Tek secili ka një pjesë të vetvetes që dëshiron të jetë e lumtur dhe e kënaqur, ka nga ata që janë në harmoni me këtë pjesë dhe nga ata që megjithatë janë të çorientuar dhe nuk mund të kontaktojnë me të. Çorientimi nuk lind brenda natës, por krijohet me kalimin e viteve. Ata që nuk janë në gjendje të kenë një jetë të lumtur dhe të përmbushur, ata që e gjejnë veten duke bërë zgjedhje që nuk janë në ekuilibër me nevojat e tyre reale, kjo pjesë e tyre është varrosur nën vite kritikash, abuzimi, zhvlerësimi, neglizhimi emocional ose, përkundrazi. , qëndrimet e mbimbrojtjes, tjetërsimit, manipulimit dhe pritshmërive.
Ky çorientim manifestohet në shumë mënyra: zvarritje, qëllime të humbura, rrethim me njerëzit e gabuar, përjetim të çdo gabimi të vogël sikur të ishte disfata më e tmerrshme, detyrime të përsëritura, vetë-sabotim… është e qartë se marrja në kontakt me ajo pjesë e vetes që dëshiron vetëm përmbushje autentike, mund të bëjë ndryshimin dhe të na ndihmojë të ecim nëpër jetë duke na vënë në rrugën drejt mirëqenies.
Ne jemi sinteza e së kaluarës sonë
Dikush do t’ju thotë se kush jeni sot nuk ka asnjë lidhje me të kaluarën tuaj. Epo, ai dikush e ka shumë gabim. Ajo që jeni sot është pikërisht sinteza e të gjitha përvojave tuaja të së shkuarës dhe duke parë marrëdhëniet që krijoni SOT me të tjerët, mund të merrni një ide të qartë të asaj që keni përjetuar në të kaluarën tuaj, duke u kthyer në fëmijëri.
Secili prej nesh ka historinë e tij, përvojat tona, përvojat tona… kjo është ajo që na bën ata që jemi, kjo është ajo që na bën unikë. Është e vërtetë: ne jemi sinteza e së kaluarës sonë dhe shumë nga fati ynë është shkruar tashmë në fëmijëri. Është po aq e vërtetë, megjithatë, që të kaluarën e ndërtojmë vetë çdo ditë. E tashmja e sotme është e shkuara e së nesërmes. Duke punuar mirë sot, ne mund të korrigjojmë vitet e kritikave, abuzimeve ose mosinteresimit të vuajtur gjatë fëmijërisë. Duke punuar mirë sot, ne mund të risjellim në sipërfaqe atë pjesë prej nesh që dëshiron të jetë e lumtur dhe e përmbushur.
Aftësia për të përjetuar konflikte pa u ndjerë e lënduar, aftësia për të aktivizuar veprime konstruktive dhe jo shkatërruese (rezistenca), aftësia për t’u përballur me konfrontimin me të tjerët në mënyrë harmonike (dhe kurrë nuk e vendos veten në një nivel superioriteti ose inferioriteti), janë një tregues. se jeta është e orientuar drejt një modeli mirëqenieje. Do të thotë të jetosh në një mënyrë funksionale dhe të pjekur, në harmoni me atë pjesë të vetes që dëshiron kënaqësi dhe përmbushje.
Vuajtja psikologjike shkaktohet nga dështimi për të kënaqur disa nevoja themelore
Vuajtja psikologjike shkaktohet, në shumicën e rasteve, nga mosplotësimi i disa nevojave themelore, plotësimi i të cilave ishte i nevojshëm për të garantuar ekuilibrin dhe rritjen emocionale. Çdo nevojë që nuk gjeti përgjigjen e duhur gjatë fëmijërisë sonë u kthye në vuajtje psikologjike, një plagë e brendshme që na shoqëroi deri në atë pikë sa të ndikojë në jetën tonë si të rritur.
Për të qenë të qartë, disa nga nevojat themelore që shpesh nuk plotësohen gjatë fëmijërisë kanë të bëjnë me nevojën për t’u ndjerë të pranuar dhe të dashur, nevojën për t’u ndjerë të dobishëm dhe të njohur, nevojën për të ndjerë se emocionet e dikujt janë të vërtetuara dhe jo të nënçmuara, nevojën për mbrojtje dhe siguria, nevoja për ngrohtësi emocionale, stabilitet emocional dhe lidhje me të tjerët, si dhe nevoja për autonomi. Nevoja për autonomi mohohet në rastin e prindërve tepër mbrojtës.
Pavlefshmëria emocionale është tipike për prindërit që janë të rëndë, sipërfaqësorë ose që thjesht injorojnë ose ndëshkojnë çdo manifestim emocional të fëmijës (reagime zemërimi, të qara, eksitim…). Nevoja për mbrojtje dhe siguri mungon kur abuzimi ndodh brenda shtëpisë por edhe në rastin e prindërve ambivalent. Me pak fjalë, fëmijëria jonë, në të mirë e në të keq, na shënjon dhe ato nevoja që mbeten të pakënaqura funksionojnë në pavetëdije derisa bëhen vendimtare në moshën madhore.
Për t’u rritur së brendshmi është e nevojshme të jemi në kontakt me pjesën tonë emocionale dhe me ata që kanë pasur nevoja bazë të pakënaqur.
Nevojat e pakënaqura gjatë fëmijërisë mund të tregohen përmes një metafore në të cilën fëmija është i etur (është i etur për kujdes, vëmendje dhe dashuri) dhe nëna është pusi që duhet të shuajë etjen e tij. Fëmija, i etur, shkon drejt burimit për të shuar etjen, por ajo që gjen është një pus bosh! Ajo etje emocionale, e zgjatur me kalimin e kohës, edhe pse nuk njihet më, nuk është ngopur kurrë dhe është aty që na mundon, është diku brenda nesh, është pjesë e së shkuarës por gjithsesi na bën të ndihemi të pakënaqur.
Problemi është se askush nuk do të jetë në gjendje të kthehet dhe ta mbushë atë pus, në vend të kësaj ne duhet të shikojmë me kujdes të kaluarën, të pranojmë çdo mangësi të vuajtur dhe t’i sigurojmë vetes ato komponentë që mund të ndihmojnë në garantimin e ekuilibrit dhe rritjes së brendshme.
Duket e lehtë por nuk është aspak. Kur shikojmë të kaluarën, duhet ta bëjmë këtë me një vetëdije të shëndetshme, me një sens kritik dhe me një dozë të mirë objektiviteti. Ne nuk mund të lidhemi me pjesën tonë që dëshiron përmbushje dhe lumturi nëse nuk jemi të gatshëm të përballemi me situata dhe ndjenja të pakëndshme. Emocione, kujtime të dhimbshme, situata që tani janë varrosur në mendje. Ne të gjithë priremi të mbrohemi nga dhimbja… ndonjëherë, megjithatë, e bëjmë këtë thjesht duke e injoruar atë. Duke e varrosur.
Problemi është se, edhe nëse injorohet, ajo dhimbje nuk zhduket, ajo mbetet aty dhe shndërrohet në vuajtje emocionale të përgjithësuar. Duket si një paradoks, por është e vërtetë: për të ecur drejt përmbushjes duhet të angazhohemi dhe të përgatitemi për të përballuar vuajtjet. Vuajtja e lidhur me pranimin e një nëne që nuk të ka dashur kurrë, vuajtja e lidhur me pranimin e një ngjarjeje traumatike, vuajtja e lidhur me pranimin e asaj mosnjohjeje që na bëri të vuajmë kaq shumë.
Të harrosh kujtime të dhimbshme për të kujtuar vetëm çastet e mendjelehtësisë është fatkeqësisht vetëm një ëndërr. Edhe pse ndahet nga shumë njerëz: natyra nuk na ka pajisur me një kujtesë selektive (ose të paktën jo aq efektive). Dhe, edhe pse të heqësh dorë nga e kaluara është shpesh e vështirë, vjen një moment në jetë kur duhet ta bëjmë këtë. Ne jemi të detyruar të ecim përpara sepse zvarritja e dhimbjes dhe pakënaqësisë do të rrezikonte të na bllokonte emocionalisht.
Në secilin prej nesh ka një pjesë që dëshiron të kënaqet
Po, në secilin prej nesh ka një pjesë që dëshiron të jetë i lumtur dhe i kënaqur, por neve na takon të kuptojmë se cilat janë nevojat autentike dhe cilat janë ato të nxitura nga trashëgimitë e së kaluarës, të lidhura me mangësitë e vuajtura. Nëse arrini të hidhni dritë brenda vetes derisa të vini në kontakt me pjesën më të vërtetë tuajën, procesi i ndryshimit do të bëhet më i thjeshtë, do të jeni në gjendje të përjetoni një lloj zgjimi të brendshëm të aftë për të rrënjosur shpresën, besimin dhe dëshirën për të bërë.
Nuk ka rëndësi se sa kohë ju duhet për të lënë pas të kaluarën. Dijeni se mund të duhen shumë, por kjo nuk duhet t’ju bëjë të ndiheni të frustruar. Të ndihesh keq është krejtësisht e pranueshme dhe mbi të gjitha nuk është fundi i botës: respektoni kohët e vuajtjeve tuaja, vetëm në këtë mënyrë do të jeni në gjendje ta pranoni dhe ta kapërceni atë. Ndihmojeni të kaluarën të rrëshqasë dhe lëreni atë pas duke përsëritur këtë ‘mantrë’ nga Daphne Rose Kingma: ” Të mbash është të besosh se ekziston vetëm e kaluara, të lësh të shkojë është të dish se ka një të ardhme “. Dhe tani merrni frymë thellë dhe mendoni se si dëshironi të jetë e ardhmja juaj!
Pra, çfarë po prisni?
Kujtoni aktivitetet që ju pëlqen të bëni, nuk ka pse të jetë ndonjë gjë monumentale, qoftë edhe gëzime të vogla që të japin kënaqësi, të vogla sa një filxhan kafe! Ne kërkojmë gjëra të mëdha nga ne, ndërmarrje të mëdha dhe arritje të mëdha, aq sa harrojmë rëndësinë e gjërave të vogla. Filloni nga gjërat e vogla, provoni dhe provoni përsëri, jepni gjithmonë një mundësi tjetër dhe mbi të gjitha mësoni t’i jepni vetes hapësirën që ju është mohuar deri tani. Ky është mjeti që ju duhet të rilindni dhe të shëroheni nga e kaluara . Shumë prej nesh nuk na është dhënë kurrë hapësira që na duhej për të qenë në gjendje të zgjeronim supet me krenari, ka ardhur koha ta marrim vetë. Nuk kemi nevojë ta fitojmë sepse tashmë është e jona me të drejtë.
Kur ecni në mënyrë harmonike pranë jush, para syve shpalosen preritë më të bukura, sepse do të keni sy për të parë dhe këmbë për të ecur dhe për të arritur qëllimet që keni dashur gjithmonë. Kur mund t’i thuash vetes “Unë jam ashtu siç jam, dhe kjo është në rregull”, jo vetëm që gjen paqe dhe optimizëm, por gjykimet e të tjerëve bëhen dytësore. Pasi të jeni në paqe me veten tuaj, ajo që të tjerët mendojnë pushon së qeni fuqi mbi ju: ju keni fituar miratimin e personit më të rëndësishëm në jetën tuaj (i vetmi që do të jetë gjithmonë me ju), dhe kjo është ajo që aq më tepër çështjet.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
