Zgjohesh, punon, ha, punon, ha, fle. Zgjohesh, punon, ha, punon, ha, fle. Përsëriteni fjalinë 365 herë: 9 Mars 2020 deri 9 Mars 2021. Shkruajeni nëse ju tregon diçka. Puna dhe mungesa e lojës e shkatërroi Jack-in përmes mërzisë. Ato e bënë atë apatik, nervoz, të mundur dhe që dha dorëheqjen. Shikojeni, ai as që përpiqet të reagojë. Është ora tetë e gjysmë e mbrëmjes së të shtunës, ai është ulur në kuzhinë me një gotë verë në dorë dhe tashmë po i uron “natën e mirë” mikut të tij përmes thirrjes video.
Pa shumë udhëtime ose dalje në mbrëmje, kufizimet anti-ngjitëse e kanë bërë rutinën pa tronditje. Çdo ditë është e ngjashme me tjetrën, nuk ka më planifikim, nuk ka asgjë për të pritur. Nuk ka asnjë mendim të lumtur për atë koncert që duhet të vijë, për të mbushur gjoksin tuaj dhe për t’ju shtyrë përpara në një ditë pune të lodhshme. Nuk ka asnjë gëzim që ndihet në atë koncert për t’ju nxitur në ditët në vijim. Ne të gjithë kemi rënë në ngërç të vendosur nga Covid, por për të rriturit e rinj – ata në universitete, janë punë pothuajse gjithmonë të pasigurta – është pasiguri brenda pasigurisë. Të larguar nga shtëpia e prindërve, ku mësuan të hedhin hapat e parë dhe të ecin me këmbët e tyre, pandemia ka lëkundur tokën duke i bërë të dridhen. Me punë që thonë “faleminderit dhe mirupafshim, por ka një krizë”, të marrëdhënieve që “gjej vetëm raste njerëzore”, të ditëve që “nuk mund t’i duroj më”.
“Të mos kesh asgjë më shumë për të pritur do të thotë gjithashtu të mos shpresosh”, tha Dr. Maura Manca, psikoterapiste dhe presidente e Observatorit Kombëtar të Adoleshentëve. “Shpresa na bën të veprojmë, është ajo lëvizje e brendshme që na shtyn të shkojmë përpara, për të përmbushur situata që shpresojmë të ndodhin: Shpresoj që provimi të shkojë mirë, për të gjetur një punë dhe një të dashur. Kështu që unë bëj diçka për ta marrë atë. Të rinjtë tani po përjetojnë një ‘efekt paqartësie’. Pasiguria bllokon modelin. Ne kërkojmë siguri në kontroll, kur duhet të ecim në një terren më të paqëndrueshëm, ne fillojmë të kemi probleme”. Të zhgënjyer pasi pritëm një fund që në fillim dukej afër dhe tani pothuajse kemi ndaluar së besuari se do të vijë ndonjëherë. Pas humbjes së fluturimeve, anulimit të biletave, rilyerjes së zonës ku jetojmë çdo moment, duke fshirë programet që renditi axhenda për ditën në vijim. Rezultatet e tamponëve mbeten ajo që duhet pritur dhe kjo është një pritje e bërë nga ankthi shqetësues dhe jo nga trembja pozitive. Ju mund ta ndjeni kohën duke kaluar sekondë pas sekonde: të privuar nga armët për ta mashtruar, është ajo që tani po tallet me ju.
Aty ku nuk ka planifikim, ka apati. Nuk ka procese që kundërshtojnë uljen e humorit. Ajo që mungon nuk është aperitivi, por sensi i aperitivit, shpjegon Dr. Manca. Një djalë mund të mbijetojë pa pirë një pije dhe mund të largohet nga zakone të sëmura si pirja e tepërt, ngrënia e çrregullt dhe gjumi pak, por “birra me një mik është ai moment i ndarjes dhe shkëputjes, në të cilin bën diçka me një person tjetër. Një moment që pasuron emocionalisht, i cili forcon një lidhje. Përballja është rritje. Kur ka këto përforcime pozitive, lëshohen një sërë substancash që riaktivizojnë zonat e trurit që gjenerojnë mirëqenie. Të jetosh në një marrëdhënie shoqërore do të thotë të përballesh me veten tënde çdo ditë. Sfida e vogël na aktivizon në nivelin cerebral, na shtyn të shkojmë më tej”. E gjithë kjo ka dështuar për shumë njerëz, duke ndezur një dritë paralajmëruese për shëndetin mendor të të rinjve.
Padyshim, kjo nuk vlen për të gjithë. Shumë të rinj reaguan, duke u përshtatur, duke ndryshuar marrëdhëniet. Megjithatë, shumë të tjerë nuk e pranuan ndryshimin, duke e parë atë të padrejtë dhe përfunduan duke e pësuar: ata janë ata që do të paguajnë më shumë, me pasoja psikike afatgjata. Sepse, kini kujdes, e gjithë kjo nuk do të zgjasë kohën e një pandemie. “Ne duhet të ndalojmë së prituri që gjërat të kthehen siç ishin më parë” këshillon të rinjtë, Dr. Manca. “Përndryshe kalojmë në një ndërprerje emocionale, e cila shkakton palëvizshmëri psikike. Dhe palëvizshmëria psikike shkakton patologji serioze. Gjendjet që po përjetohen tani bëhen kronike: ankthi, shqetësimi mund të na bëjnë të jetojmë në një gjendje alarmi që mund të bëhet çrregullim i ankthit dhe adaptimit. Ne duhet të ndërhyjmë sot, para se të jetë vonë. Të mos bësh po bëhet normë. Në planin afatgjatë është një proces që fiket”.
Burimi / https://www.huffingtonpost.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
