Për një kohë tepër të gjatë, të nxitur nga faktorë të fuqishëm kulturorë, kemi jetuar me stereotipin e një figure atërore që përfaqëson autoritetin në familje dhe edhe kur ky rol është dobësuar, modeli atëror ka mbetur ai i një pranie, larg shtëpisë, i angazhuar në punë, indiferent ndaj kujdesit të fëmijëve. Një koncept i roleve dhe përgjegjësive të lidhura thellë me vizionin “tradicional” të marrëdhënieve midis burrave dhe grave. Role që po përpiqemi me shumë vështirësi t’i zgjidhim. Skemat për të cilat nënat duhet t’i kushtohen vetëm shtëpisë dhe kujdesit të fëmijëve.
Sot burrat, falë ndryshimeve të mëdha që po kalojmë – kulturore, antropologjike, arsimore – po zbulojnë një mënyrë të re të të jetuarit atërore, një modalitet që merr konture më shumëfaqëshe dhe në të cilat përfshirja emocionale bëhet e dukshme. Baballarët e rinj janë më të interesuar në rritjen arsimore të fëmijëve të tyre. Ky ndryshim në prirje pasqyron rolin që gratë po marrin në shoqëri: gjithnjë e më shumë hapësirë në sferën publike dhe jo vetëm në atë private. Përveç kësaj, ne po largohemi nga paragjykimi sipas të cilit është prerogativa ekskluzive e grave për t’u kujdesur për pasardhësit, kështu që po lind një dimension i ri i atësisë, jo më i bazuar në përgjegjësitë dhe detyrat e ftohta, por në një perceptim të marrëdhënies me fëmijët që më në fund prek sferën prekëse dhe atë të ndërtimit të vetvetes.
Sa herë që lind një fëmijë, prindërit lindin së bashku. Sigurisht, një njeri bëhet prind në mënyra dhe kohë të ndryshme. Nëna e ndjen fizikisht foshnjën brenda vetes, ajo tashmë ndan gjatë shtatzënisë marrëdhënien, marrëdhënien me krijesën. Babai fillon ta ndërtojë kur e merr foshnjën e sapolindur në krahë për herë të parë, e sheh, e prek.
Është shumë e rëndësishme t’i sensibilizosh burrat sepse përgatitja e tyre për t’u bërë baballarë vë në pikëpyetje shprehjen (dhe pranimin) e delikatesës dhe brishtësisë së tyre. Nga shtatzënia, burrat duhet të kapërcejnë ndarjen e ngurtë të roleve shtëpiake dhe të punës, rezultat i shoqërisë patriarkale, për të arritur në një prindërim të përbashkët, për t’u përfshirë drejtpërdrejt gjatë shtatzënisë, me një rol gjithnjë e më aktiv nga një pikëpamje prekëse, por edhe sociale dhe kulturore.
Prandaj, baballarët duhet të shoqërohen në atësinë e tyre edhe me masa që gjithnjë e më shumë nxitin për një pjesëmarrje më të madhe. Përvojat formuese që favorizojnë ndryshimet kulturore, që inkurajojnë afirmimin e një vizioni të barabartë, duke filluar me lejen e lindjes, janë pra të dëshirueshme. Këto janë gjithashtu hapa të nevojshëm për të ndihmuar burrat më të ngurruar të zhyten në këto ndryshime, duke u dhënë atyre kohë për të eksperimentuar me mënyra të reja për të përjetuar atësinë.
Burimi / TheGuardian
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
