Jini të durueshëm. Por jo në kuptimin e vrazhdë me të cilin e përdorim këtë ndërlidhës kur argumentet e bashkëbiseduesit tonë thjesht nuk na bindin dhe ne do të donim që ai të ndalonte së foluri. Jo, bëni durim në kuptimin e plotë të fjalës, që ka edhe një përmbajtje vuajtjeje të lehtë, të nënvizuar nga etimologjia greke e fjalës: pathos, ose dhimbje trupore dhe shpirtërore. Është pikërisht kjo përpjekje, me të cilën pasi mësohemi, nuk do të mund të kundërshtojmë më asnjë rezistencë, që na ndihmon të ndërtojmë marrëdhënie, të kultivojmë detyrën ndaj tolerancës, të tregojmë fytyrën empatike të egos sonë.
SI MËSONI TË KENI DURIM?
A keni durim? Dhe sa ju kushton? Një “virtyt heroik”, siç e quante Giacomo Leopardi, apo edhe “një pikë që gërmon gurin” me fjalët e Gandit, që na nevojitet gjithnjë e më shumë në kohë padurimi, stresi dhe frike. Durimi nuk është dorëheqje, por është një dritë e ndezur nga optimizmi i vullnetit. Një masë kundër mbetjeve, kundër humbjes së shtytjes, përshpejtimit të largët, të pasigurt. Durimi na kujton drejtimin linear të kohës, zgjerimin e saj dhe nevojën për ta përballuar atë me një metodë që ndihmon edhe në forcimin e marrëdhënieve, lidhjeve, altruizmit.
DURIMI
Në epokën e shpejtësisë, lajmeve dhe zgjedhjeve të menjëhershme, pritja është kthyer në një privilegj që pakkush ua jep. Kështu durimi është bërë një virtyt gjithnjë e më i rrallë. Në kuptimin më të drejtpërdrejtë të fjalës, ne nuk njohim më asnjë vlerë, madje thelbësore në marrëdhëniet njerëzore si në efektivitetin e veprimit publik. Në të vërtetë, ne e konsiderojmë humbje kohe dhe një lashtësi sjelljesh që nuk mund t’i përballojmë. Rrënja e fjalës është latinisht, patior, pra vuajtje, por jo si dhimbje, vuajtje e verbër, por më tepër si vetëdije për atë që na pret në rrjedhën e jetës. Përfshirë ato plagë që kërkojnë kohë për t’u shëruar dhe gëzimet që ndërtohen gjatë një kohe të gjatë të rritjes së pacientit, edhe kur ato vijnë papritur.
SI TË FITOHET DURIMI?
Jetojmë në epokën e shpejtësisë së lartë, të “çdo gjëje dhe tani”, “të disponueshme”: orët tona janë gjithmonë të sinkronizuara me afatet e ardhshme, me angazhimet që duhen përmbushur, me programet që duhen përfunduar. “Por durimi kërkon një zgjerim të së tashmes, zgjatjen e saj, një pauzë në bërjen e pandërprerë. Duhet të bëjmë një pushim, të jemi të durueshëm”, shkruan Gabriella Caramore në një libër të vogël të titulluar Pazienza (botimet Il Mulino).
Megjithatë, është pikërisht durimi ai që na lejon të presim momentin e duhur, që gjërat të piqen. Miqësia e një gruaje është e durueshme dhe nuk mund të luhet në momentin e shkëmbimit të mesazheve në rrjetet sociale. Të presësh për njohjen e vlerës në punë është e durueshme: përkundrazi, nxitimi i tepërt, vendet në hierarki dhe rrogat, çojnë në vesin e karrierizmit. Është durimi ai që na bashkon në lidhje me atë që na ndan. “Durimi është ai që tek njeriu i ngjan më shumë procedurës që përdor natyra në krijimet e saj”, shkruan Honoré de Balzac në librin e tij Iluzionet e humbura. Mendoni për bletët: në një ditë të vetme një zgjua viziton 225 mijë lule, me një udhëtim të barabartë me katër herë rreth planetit. Dhe e gjithë veprimtaria e bletëve, zinxhiri i mrekullueshëm i roleve dhe funksioneve, bie nën flamurin e durimit.
SI TË BËHENI MË TË DURUAR?
Jini të durueshëm: por si ta bëni këtë kur toka ju dridhet nën këmbë dhe ndjeni se koha kalon? Këtu më shumë se ushtrimi pedagogjik mund të ndihmojë feja, ndjenja e transcendencës me të cilën durimi ka qenë gjithmonë i kataloguar mirë. Në fenë budiste, për shembull, durimi konsiderohet si një nga gjashtë praktikat thelbësore për të qenë një dishepull i mirë dhe i kultivuar me kujdes nëpërmjet meditimit. Në një libër të Dalai Lamës, të titulluar “Arti i të qenit i durueshëm” (botimet Neri Pozza), autoriteti më i lartë shpirtëror i budizmit shkruan: “Çdo veprim pozitiv mund të shkatërrohet nga një shpërthim i vetëm, nga një gjest i vetëm padurimi”. Megjithatë, në Bibël, ku zbulojmë madhështinë e patriarkut Job, durimi është kataloguar si dhuratë e Frymës së Shenjtë. Dhe Shën Pali në një letër drejtuar Romakëve paralajmëron: “Durimi të çon në shpresë. Por është e nevojshme ta shoqërojmë me përulësi dhe reflektim”. Prandaj, duhet të reflektojmë, të jemi të durueshëm, të marrim kohën e nevojshme, të marrim frymë përpara se të flasim, të dëgjojmë dhe jo të komunikojmë vetëm në një mënyrë.
Burimi / https://www.nonsprecare.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
