Koha më ka bërë të kuptoj se të lëshosh diçka nuk do të thotë të dorëzohesh, nuk është një akt dobësie, por force dhe rritjeje, sepse, edhe pse dhemb të lëshosh, kuptoj se ka gjëra që thjesht duhet të ndryshojnë.
Gjatë udhëtimit tonë në jetë, kemi lënë shumë gjëra pas: kemi braktisur skena, situata, zakone dhe madje edhe njerëz. Sot, jemi të gjitha ato që kemi lënë pas për të ndërtuar një të tashme më autentike, edhe nëse kjo na ka shkaktuar shumë dhimbje. Duhet të kuptojmë se të jetosh shpesh do të thotë të shkëpusësh lidhje, dhe se të çlirojmë duart nga ajo që dikur na mbushte me gëzim dhe shpresë, është pa dyshim e dhimbshme. Megjithatë, sa më shpejt ta bëjmë tonin këtë mendim, aq më të përgatitur do të jemi për të kapërcyer ato momente, ato kryqëzime rruge ku të shikosh pas do të thotë t’i mbahesh fort diçkaje që nuk duhet të ekzistojë më.
Të jetosh me nostalgji të herëpashershme pasuron dhe frymëzon, por të jetosh vazhdimisht me kujtimin e asaj që ke lënë pas, nuk të lejon të rritesh; të bllokon dhe të gërryen si shkëmbinjtë që goditen pa pushim nga dallgët. Çlirohuni, ecni përpara dhe bënini tuajat përvojat si dikush që ruan një thesar të çmuar: pasurohuni dhe nisni rrugën më të duhur, atë në të cilën hapet rruga e ekuilibrit, më e mira për ju.
Të lëshosh disa gjëra që të vijnë të tjera më të mira
Ndonjëherë ajo që lëmë të ikë ka qenë diçka në të cilën kemi besuar dikur dhe që në shumë raste na ka bërë të lumtur. Gëzimi, dashuria dhe shpresa e atyre kohërave shpjegojnë dhimbjen e sotme dhe vështirësinë për t’i thënë lamtumirë asaj personi apo situate. Nuk është e lehtë të kuptosh kur na thonë shpesh se jeta do të thotë të rrjedhësh me të, të lejosh veten të lëvizë pa rezistencë. Si arrihet kjo? Ne njerëzit kemi nevojë për siguri çdo ditë dhe kemi gjithashtu nevojë që ata që na duan sot, të na duan po njësoj edhe nesër.
Aktit të lënies së dikujt apo diçkaje i paraprin një gjest guximi dhe vetë-njohjeje. Është e nevojshme të dimë të perceptojmë kufijtë tanë dhe çfarë duam vërtet për veten. Jemi të vetëdijshëm se askush nuk e ka lumturinë të garantuar në pëllëmbë të dorës; megjithatë, kemi të drejtë që, në një moment të caktuar, të kryqëzojmë gishtat me një dorë tjetër që na mbush me emocione dhe që, në një mënyrë a tjetër, na sjell mirëqenie.
Nëse ai që mbajmë për dore nuk na udhëheq drejt lumturisë, duhet të çlirohemi për të kërkuar rrugën tonë personale. Këtë do ta bëjmë edhe nëse ekziston dashuria, sepse pavarësisht afeksionit dhe pasionit, jo të gjitha lidhjet janë të mençura dhe jo të gjitha dashuritë e kuptojnë gjuhën e respektit. Një vetëvlerësim i shëndetshëm dhe një qëndrim i fortë që mbron dinjitetin tonë do të na mbajnë larg situatave ku mbetemi të palëvizur, të nënshtruar ndaj vuajtjes. Të piqesh do të thotë edhe të lësh të shkojë dikë që nuk dëshiron të qëndrojë.
Të mësosh të lëshosh do të të çojë drejt lumturisë
Kush i kapet fort së kaluarës, robëron mendimet, mendjen, zemrën dhe shpirtin e tij. E kaluara nuk mund të fshihet, nuk mund të ndryshohet, as të harrohet. Nuk mund të ndryshojmë as njerëzit dhe as t’i detyrojmë ata të na duan siç duam ne… Ka aspekte të jetës sonë që, për t’i kapërcyer, duhet fillimisht t’i pranojmë. Askush nuk vjen në këtë botë duke ditur gjithçka, as duke mbajtur me vete manualin e vendimeve perfekte, ato që nuk gabojnë kurrë. Të jetosh do të thotë të provosh, të prekësh, të fillosh, të rrezikosh dhe gjithashtu të gabosh; për këtë arsye duhet të kemi parasysh këto aspekte:
Mos u zemëroni, mos e mbushni zemrën me mllef dhe mendjen me inat. Të lëshosh është një art që duhet zhvilluar qetësisht dhe pa zemërim; vetëm atëherë do t’i lejojmë vetes të jemi të lirë, duke zbuluar se dhimbja zvogëlohet çdo ditë.
Për të lëshuar, së pari duhet të pranosh: të pranosh se çdo përvojë ia vlen të përjetohet, sepse është jetë, sepse ai që refuzon dhe harron, nuk mëson, nuk shërohet dhe nuk rritet. Është e nevojshme të pranojmë çfarë ka ndodhur dhe të kuptojmë se të lëshosh do të thotë gjithashtu të rritesh.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
