Radhika Kumari mban shkumësin e saj me vendosmëri dhe shkruan shkronjat mbi pllakën e zezë. Por ato dalin ngadalë dhe ajo identifikon gabimisht shumë prej tyre. Radhika po përpiqet të shkruajë alfabetin hindu, një detyrë e thjeshtë për shumicën e 10-vjeçarëve. Por ajo thotë se e ka shumë të vështirë ta bëj këtë, pasi kanë kaluar 17 muaj që kur ajo ndoqi një orë mësimore, online ose offline. Si kudo tjetër në Indi, shkollat kanë mbetur të mbyllura që nga marsi i vitit të kaluar kur vendi hyri në izolim për të frenuar përhapjen e Covid-19.
Shkollat private të pasura dhe studentët e tyre kaluan pa problem në klasa online, por shkollat e drejtuara nga qeveria kanë patur shumë vështirësi dhe studentët e tyre – shumica pa laptop ose smartphone dhe qasje të dobët në internet – kanë mbetur prapa. Në Jharkhand, një shtet kryesisht fisnor, i varfër ku jeton Radhika, kjo ndarje dixhitale është e ashpër. Familja e saj është Dalit (më parë e paprekshme) dhe në fund të një sistemi Hindu thellësisht diskriminues – siç është pjesa më e madhe e fshatit.
Nuk ka internet në fshatin e saj të vogël në rrethin Latehar. Transmetuesit qeveritarë ose shtetërorë kanë organizuar shfaqje edukative në disa shtete, por kjo është ende e paarritshme për shumë komunitete. Ndërsa shkollat filluan të rihapen në disa shtete, ekonomisti Jean Dreze takoi Radhika dhe 35 fëmijë të tjerë në fshatin e saj për të vlerësuar humbjen e të mësuarit në komunitetet e paprivilegjuara. Sondazhi mori parasysh materialet mësimore dhe klasat shtesë, vizitat e mësuesve, mësimin në internet dhe nivelin e arsimimit të prindërve.
“Ishte vërtet tronditëse të zbuloje se nga 36 fëmijë të regjistruar në nivelin fillor, 30 nuk ishin në gjendje të lexonin një fjalë të vetme,” tha Dreze. Ai shtoi se sondazhi zbuloi se shumica e nxënësve të shkollave fillore kishin filluar të bënin pas në lexim dhe shkrim dhe nuk kishin pothuajse asnjë qasje në materialet mësimore.
“Hindu dhe anglisht ishin lëndët e mia të preferuara në shkollë,” thotë Radhika. Ka pak që ajo mban mend për secilën gjuhë tani. Ajo po mbaronte klasën e dytë në shkollën fillore të drejtuar nga qeveria lokale kur goditi Covid. Ajo tani është në klasën e katërt pavarësisht se nuk kishte qasje në mjetet e të mësuarit gjatë gjithë vitit pandemik.
Është e detyrueshme sipas ligjeve arsimore të Indisë që shkollat të vazhdojnë të kalojnë fëmijët e regjistruar deri në klasën e pestë. Qëllimi ishte lehtësimi i presionit ndaj fëmijëve duke siguruar një mjedis mësimor mbështetës. Shkollat kanë ndjekur rregullin pavarësisht ndërprerjes së mësimit për kaq shumë nxënës. Fqinja e Radhika, shtatëvjeçarja Vinita Kumari, është po aq e ndikuar. Babai i saj Madan Singh zemërohet kur ajo nuk është në gjendje të lexojë ose të shkruajë, por pa ndonjë trajnim zyrtar vitin e kaluar, ajo është duke luftuar.
Duke treguar për librat e saj të rinj, ai thotë se nuk ka kohë ta ndihmojë pasi duhet të dalë për të siguruar jetesën. Në këtë fshat fisnor, shumica e prindërve janë të pashkolluar dhe të paaftë për të ndihmuar fëmijët e tyre të vegjël të studiojnë në shtëpi. Pra, pa shkollë do të thotë aspak mësim.
Zoti Dreze ka frikë se kjo mund të çojë në braktisjen e shkollës nga fëmijët më të vegjël. “Sapo të jeni në gjendje të lexoni dhe shkruani dhe të keni arritur nivele më të larta, atëherë mund të mbeteni pak prapa, por prapë do të jeni në gjendje të vazhdoni të përparoni, dhe sapo të jeni në gjendje të lexoni dhe shkruani, mund të edukoni veten”, tha ai.
“Por nëse nuk i keni mësuar bazat dhe tani jeni prapa sepse keni kaluar në klasën tjetër, pa qenë vërtetë në atë nivel, atëherë është po aq mirë sa braktisja.”
Zoti Dreze dhe tre ekonomistët e tjerë me të cilët po punon planifikojnë të anketojnë rreth 1,500 fëmijë në tetë shtete të tjera – Assam, Maharashtra, Odisha (ish -Orissa), Delhi, Punjab, Uttar Pradesh, Bihar dhe Madhya Pradesh. Vullnetarët do të shkojnë shtëpi më shtëpi duke intervistuar fëmijë nga pesë deri në 14 vjeç për të vlerësuar shkallën e tyre të shkrim-leximit në krahasim me regjistrimin e vitit 2011.
Pandemia ka zgjeruar gjithashtu hendekun gjinor në mësim. Disa familje mund të përballojnë të paguajnë për mësim pas shkollës, por shumica zgjedhin të dërgojnë vetëm djemtë e tyre. Vëllai i Radhika, Vishnu, është një vit më i vogël, por falë orëve pas shkollës ai është shumë përpara saj në lexim, shkrim dhe kuptim. Radhika është më e vogla nga pesë motrat dhe asnjëra prej tyre nuk ka ndjekur asnjë orë mësimore – online, offline ose pas shkollës – vitin e kaluar.
“Mësimet shtesë të Vishnu kushtojnë 250 rupi (3.4 dollarë; 2.4 £) çdo muaj,” tha nëna e fëmijëve, Kunti Devi. “Ne nuk kemi para të mjaftueshme për të paguar edhe për gjashtë motrat e tij.”
Kjo nuk është unike. Shumë prindër indianë zgjedhin të investojnë në edukimin e djalit të tyre sepse shpresojnë të mbështeten prej tij kur të plaken – vajzat, nga ana tjetër, martohen në një familje tjetër dhe largohen nga shtëpia. Të dhënat tregojnë se prindërit e varfër kanë më shumë gjasa të regjistrojnë vajzat e tyre në shkolla falas të drejtuara nga qeveria, ndërsa kursejnë për t’i dërguar djemtë e tyre në shkolla private të lira.
“Pothuajse në mënyrë të pavetëdijshme, vajzat si Radhika do të fillojnë të besojnë se ka gjëra që ajo mund të dëshirojë, por vëllai i saj i vogël do t’i marrë – ajo e brendëson atë, nivelet e saj të besimit, ndjenja e saj e vetëvlerësimit, të gjitha ndikohen,” tha Samyukta Subramanian, e cila drejton programin e arsimit të hershëm në Pratham, një nga arsimimet më të mëdha indiane jo-fitimprurëse.
Raporti i fundit Vjetor i Gjendjes së Arsimit (ASER) i Pratham zbuloi se dy të tretat e fëmijëve të anketuar nuk kishin marrë materiale mësimore ose aktivitete. Subramanian sugjeroi që ndërsa hapen shkollat, mësuesit duhet të kalojnë kohë me fëmijët në aktivitete argëtuese në grup për të vlerësuar nivelet e tyre të të mësuarit pa ushtruar presion shtesë mbi ta.
“Edukimi në klasë duhet të përshtatet aty ku fëmija është në kurbën e të mësuarit, përndryshe shumë nga këta fëmijë thjesht nuk do të jenë në gjendje të përballojnë,” shtoi ajo.
Sytë e Radhikës shkëlqejnë kur mendon kthimin në shkollë. Ajo tha se i ka munguar më së shumti “loja dhe studimi”. “Unë do të hap derën e mbyllur dhe më në fund do të ulem në tryezën time.”
Burimi / https://www.bbc.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
