Egoja është një identitet i konstruktit tonë dhe, si i tillë, një identitet që i mungon realiteti përtej së tashmes. Nëse marrim të gjitha bindjet se kush jemi, bindjet rreth personalitetit tonë, talenteve dhe aftësive tona, kemi strukturën e egos sonë.
Egoja në teorinë e personalitetit të Frojdit
Egoja është një koncept që Frojdi e përfshiu në teorinë e tij të psikanalizës, së bashku me dy koncepte të tjera. Për Frojdin, aparati psikik përbëhej nga tre karakteristika kryesore: id (ID), ego (ego) dhe superego (superego).
Sipas Frojdit, egoja është pjesa e personalitetit që ndërmjetëson kërkesat e id-it (shprehje psikike e shtytjeve dhe dëshirave tona), superegos dhe realitetit. Në këtë kuptim, kjo jo vetëm që na pengon të veprojmë sipas impulseve tona bazë (të krijuara nga id), por punon edhe për të arritur një ekuilibër me standardet tona morale dhe idealiste (të krijuara nga superegoja).
Egoja funksionon në bazë të parimit të realitetit, pra për të kënaqur dëshirat e letërnjoftimit në një mënyrë që është realiste dhe shoqërisht e përshtatshme. Për shembull, nëse një person të shtyn kur ecën në trotuar, të pengon të kthehesh për t’i shtyrë prapa ose për t’i bërtitur në shenjë qortimi të qëndrimit të tyre. Ajo të lejon të shohësh se një përgjigje e tillë do të ishte e papranueshme nga ana shoqërore dhe gjithashtu të kujton se ka mjete të tjera, më të përshtatshme për të përballuar zhgënjimin tonë.
Marrëdhënia midis egos dhe dëshirave tona
Për Frojdin kali përfaqëson id, një forcë e fuqishme që siguron energjinë për të nxitur lëvizjen përpara. Kalorësi përfaqëson egon, forcën drejtuese që drejton energjinë e letërnjoftimit drejt një qëllimi. Frojdi theksoi, megjithatë, se kjo marrëdhënie nuk funksionon gjithmonë siç është menduar.
Në situata më pak se ideale, një kalorës mund ta gjejë veten duke e lënë veten të rrëmbehet nga dëshirat e kalit. Ashtu si me kalin dhe kalorësin, impulset primale të letërnjoftimit ndonjëherë mund të jenë tepër të fuqishme që egoja të mbajë nën kontroll.
Kur diçka shtypet, egoja nuk është në dijeni të informacionit që është përjashtuar. Vetëm më vonë, kur bëhet e qartë se një pjesë e informacionit ose e një kujtese është zhdukur, gjurmët e veprimeve të vetvetes bëhen të dukshme.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
