Një përqafim është një gjest që na bën të ndihemi të gjallë. Është një gjest që na ngushëllon, i marrë nga dikush që na rrethon me krahët e tij dhe na mban me forcën që na nevojitet. Përqafimet hapin poret e lëkurës sonë dhe na lejojnë të jemi të pambrojtur në një hapësirë të mbrojtur. Një ekosistem ku rreziku apo rreziku nuk mund të hyjë dhe ku ne jemi të lirë të hedhim armaturën tonë, e cila ndonjëherë është kaq e rëndë.
Përqafimet sinkronizojnë zemrat, ulin presionin e gjakut dhe frymëmarrjen e ngadaltë. Ka nga ata që mund të imagjinojnë edhe detin duke mbyllur sytë, sikur përqafimi të ishte një strehë e vogël, një guaskë që riprodhon tingullin e natyrës së vet.
Studimi i sistemit nervor, nëpërmjet teknikave të neuroimazhimit, si imazhet funksionale të rezonancës magnetike, na ka lejuar të zbulojmë, për shembull, se përqafimi i njerëzve që nuk i njohim shumë aktivizon sistemin limbik, një sistem i lidhur drejtpërdrejt me emocionet . Ky lloj përqafimi, përveçse redukton nivelet e stresit, stimulon krijimin e lidhjeve të besimit me personin që përqafojmë dhe të cilin pothuajse nuk e njohim.
A jemi në gjendje të përqafohemi?
Statistikat tregojnë se ne flasim shumë, por përqafohemi gjithnjë e më pak. Kemi shumë më tepër mjete për të komunikuar, por më pak mundësi për të shkuar përtej fjalës, të shkruar apo të folur. Kjo na bën të sikletshëm, të turpërohemi ose duhet të kemi detyrimisht një arsye që justifikon një kontakt të mundshëm.
Të gjitha aftësitë që nuk aftësohen, sidomos në nivel social, humbasin spontanitetin e tyre. E njëjta gjë vlen edhe për përqafimet. Sa forcë aplikojmë? Ku i vendosim duart? Ne nuk duam ta bëjmë personin tjetër të ndihet i pakëndshëm. Kështu lind ankthi dhe përqafimi humbet gjithë fuqinë e tij. Sepse ne mendojmë, nuk i mbyllim sytë dhe thjesht e bëjmë. Ndihemi të çuditshëm në një gjest që nuk na vjen natyrshëm. Nga ana tjetër, ju mund të përqafoni trupin, por gjithashtu mund të merrni dorën, të shtrëngoni butësisht pjesën e pasme të qafës ose të vendosni krahun rreth shpinës së personit tjetër. Fëmijët vendosin këmbët rreth prindërve të tyre kur ngjiten mbi shpatullat e tyre.
Një përqafim vlen sa njëmijë këshilla
Fuqia e përqafimeve vlen sa një mijë këshilla. Ndryshe nga këto të fundit, përqafimet janë një siguri sepse thyejnë muret dhe krijojnë besim. Ata gjithashtu ju lejojnë të relaksoheni. Në mënyrë simbolike me përqafime mund të çlirohemi për një moment nga pesha e përgjegjësive tona. Kur krahët na çlirojnë, ato përgjegjësi duken më të lehta.
Kjo rrallë ndodh me këshilla. Shumë prej tyre nuk janë të vlefshme, të tjera që tashmë e dimë se janë zgjidhja më e mirë. Nuk kemi nevojë që dikush të na thotë. Ajo që na mungon është forca për të vënë në jetë masa të tilla. Ne duam një vend për të pushuar përpara se të arrijmë majën, me ndjenjën se kemi dikë që kujdeset për ne dhe që do të kërkojë mënyra për të na ndihmuar nëse humbasim ose nëse jemi shumë vonë për të mbërritur.
Ka përqafime që transmetojnë forcë, të tjera që transmetojnë paqe. Sido që të jetë, të gjithë përcjellin dashuri. Një dashuri që e bën lëkurën tonë të brendshme më të fortë dhe më të ndjeshme, e njëjta gjë që të gjithë e kemi gërvishtur në grahmat e një sulmi zemërimi . Një afeksion që nuk e paguajmë me të tjerët apo me sendet, por me veten, duke shkaktuar plagë të thella.
Ndoshta do të vijë dita kur teknologjia do të na lejojë të përqafojmë njerëzit në anën tjetër të botës. Tani, megjithatë, kjo nuk është e mundur. Kjo është arsyeja pse marrëdhëniet me njerëzit afër nesh janë kaq të rëndësishme. Ata kanë një fuqi më shumë se njerëzit e largët, pikërisht atë të na përqafojnë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
