Ec, ec, ec. Pa u lodhur kurrë duke ecur përpara, këtu qëndron arsyeja se kush jemi, vullneti i betejave tona, guximi i të gjithë atyre që nuk e dinë se çfarë do të thotë të heqësh dorë. Edhe nëse bie, ngrihu dhe vazhdo: meriton të kesh mundësinë të jetosh atë që një ditë, dy njerëz, vendosën të fillojnë për ty.
Tashmë menjëherë pas lindjes ne jemi mësuar të ecim, dhe kështu, të kuptojmë se për ta bërë këtë duhet të mësojmë të ruajmë ekuilibrin. Në fakt, ti u rrëzove disa herë, por gjithmonë ishte dikush që të të ngrinte nga toka, aq herë sa të duhej: të rrëzoheshe do të thoshte të filloje nga e para.
Në këtë mënyrë, edhe ecja bëhet veprim individual i lëvizjes së këmbëve përpara. Papritmas mësohemi të mos biem në mënyrë të sikletshme si kur ishim fëmijë dhe rëniet fizike ua lënë vendin atyre emocionale, pas të cilave është e vështirë të ngrihemi përsëri në këmbë.
Kam gabuar, cili është problemi?
Ndoshta kjo ndodh sepse rëniet na lëndojnë më shumë se më parë dhe pesha e tyre është çdo herë më e madhe: kemi peshën e plagëve të gabimeve të tjera, lagështinë e stuhive të tjera, humnerat plot nostalgji dhe disa qëllime zhgënjyese për shkak të gabimeve të nëpunësve.
Të lënduan, qave, të mungon ajo për të cilën nuk mund të heshtësh më, ke bërë gabime dhe ke rënë, por nuk ka rëndësi. Nuk mund të harrosh se ia vlen të ecësh, edhe nëse bie.
Dëmi nuk është i mjaftueshëm për të dëshpëruar ata që besojnë në mundësinë e shërimit, do të ketë stuhi të tjera dhe temjan të tjera nëse vendosni të prisni e të mos kërkoni, do të vijë dikush që do t’ju vërë përsëri në këmbë dhe që do t’ju pushtojë mendjen. në mënyrë që të mos ndjehesh më nostalgjik për atë që nuk e ke më.
Të jesh gabim nuk është gjë e keqe. Ne jemi njerëz dhe si të tillë arrijmë në qëllimet tona së bashku me disa dështime që i kemi tejkaluar dhe me dyshime dhe dobësi që na kanë bërë të fortë . Është mirë të vazhdojmë të shikojmë drejt horizontit, pa pushuar së besuari se një “jo” mund të mësojë shumë dhe se të njohësh mirë tokën ku ecim është një virtyt.
Humbësi i vërtetë është ai që nuk di të humbasë
Në disa vite të jetës sime kam mësuar se askush nuk humbet nëse është i gatshëm të njohë atë që fiton në momentet më të vështira. Sepse e sigurta është se ne gjithmonë marrim diçka, edhe nëse biem në fund: ne e bëjmë këtë nëse jemi në gjendje të përdorim terrenin për t’u ngjitur në humnerë dhe për të dalë prej tij.
Askush nuk mund të shmangë një rënie emocionale dhe, për mendimin tim, është gjithashtu e nevojshme sepse qëllimi i saj i vërtetë është të na mësojë të shërojmë plagët tona dhe të vazhdojmë jetën tonë. Është e vërtetë që ka përvoja shumë të rënda që na shkaktojnë plagë të tmerrshme, por nëse përpiqemi të interpretojmë sinjalet e trupit dhe t’i përballojmë ato, do të ndihemi shumë më mirë.
Nëse dështova, është sepse u përpoqa
Fitoret e atyre sprovave të vazhdueshme do të jenë flamuri juaj më i mirë, vendet nga të cilat do të dilni gjithnjë e më të gjallë. Ia vlen të rrezikosh të biesh për të gjitha ato emocione të tjera që marrim gjatë pjesës tjetër të udhëtimit tonë dhe për ata njerëz që janë aty duke pritur të të shohin të buzëqeshësh.
Gjëja e rëndësishme është të ecim: është të gjejmë kuptimin e qenies sonë në botë, është t’i japim vetes mundësinë të rritemi, është të shkulim çatitë dhe të besojmë në ëndrrat, është të bëjmë plane të reja nëse ato të vjetrat. kanë dështuar, është të shijosh gjërat e bukura dhe të tretësh të këqijat. Ne duhet të ecim pa u dorëzuar: ne gjithmonë mundemi, gjithmonë duhet dhe duhet të mendojmë gjithmonë për veten tonë, përparimi është sekreti.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
