Masakra e Melillës e së premtes së kaluar, në të cilën humbën jetën 37 emigrantë nga Afrika Sub-Sahariane, është vetëm maja e ajsbergut të asaj që ndodh çdo ditë në kufirin midis Marokut dhe Spanjës: imazhet e kufomave të grumbulluara në diell dhe ata të dhunës së ushtruar nga policia ndaj të mbijetuarve kanë bërë xhiron e botës dhe kanë treguar se çfarë ndodh me të varfërit që guxojnë të përpiqen të arrijnë në “kështjellën” e Evropës: kur nuk mbyten në detin Mesdhe, përballen me gardhet me tela e gjemba, deri në dhjetëra metra, shkopinj dhe abuzime.
Megjithatë, OJQ-ja spanjolle Caminando Fronteras, e intervistuar nga Fanpage.it, përshkruan një foto edhe më shqetësuese, të cilën asnjë aparat fotografik deri më tani nuk ka arritur ta kapë. “Emigrantët i nënshtrohen deportimit në shkretëtirë, arrestimeve, ndalimeve arbitrare, atyre u mohohet aksesi në ilaçe, ujë të pijshëm dhe ushqim”. Dhe si të mos mjaftonte kjo, pas masakrës së të premtes së kaluar, viktimat u varrosën me nxitim, madje pa u identifikuar dhe pa njoftuar familjet e tyre.
Shoqata Marokene për të Drejtat e Njeriut (AMDH) akuzon Marokun se ka varrosur viktimat pa i identifikuar, pa autopsi apo hetim. A është kështu?
Po. Varrosja e viktimave pa asnjë identifikim dhe pa informuar familjet e tyre përbën një shkelje të mëtejshme të të drejtave të njeriut, një dhunë e ushtruar edhe pas vdekjes. Në fakt ekzistonte mundësia që të mbijetuarit e masakrës të merrnin pjesë në procesin e identifikimit të të ndjerit, por mungonte vullneti për të respektuar të drejtat e këtyre njerëzve dhe familjeve të tyre. Në këtë pikë kërkojmë që të garantohet një proces i drejtë, i cili të çojë në zbardhjen e së vërtetës për atë që ka ndodhur, të vendosë drejtësi për viktimat, të dëmshpërblejë ata që janë dhunuar dhe mbi të gjitha të sigurojë që ajo që ka ndodhur të mos përsëritet më.
Në një deklaratë për shtyp ju akuzoni policinë marokene për kryerjen e ekspeditave ndëshkuese kundër emigrantëve në Nador, Tetouan, Tangier dhe Dakhla. Mund të përshkruani çfarë iu bë atyre?
Komunitetet e migrantëve i janë nënshtruar dhunës së rëndë dhe të shpeshtë prej muajsh: dëbime në shkretëtirë, arrestime, ndalime arbitrare, mungesë aksesi në ilaçe, ujë të pijshëm, ushqim… Madje edhe dhuna seksuale është ushtruar shpesh, veçanërisht ndaj grave.
Sipas jush, kush është përgjegjës për masakrën e Melillës?
Përgjegjësitë politike dhe materiale duhet të konstatohen nga një hetim i pavarur. Megjithatë, komunitetet e emigrantëve dhe lëvizjet për të drejtat e njeriut fajësojnë si shtetin spanjoll ashtu edhe atë maroken për këto 37 vdekje: ka dëshmi nga të mbijetuarit dhe shumë video tregojnë pa mëdyshje se çfarë ndodhi.
Çfarë po kërkoni nga qeveritë e Spanjës dhe Marokut? Dhe për Bashkimin Evropian?
Është urgjente që të plagosurve t’u garantohet kujdes shëndetësor cilësor, të identifikohen të vdekurit dhe të informohen familjarët e tyre. Kërkojmë që të vdekurit të varrosen me dinjitet dhe të mbijetuarit të mos i nënshtrohen procesit të kriminalizimit. Kërkojmë të garantohet e drejta për të kërkuar azil për të gjithë personat që kanë nevojë dhe të aktivizohen mekanizmat e posaçëm mbrojtës për fëmijët, duke qenë se mes viktimave të dhunës së të premtes së kaluar kishte edhe të mitur. Ne gjithashtu kërkojmë që të planifikohet bashkëpunimi dhe politika e jashtme duke garantuar respektimin e të drejtave të njeriut, fundin e kriminalizimit të migracionit, fundin e nekropolitikës, procesit të eksternizimit të kufijve, militarizimit, shkeljes sistematike të komuniteteve të njerëzve në lëvizje dhe të tyre. familjet. Ne bëjmë thirrje për çmontimin e sistemit kolonial që vazhdon të riprodhohet dhe besojmë se ky është një hap themelor në garantimin e këtyre të drejtave.
Pse as qeveria spanjolle – e mbështetur nga një koalicion i qendrës së majtë – nuk arrin të ndryshojë politikat e migracionit dhe të garantojë një mirëseardhje dinjitoze për migrantët që vijnë nga Maroku?
Ajo që po shohim muajt e fundit është se pranimi dhe respektimi i të drejtave janë të mundshme, në prani të një vullneti të qartë politik. Kjo tregohet nga ajo që ndodhi me më shumë se 100,000 ukrainasit që mbërritën në Spanjë. Megjithatë, shteti spanjoll është i zhytur në racizëm institucional dhe kjo është akoma më e vërtetë dhe vdekjeprurëse në zonat kufitare, ku jo vetëm pengohet e drejta e lëvizjes, por cenohet edhe e drejta më themelore, e drejta e jetës. Shfuqizimi i ligjit spanjoll të imigracionit është hapi i parë në çrrënjosjen e racizmit institucional: ai duhet të jetë një prioritet për këtë të ashtuquajtur qeveri progresive.
Përgatiti K.I / Burimi www.fanpage.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
