Një grua ukrainase, e cila u shkëput nga ‘dashuria e jetës’ për të shpëtuar fëmijën e saj njëvjeçar nga bombat ruse, ka gjetur siguri në Poloni. Ajo shpreheht se e ka ‘lënë zemrën e saj pas’…
Angelina Matvevea, 25 vjeç, kaloi dy javë duke u strehuar në një bodrum të lagësht me burrin Andrew, 36 vjeç dhe vajzën Olivia, kur Vladimir Putin filloi sulmin e tij. Ajo shpresonte që Kremlini thjesht donte të trembte ukrainasit, por e dinte se duhej të largohej kur rusët sulmuan centralin bërthamor të Zaporizhzhia, duke shkaktuar frikën e një Çernobili të dytë. “Nuk doja ta bëja, deri në momentin kur u përshëndetëm. Si mund të ndahesh nga i dashuri yt? Ishte zemërthyese. Ne e bëmë atë për të mirën e fëmijës tonë.” Pas një udhëtimi rraskapitës përtej kufirit, Angelina u strehua nga një e moshuar polake.
Për 12 netët e ardhshme, ata ishin shtrirë duke dëgjuar shpërthime sipër, ndërsa flinin së bashku me 40 të panjohur në bodrumin e banesës së tyre. Angelina tha: “Ne kishim frikë se thjesht nuk do të zgjoheshim ose do të bllokoheshim nën rrënoja. Por ishte pak më e lehtë sepse kishte njerëz të tjerë, ne nuk ishim vetëm. Kishim ushqim, por me kalimin e ditëve duhej të fillonim të kursenim porcione.” Pas 12 netësh fshehur, Angelina mori vendimin rrëqethës për të lënë pas burrin e saj. Andrew qëndroi për t’u bashkuar me Mbrojtjen Territoriale të Ukrainës, por nuk kishte hapësirë, kështu që ai filloi të dilte vullnetar si shofer duke ndihmuar refugjatët dhe mjekët. “Unë mora një psherëtimë të madhe lehtësimi kur arritëm në kufi. Por u ndjeva e frikësuar. “Po mendoja “Si do të jetoj këtu? Unë jam vetëm me një fëmijë. Kush do të më marrë mua? Nuk kam para të mjaftueshme për të paguar qiranë”. Por disa orë pasi mbërritën, Angelina, mamaja e saj Natalia, 44 vjeç, dhe Olivia iu dha një çati mbi kokën e tyre nga lokali i Varshavës, Ewa, 35 vjeç – i cili tani i përshkruan të treja si ‘si familje’.
Ata kanë rritur besimin për të ardhmen e tyre falë pritjes së ngrohtë në Poloni, por zemrat e tyre mbeten në Ukrainë. Angelina tha: “Është kaq e dhimbshme të shikosh luftën nga larg. Kombi ka treguar se sa të bashkuar jemi, sa të fortë mund të jemi. Ushtria jonë është krenaria jonë dhe ne jemi jashtëzakonisht mirënjohës. Ne flasim me Andrew çdo ditë në mëngjes, por na mungon shumë. Një pjesë e imja qëndroi me të. Nuk jemi ndarë kurrë për kaq shumë kohë. Por, besoj se do të përfundojë së shpejti dhe do të shihemi. Besojmë se e vërteta do të fitojë. Ne do të fitojmë.’’
Përgatiti K.I / Burimi metro.co.uk
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
