Nuk ka familje perfekte, sepse nuk ka as qenie njerëzore dhe as shoqëri perfekte. Çdo familje transmeton dhe riprodhon traumat, sjelljet devijante dhe bosh, në një masë më të madhe ose më të vogël. Megjithatë, në disa raste kjo situatë bëhet shumë e rëndë dhe shënon një ose më shumë anëtarë thellësisht dhe negativisht.
Pse ndodh urrejtja për familjen?
Urrejtja ndaj familjes përmban një kontradiktë të madhe në vetvete. Kjo nënkupton, në një mënyrë apo tjetër, urrejtjen për veten. Gjenetikisht dhe shoqërisht ne jemi pjesë integrale e asaj bërthame familjare, prandaj ka një pikë në të cilën ne jemi të pandashëm prej saj. Sidoqoftë, kjo ndjenjë e mungesës së dashurisë dhe refuzimit ndaj grupit të familjes po gjykohet nga shumë njerëz. Ajo korrespondon me një qëndrim që në adoleshencë që megjithatë vazhdon në shumë të rritur.
Në shumicën e rasteve, urrejtja ndaj familjes rrjedh nga keqtrajtimi i pësuar ose ndjenja e dështimit të rëndë nga ana e personit në fjalë. Familja e lëndon personin kur krijon pritshmëri që nuk plotësohen, kur nuk kujdeset për aspektet themelore të zhvillimit të tij ose kur ai jep një arsimim jo konsistent.
Keqtrajtimi, nga ana tjetër, përfshin shumë forma. Braktisja fizike ose emocionale është një nga këto; por edhe abuzime verbale, fizike ose seksuale. Pakujdesia është gjithashtu një formë tjetër keqtrajtimi. E gjithë kjo nënkupton një mohim sistematik të vlerës së një personi që mund të kuptohet si keqtrajtim.
Në disa raste anëtarët e familjes janë të turpëruar për veten e tyre ose ndihen inferiore ndaj të tjerëve. Pra, ata edukojnë, bazuar në një perspektivë të vetëvendosjes. Këto familje janë zakonisht hermetike, ngurruese ndaj kontaktit të jashtëm. Kjo është një tjetër nxitje e urrejtjes ose mërzisë së mëvonshme dhe një nga arsyet kryesore pse të huajt konsiderohen më të mirë se anëtarët e familjes së tyre.
Vlerësim i pamasë për të huajt
Të gjithë ne jemi zemëruar me familjen tonë gjatë adoleshencës. Një pjesë e kërkimit të identitetit tonë qëndron në këtë konflikt. Si fëmijë ne i pranojmë parametrat familjarë pak a shumë pasivisht. Kur rritemi, megjithatë, fillojmë t’i marrim në pyetje dhe përqendrohemi kryesisht në gabime. Pikërisht ky tension është ndër faktorët që na lejon të rritemi.
Gjatë adoleshencës ndodh që të huajt të fillojnë të marrin një rëndësi të madhe për ne dhe ndikojnë shumë më tepër në mendimin e kolegëve tanë sesa në vizionin e prindërve tanë. Pak nga pak ne negociojmë këto kontradikta dhe gjejmë një lloj balance. Ne mund ta zgjidhim këtë problem vetëm kur largohemi nga shtëpia. Ne jemi në gjendje të japim peshën e duhur për atë që na ka dhënë familja jonë dhe për atë që nuk na ka dhënë. Në shumicën e rasteve, ne përfundimisht e kuptojmë se ata kurrë nuk kishin për qëllim të na lëndonin.
Ndonjëherë konflikti stagnon. Pastaj, personi i rritur nuk mund të largohet nga shtëpia ose, nëse ai largohet, ai e kupton se parajsa nuk është jashtë mureve të shtëpisë. Kjo për arsye se edhe jashtë njerëzit nuk bëjnë atë që premtojnë ose nuk i përmbushin pritjet e tyre. Prandaj mund të bini në tundimin për ta fajësuar familjen për paaftësinë e tyre ose për të besuar se për të tjerët, për të huajt, jeta është më e mirë, se ata janë më të mirë sepse kanë pasur një familje më të mirë.
Të urresh familjen dhe të adhurosh të huajt është një konflikt i pazgjidhur i adoleshentëve. Ndoshta nuk është kuptuar se familjet e tjera gjithashtu kanë problemet e tyre, sekretet dhe sjelljet e devijuara. Ndoshta urrejtja e origjinës na ndihmon të ikim nga përgjegjësia. Fatkeqësisht, derisa ta kapërcejmë këtë gjendje të keqe, vështirë se mund ta adoptojmë rolin tonë si të rritur.
/Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
