Shumë njerëz do t’ju duan për atë që jeni dhe për atë që bëni, të tjerët do t’ju urrejnë për të njëjtën gjë. Ne duhet të mësohemi me këtë sepse shpesh karakterizon dinamikën e marrëdhënieve tona kur jemi ne ata që kemi sukses në diçka.
Ne nuk mund t’u pëlqejmë të gjithëve dhe jo të gjithë mund të na pëlqejnë. Në këtë kuptim duhet të jemi të vetëdijshëm se shumë herë ajo që nuk është e këndshme për disa njerëz është drita që lëshojmë. Sepse, në njëfarë mënyre, ajo që na bën të mëdhenj errëson edhe disa njerëz, të cilët ndoshta do të luftojnë brenda me ndonjë dëshirë të fshehur që ata besojnë se u është mohuar.
Kush të do, të bën të shkëlqesh
Engjëjt mbrojtës të vërtetë janë ata njerëz që në momente të caktuara të jetës sonë shfaqen dhe na japin dritë , duke na bërë të shkëlqejmë dhe duke eliminuar qoshet dhe të çarat që na errësojnë ose që nuk i bëjnë drejtësi virtyteve tona. Në këtë pikë fjalët nuk janë të vlefshme, faktet janë të vlefshme. Magjia na rrethon dhe mrekullitë spërkasin realitetin tonë, duke na bërë të shohim se sa vlejmë kur duket se kemi harruar se ku është çelësi që na ndriçoi.
Të gjithë, absolutisht të gjithë, kanë një llambë, diçka që na lëviz dhe na bën të veçantë, diçka që na jep aftësinë për t’i ofruar botës një specialitet. Do të ketë nga ata që janë shumë të mirë në punën e tyre, ata që janë të aftë për të dashuruar së tepërmi dhe ata që menaxhojnë më shumë se një aftësi që i bën ata unikë. Por, siç themi ne, do të ketë nga ata që duan të fikin atë dritë, “atë diçka të veçantë” që na përcakton. Ndonjëherë do të jetë e vështirë për ne që të përballemi me të, por ajo që duhet të kemi parasysh është se vetëm ne mund t’i japim vlerë qëllime rreth personit tonë.
Demoni i zilisë
Zilia nuk është 100% e pashëndetshme, sepse përderisa nuk çon në veprime të dëmshme ndaj të tjerëve (ose ndaj vetes), ajo po na çon drejt asaj që do të donim të kishim. Kjo do të thotë, na jep të dhëna për rrugën që do të dëshironim të ndiqnim.
Megjithatë, zilia bëhet krejtësisht e dëmshme kur ne i nënshtrohemi magjisë së saj, duke ulur vetëvlerësimin dhe dashurinë për veten. Kjo na predispozon për një krahasim të pafavorshëm dhe, nganjëherë, ne e kthejmë atë lakmi në një sulm të errët dhe të zymtë që kërkon të burgos objektin tonë të admirimit të fshehtë. Me fjalë të tjera, ndonjëherë e njëjta zili përzihet me ndjenja të tjera si urrejtja, duke i dhënë personit që e lëshon atë një imazh të frustrimeve të tij në modalitetin e lupës. Nëpërmjet këtij imazhi dënohen talentet dhe sukseset e të tjerëve, duke gjeneruar sjellje që kërkojnë të dëmtojnë të tjerët.
Ne priremi t’i kushtojmë më shumë vëmendje arsyes së zilisë së personit ziliqar sesa të vlerësojmë se çfarë do të thotë për personin e tillë. Nuk mund të harrojmë se fakti që na kanë zili (dhe “na urrejnë për atë që na bën të shkëlqejmë”) është një vuajtje e madhe që na largon nga realiteti dhe gjeneron mosbesim tek ne.
Nuk është rastësi që njerëzit e shquar e gjejnë veten të vetëm në një botë në të cilën janë të rrethuar nga njerëz. Prandaj, nuk është e çuditshme që njeriu të mos dijë të dallojë miq të vërtetë, të interesuar ose ziliqarë. Po kështu, kjo madje përfundon duke na bërë të pyesim nëse suksesi apo drita jonë na përket neve apo është një mirazh që nuk e meritojmë. Kjo zakonisht bëhet një zinxhir i gjatë pasigurish dhe keqardhjesh që mund të përfundojnë duke errësuar virtytet tona.
Dëmi i të pasuri zili mund të kapërcehet nëse përforcojmë besimet tona pozitive në veten tonë. Në këtë kuptim, ne nuk mund të harrojmë se rrethana ose ngjarje të caktuara gjithmonë do të shkaktojnë krahasime të caktuara, por kjo nuk duhet të na pakësojë.
Secili person duhet të shijojë virtytet e tij pa i shkatërruar ato të të tjerëve, duke lënë mënjanë zilinë e pashëndetshme dhe duke promovuar atë që na ndërton, që nuk është gjë tjetër veçse aftësia jonë për të admiruar dhe rritur me të tjerët.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
