Ka histori, marrëdhënie dhe lidhje që nuk ofrojnë më asgjë. Ato janë si një spango që është tërhequr shumë fort, si një qift që dëshiron të shpëtojë dhe ne nuk mund ta mbajmë më, si një tren që duhet të niset në kohë dhe ne nuk mund të ndalemi. Të lësh të shkojë nuk është një akt frikacakërie apo dorëzimi, sepse të dish kur diçka është e mjaftueshme është një akt i vërtetë guximi.
Ne nuk jemi të përgatitur të distancohemi nga njerëzit që janë të rëndësishëm për ne, ose të ndalojmë së investuari kohë dhe energji në një projekt, një profesion apo një dinamikë që ishte e rëndësishme për ne jo shumë kohë më parë. Ne themi se “nuk jemi të përgatitur” sepse truri ynë është shumë rezistent ndaj ndryshimit , sepse për këtë organ të mrekullueshëm dhe të sofistikuar, çdo ndërprerje e rutinës ose zakonit përfaqëson një kërcim të tmerrshëm drejt të panjohurës.
«Mjaft!» thirri zemra. Dhe për herë të parë, ajo dhe truri ranë dakord për diçka. Kjo tendencë cerebrale për të qëndruar gjithmonë në të njëjtat hapësira, duke bërë të njëjtat gjëra dhe në të njëjtën shoqëri me të njëjtët njerëz e bën jashtëzakonisht të vështirë për ne të dalim nga zona jonë e rehatisë. Kjo lidhje pothuajse obsesive me atë që dimë na bën t’i themi vetes gjëra të tilla si “Më mirë të pres edhe pak” ose “Do të pres edhe pak për të parë nëse gjërat ndryshojnë”.
Megjithatë, ne e dimë shumë mirë se disa ndryshime nuk do të ndodhin kurrë dhe se ndonjëherë të durosh gjërat pak më gjatë do të thotë të presësh shumë gjatë. Jemi rritur me idenë klasike dhe të pajustifikueshme se “ajo që nuk të vret të bën më të fortë” dhe se ata që braktisin diçka ose dikë e bëjnë këtë sepse dorëzohen dhe vullneti i tyre dobësohet. Përtej “problemit”, qëndron një pakënaqësi kategorike dhe shkatërruese, aq fizike sa thjesht na merr frymën dhe jetën. Lënia mënjanë e këtyre situatave, të paktën për një farë kohe, është padyshim një akt guximi dhe shëndeti.
Nuk është gjithmonë e lehtë të kuptosh kur mjafton
Kur pengohemi, rrëzohemi dhe lëndohemi, nuk hezitojmë të kujdesemi menjëherë për veten dhe të kuptojmë se është më mirë ta shmangim atë pjesë të trotuarit sepse është e rrezikshme. Pse të mos bëjmë të njëjtën gjë me marrëdhëniet tona dhe me secilën prej atyre zonave që na shkaktojnë dhimbje ose vuajtje? Kjo pyetje e thjeshtë ka një përgjigje që përfshin nuanca komplekse dhe delikate.
Para së gjithash, dhe pavarësisht asaj që na thuhet e kundërta, në jetë nuk ka trotuare me gropa apo shtigje me kalldrëm. E dimë që këto metafora janë banale dhe të përdorura, por problemi është se rreziqet në jetën reale nuk mund të identifikohen me aq saktësi.
Së dyti, duhet të kujtojmë se jemi krijesa me nevoja të shumëfishta: për lidhje, për përkatësi, për komunitet, për argëtim, për seksualitet, për miqësi, për punë… Ja ndryshimi: njerëzit janë dinamikë nga natyra, të ndryshueshëm.
Këto variabla na bëjnë të ndihemi sikur duhet të bëjmë “kërcime të vërteta drejt të panjohurës” për të provuar, eksperimentuar dhe madje për të mbijetuar. Prandaj, ndonjëherë u ofrojmë edhe shanse të dyta dhe të treta njerëzve më pak të përshtatshëm, sepse truri ynë është pro-social dhe gjithmonë do ta vlerësojë lidhjen mbi distancën, të njohurën mbi të panjohurën. E gjithë kjo na ndihmon të kuptojmë pse është kaq e vështirë për ne të shohim qartë kur diçka ka shkuar shumë larg, kur kostot i tejkalojnë shumë përfitimet dhe kur mendja vepron si një armik i vërtetë, duke na pëshpëritur vazhdimisht: “Mos u dorëzo, mos e lejo veten të të mposhtin.” Megjithatë, një ide themelore dhe thelbësore duhet të integrohet në tru: ata që lënë mënjanë diçka të dëmshme dhe të pakënaqshme nuk dorëzohen, ata mbijetojnë.
Mësoni të zbuloni “pikën tuaj të preferuar”
Gjetja e “pikës sonë ideale” është si gjetja e ekuilibrit tonë, homeostazës sonë psikologjike dhe emocionale. Bëhet fjalë për të ditur në çdo moment të caktuar se çfarë është më e mira dhe e përshtatshme për ne. Megjithatë, duhet thënë se kjo aftësi nuk lidhet me intuitën, por më tepër me vetë-mësimin objektiv dhe të fituar me kujdes përmes përvojës, vëzhgimit dhe nxjerrjes së përfundimeve nga jeta jonë, përmes të cilave mësojmë nga gabimet dhe sukseset tona.
“Pika e ëmbël” është gjithashtu ajo gjendje në të cilën çdo gjë që arrijmë, bëjmë dhe investojmë kohë dhe energji na sjell dobi dhe na kënaq. Megjithatë, në momentin që shfaqet hija e stresit, konfuzionit, frikës, lotëve ose lodhjes ekstreme, ne kemi hyrë në “pikën e hidhur” : një zonë e pashëndetshme nga e cila duhet të shpëtojmë sa më shpejt të jetë e mundur.
Duhet thënë se kjo strategji e thjeshtë mund të zbatohet në çdo aspekt të jetës sonë. Gjetja e kësaj “pike ideale” është një akt mençurie dhe një mjet personal për të kujtuar se çdo gjë në këtë jetë ka një kufi , dhe se të besosh se diçka është e mjaftueshme nuk do të thotë të dorëzohesh, por përkundrazi të kuptosh se ku qëndrojnë kufijtë tanë. Po flasim për ekuatorin që ndan lumturinë nga pakënaqësia, hidhërimin nga mundësia.
Le të fillojmë ta aktivizojmë këtë pikë të ëmbël në ditët tona për të shijuar një cilësi më të mirë jetese.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
