Nuk është e lehtë të pranosh dështimet, të kuptojmë se mund të lëndojmë të tjerët pak a shumë me qëllim. Nuk është e lehtë të pranosh gabimet e tua, sepse duke vepruar kështu do të thotë të përmirësosh, të ndryshosh diçka tek vetja dhe ndryshimet janë shumë të lodhshme.
Jo të gjithë janë në gjendje të kuptojnë se sjellja e tyre përcaktohet shumë nga ajo që ndodh në jetën e tyre. Pranoni pasojat dhe pranoni se nuk jeni të përsosur. Kjo është arsyeja pse shumë marrëdhënie miqësie, pune, familje, dashurie, nuk zgjasin. Të jesh me dikë kërkon kompromise, kufizime, respekt, heqje dorë, koncesione dhe çdo bashkëveprim duhet të jetë në një drejtim.
Përndryshe, njëra palë gjithmonë do të ketë më shumë peshë se tjetra, por kjo ndodh pothuajse gjithmonë. Ata që nuk janë mësuar të shikojnë brenda vetes vështirë se do të mund të shikojnë njëri-tjetrin. Përkundrazi, ai madje do të mendojë ta njohë atë, duke kufizuar vetveten për të vëzhguar gjithçka që është sipërfaqësore. Duke e kufizuar vetveten vetëm në pamje.
Meqenëse ai as nuk shpenzon një mundësi të dytë për të reflektuar mbi veprimet e tij, ai kalon ditën duke i kushtuar vëmendje tjetrit, duke e mbushur me kritika dhe gjykim. Shkarkon përgjegjësinë tek partneri, humorin e keq, frustrimin dhe para reagimit të tjetrit, ai kërkon që të ndryshojë qëndrimin e tij. Nuk e kupton, ndoshta, se shpesh përgjigjet që janë adresuar, janë të pakëndshme, sepse ai i shkakton ato dhe shqetësimin. Ka shumë njerëz që dëmtojnë partnerët dhe miqtë dhe kur ata lëndohen, ata duken të hutuar, thonë se nuk mund ta kuptojnë pse trajtohen në atë mënyrë.
Ata kërkojnë falje, ndihen të fyer, akuzojnë të tjerët për egoizëm dhe pandjeshmëri. Ata bëhen viktima të situatës dhe është e kotë të përpiqesh t’i bësh ata të mendojnë. Lidhja me ata që nuk reflektojnë mbi veten dhe të tjerët mund të jetë e dhimbshëm dhe rraskapitëse në shumicën e kohës. Gjithë ngarkesa dhe pesha emocionale, gjithmonë do të jetë në njërën anë. Dhe jo vetëm kaq. Ju do akuzoheni gjithmonë se jeni të ashpër, të egër, të bezdisshëm dhe të pandjeshëm.
Edhe dashuria më e madhe ose miqësia më e fortë nuk mund të mbijetojnë në një marrëdhënie ku nuk ka reciprocitet, mirëkuptim, respekt dhe ndarje. Para se të na konsumojnë dhe t’i lëmë këto marrëdhënie të njëanshme, t’i mbyllim ato. Ne duhet të mësojmë një herë e përgjithmonë se njerëzit nuk ndryshojnë, ata mbesin në thelb ata që janë. Dhe dashuria nuk mjafton, ajo nuk mund të “shpëtojë” ata që nuk duan të shpëtohen dhe ata që as nuk mendojnë se kanë nevojë për të.
Burimi / http://aprilamente.info
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
