Heshtja është një vend ku nuk jemi mësuar të jetojmë. Jeta është shpesh aq e ngjeshur, veçanërisht gjatë festave të fundvitit, me përgatitje, dhurata dhe dekorime, saqë nuk i lejojmë vetes një hapësirë të sigurt larg zhurmës së sfondit për të pushuar mendimet tona. Megjithatë, hapja e vetes ndaj dhuratës së heshtjes, kultivimi i disa momenteve në të cilat e heshtim botën, është një praktikë e çmuar.
Heshtja nuk është një boshllëk i thjeshtë, por një prani e qëndrueshme që nuk venitet kurrë, thelbësore për mirëqenien fizike dhe mendore dhe, në një nivel të brendshëm, për funksionin e saj të çmuar introspektiv, e aftë të na rilidhë me pjesët më themelore dhe të shenjta të vetes sonë të brendshme. Rizbulimi i heshtjes është akti më i shenjtë dhe rigjenerues që mund të kryejmë për të nderuar atë që jemi dhe atë që mund të jemi me të dashurit tanë.
Kur gjithçka hesht
Dimri sjell me vete një ftesë të lashtë për të kujtuar, të pasqyruar në natyrën përreth nesh. Toka ia lë veten një gjendjeje të dukshme stanjacioni; farat presin në heshtje pranverën, duke ruajtur energjinë e tyre. Kjo qetësi pasqyron konceptin universal se heshtja nuk është mungesë, por vetë matrica e jetës. Është mitra e Esencës. Në kozmogonitë e shumë traditave, krijimi lindi nga një heshtje primordiale, një “Kaos” ose “Zbrazëti Primare” që përmbante një krijim potencial, por të pamanifestuar. Tingulli (Fjala, Logosi ) ishte akti i parë i manifestimit, por heshtja mbeti burimi primordial i të gjitha gjërave. Simbolikisht, kultivimi i hapësirave të heshtjes në ditët tona është një mënyrë për t’u kthyer në këtë pikë zero, te burimi dhe për të rimbushur energjitë tona. Heshtja bëhet kështu një urë drejt të shenjtës. Të gjitha disiplinat meditative, nga murgjit budistë te eremitët e krishterë, e nderojnë heshtjen si një gjuhë universale përmes së cilës mund të perceptohet hyjnorja ose shpirti i vet. Është ndërprerja e zhurmës së pandërprerë të mendimeve që lejon zërin e mençur dhe delikat të Vetvetes të ngrihet në vetëdije. Dhe është në këtë hapësirë heshtjeje të qetë dhe të butë që ne mund të dallojmë atë impuls të butë që na udhëheq, duke na treguar rrugën që duhet të ndjekim në momente krize. Kjo është dhurata e vërtetë e heshtjes: zbulesa, qetësia e sigurt dhe e qëndrueshme që u përgjigjet pyetjeve tona më të thella.
Nëse festat janë një festë e dritës që kthehet, kjo dritë nuk mund të perceptohet pa përjetuar më parë qetësinë e kujtimeve individuale. Në këtë kuptim, heshtja bëhet një rit personal i transformimit dhe rigjenerimit të brendshëm që harmonizohet me ritmet natyrore të shpirtit.
Heshtja si një hapësirë për dëgjim dhe rigjenerim
Heshtja është një prag që hapet drejt së vërtetës sonë të brendshme, një vend i pezulluar që mund ta krijojmë me vetëdije rreth nesh për t’u takuar me veten dhe, si pasojë, për t’u takuar me të tjerët në mënyrë më autentike. Heshtja krijon dy hapësira jetësore që janë themelore për mirëqenien tonë psikofizike. E para është një hapësirë për të dëgjuar . Nxitimi dhe zhurma shpesh na bëjnë të injorojmë mesazhet e trupit, siç janë lodhja ose nevoja për pushim. Heshtja na ndihmon të rilidhemi me nevojat tona më të thella dhe ndjesitë trupore, të cilat janë niveli i parë i komunikimit të shpirtit tonë. Në heshtje, emocionet tona gjejnë gjithashtu një hapësirë pranimi pa paragjykime. Është në këtë qetësi që emocionet, pasi pranohen me dhembshuri dhe mirësi, mund të treten ose transformohen. E dyta është rigjenerimi i hapësirës. Ajo që do të thotë “shkëputje” për ne është një mundësi e çmuar për sistemin tonë nervor për të organizuar burimet e tij. Në të vërtetë, truri ynë, i bombarduar vazhdimisht me informacion, ka nevojë për kohë për t’u çkompresuar. Për sistemin tonë nervor, heshtja aktivizon Rrjetin e Modalitetit të Paracaktuar (DMN), rrjetin nervor të lidhur me introspeksionin, imagjinatën dhe kujtesën. Në këtë kontekst të qetësisë së brendshme dhe qetësisë shqisore, truri më në fund mund të ruajë informacion dhe të krijojë sinapse të reja. Prandaj, në këto momente heshtjeje dhe kohe të pezulluar del në pah kreativiteti intuitiv, së bashku me zgjidhjet dhe njohuritë. Mund të përfitojmë nga sezoni i Krishtlindjeve për të dëgjuar dhe përjetuar dhembshurinë që heshtja pa paragjykime na lejon të përjetojmë. Qetësia e mendimeve qetëson zemrën , kundërbalancon tërbimin e këtyre ditëve dhe nxit ekuilibrin e brendshëm, thelbësor për të shijuar festat dhe mbledhjet familjare. Këtu, dhurata e heshtjes shpalos fuqinë e saj dhe bëhet pragu autentik i harmonisë së vetëdijshme, i dhënies së njohjes së duhur çdo momenti.
Mbrojtja e paqes suaj gjatë zhurmës së festave
Festat mund të transformohen nga një kohë gëzimi në një maratonë angazhimesh, konsumizmi, zhurme dhe ankthi. Rivendosja e hapësirës suaj të qetë bëhet një akt i shenjtë mbrojtjeje dhe kujdesi për veten. Kjo vetëdije është thelbësore për të përballuar stresin mendor të përgatitjes për festat. Është e rëndësishme të kuptohet se nevoja për heshtje nuk është një tekë, por një domosdoshmëri fiziologjike dhe mendore: mes zhurmës, mund të ndihemi më të prekshëm dhe të irrituar, por është e mundur të kultivojmë disa momente qetësie për t’u ndjerë më mirë me veten dhe të tjerët. Për shembull, mund t’i kushtojmë pesë ose dhjetë minuta shenjtërisë së njohur të frymëmarrjes sonë çdo mëngjes, duke qëndruar ulur në qetësi dhe heshtje absolute përpara se shtëpia të zgjohet. Ose, kur kemi mundësi, mund të bëjmë një shëtitje të vetëdijshme ose të ulim veten , duke pirë një çaj të nxehtë bimor, duke u larguar nga pajisjet elektronike dhe duke dëgjuar vetëm tingujt e natyrës. Gjatë mbledhjeve familjare gjatë sezonit të Krishtlindjeve, mund të ndajmë një moment heshtjeje para se të fillojmë darkën ose rreth pemës së Krishtlindjeve . Ky pezullim i shkurtër i zhurmës e zhvendos energjinë nga veprimi në vlerësimin e momentit dhe krijon një lidhje më të thellë midis njerëzve. Gdhendja e këtyre momenteve të heshtjes gjatë festave do të na ndihmojë të përballojmë angazhimet me më shumë qetësi dhe të kuptojmë më thellë dhuratën e heshtjes: bukurinë e të qenit bashkë. Edhe pa fjalë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
