që mund të manipulohet dhe rindërtohet vazhdimisht. Përvojat, aftësitë, njohuritë, kujtimet, emocionet, zakonet, kujtimet janë rezultat i aktivizimit të ndërlidhjeve neuronale midis njëqind miliardë neuroneve që përbëjnë lëndën qelizore të trurit tonë.
Jeta jonë e kaluar, e tashme dhe e ardhshme janë rezultat i kësaj ndërlidhjeje të pafund – mesatarisht, çdo neuron ka një mijë lidhje me neuronet e tjera, për një total prej 100.000 trilion lidhjesh nervore të trurit. Ka më shumë pika kontakti midis neuroneve në trurin tonë sesa midis yjeve të galaktikës sonë.
Një pikë kontakti midis neuroneve quhet sinapse, dhe një neuron tipik i ngjan një qepë mikroskopike, me një trup rrumbullak, një degë të vetme, të gjatë në njërën anë, dhe një numër të
Fibra më të shkurtra dhe të holla, të ngjashme me rrënjët, në anën e kundërt. Ndërsa qepë merr ushqimin nga toka me rrënjët, e përpunon atë në trup dhe dërgon produktin përfundimtar lart në stemë, kështu që, me dallimet e duhura, një neuron punon. Fibrat e holla që konvergojnë drejt trupit të neuronit, që korrespondojnë me rrënjët e qepës, quhen dendrite. Ashtu si rrënjët e qepës, ato mbajnë ushqim në trupin e neuronit.
Në rastin e neuronit, “ushqimi” përbëhet nga impulse elektrokimike nga qelizat e tjera nervore. Filamentet në të cilat përfundon “stema” e qelizave të tjera nervore ndonjëherë gudulisin dhe irritojnë sipërfaqen e qelizës sonë, duke e stimuluar atë të reagojë; Herë të tjera kanë efekt të kundërt: e qetësojnë ose e pengojnë. Nëse një qelizë e trurit hyn në veprim varet nga shuma algjebrike e streseve dhe inhibitioneve ndaj të cilave i nënshtrohet nga të tjerët me të cilat ndan pikat e kontaktit: totali i streseve minus totalin e inhibitioneve.
Ky sistem i jashtëqitjeve dhe inhibitioneve, i konsolidimeve nëpërmjet përsëritjes, lirimit dhe forcimit përbën thelbin e neuroplasticitetit cerebral, aftësinë për të rimodeluar plastikisht trurin tonë. Në këtë ndërthurje komplekse të aktivizimeve dhe inhibitioneve, ne vazhdimisht krijojmë dhe rikrijojmë ndërlidhjet e trurit tonë, duke i forcuar vazhdimisht kur riaktivizojmë përvojën derisa ato të jenë aq të forta sa ta bëjnë shumë të vështirë të jemi në gjendje t’i “çfreskim” ato.
Kjo ndodh për shembull me frikën tonë, me traumat e kaluara, me fobitë apo emocionet tona negative: sa më shumë t’i rijetojmë ato paraprakisht, duke i projektuar ato në përvojën tonë të ardhshme, aq më shumë riaktivizojmë dhe saldojmë ndërlidhjet e trurit që forcojnë veten tonë në këtë kuptim. Kështu, në kuptimin e mirëfilltë mbetemi robër të mendimeve, të frikës dhe të vetvetes. Ne mund të çlirohemi nga ky burg duke përdorur të njëjtat mjete që truri ynë, fuqia jonë e vizualizimit dhe imagjinatës kanë.
Ashtu si nëpërmjet sistemit vizual-emocional ne priremi të forcojmë strukturat “negative” të trurit, me vizualizimin mund të ndryshojmë edhe ndërlidhjet e trurit dhe të forcojmë strukturat “pozitive” të trurit. Në këtë mënyrë, nëpërmjet vizualizimit, ne ndryshojmë realitetin tonë të brendshëm dhe krijojmë një realitet të ri të jashtëm.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
