Vështirë se dikush mund ta tolerojë heshtjen për shumë kohë. Mungesa e tingullit është një lloj agjërimi, një privim i pakëndshëm, për të cilin ka pak vend në botën bashkëkohore. Gjithashtu ka bërë që gjithnjë e më shumë njerëz të mësohen të kenë TV ose radio të ndezur, vetëm për t’u siguruar që gjithmonë ka zhurmë në sfond për të thyer çdo heshtje.
Ndonjëherë heshtja përjetohet si një vetmi monstruoze, si një braktisje e padurueshme. Të tjerët gjejnë në heshtje vetëm një shqetësim, pak a shumë të bezdisshëm. Disa e shohin atë më shumë si një aleat, me kusht që të mos vazhdojë për më shumë se disa orë. Duhet të dëgjojmë të paktën zhurmën e trafikut në qytet ose gumëzhitjen e diçkaje të gjallë në fshat. Duhet të ketë një tingull. Heshtja evokon vdekjen.
Heshtjet
Heshtja mes dy të dashuruarve që shikojnë në sytë e njëri-tjetrit dhe nuk kanë nevojë për fjalë për të kuptuar njëri-tjetrin është romantike, siç e kemi dëgjuar të përsëritet një mijë herë. Heshtja e atyre që janë vazhdimisht të rrethuar nga zhurma dhe më në fund gjejnë një oaz paqeje në mes të asaj xhungle akustike është relaksuese. Heshtja e ngazëllimit që ndjek një moment lumturie.
Por ka heshtje të tjera më pak të këndshme. Ato që na kujtojnë se jemi vetëm ose se na mungon dikush në veçanti. Heshtja e një përgjigje që nuk arrin. Fjalët që nuk do t’i dëgjojmë kurrë nga ata që na lanë. Unë “Të dua”, “Të kuptoj”, “Më duhesh”, “Të respektoj”, “Të admiroj” që nuk i kemi ose nuk na i kanë thënë kurrë. Heshtja e atyre që janë mbyllur në vetvete, duke na penguar të hyjmë. Mungesa e fjalëve që shoqërojnë një vështrim të vështirë ose një gjest mizor.
Heshtjet e imponuara: “Hesht!”. Heshtja e mbushur me pritje para se të shpallet fituesi i lotarisë. Tensioni i heshtur i atyre që presin një vendim. Heshtja e universit me planetët, yjet dhe trupat qiellorë në mungesë të plotë të zërit. Ka diçka misterioze në këtë botë të heshtur që disi na magjeps, por që, në disa raste, na tmerron.
Fuqia e heshtjes
Ndërsa në Perëndim të thuash pak mund të interpretohet se nuk ka shumë për të thënë, në Lindje ndodh e kundërta: ata që flasin shumë konsiderohen shqetësues. Në këto kultura, heshtja ka një domethënie të thellë shpirtërore dhe shoqërohet me botën etike. Heshtja mistike na fton të zbulojmë rrënjët e jetës sonë.
Heshtja lindore është një heshtje aktive. Ajo tregon takim, hulumtim, introspeksion, dialog me zërin tonë të brendshëm. Kush hesht, ka fuqinë. Kushdo që flet shumë është i lidhur në mënyrë të pakthyeshme me atë që thotë.
Sidoqoftë, në Perëndim, fuqia e heshtjes u shpreh në filmat klasikë të Chaplin. Në mimikën inteligjente të Marcel Marceau, i cili tha: “Ju duhet të kuptoni se çfarë është heshtja, cila është pesha e heshtjes, cila është fuqia e heshtjes.” Sigurisht që është diçka e vështirë për t’u kuptuar në një epokë që na zhyt në hiper-komunikim, ndërsa nganjëherë me të vërtetë nuk kemi asgjë për të thënë. Shpesh bisedat tona nuk janë asgjë më shumë sesa një përsëritje e vazhdueshme e të njëjtave formula, të njëjtat klishe, të njëjtat brohoritje shoqërore, politike ose tregtare.
Në psikanalizë, heshtja vepron si një shtyllë që mbështet të gjithë skelat. Analisti ofron heshtjen e tij si një ftesë për ta bërë zërin tonë të dëgjuar dhe për të zhvilluar aftësinë tonë për të dëgjuar edhe fjalimin tonë. Heshtja e atyre që analizojnë vetveten flet për rezistencën ose prishjen e asaj që rreh brenda tyre për të dalë.
Edhe brenda psikanalizës, heshtja del si një mjet i pashuar. Mbi të gjitha, e pavetëdijshmja është një fjalim pa fjalë. Nga ato heshtje të shkaktuara nga e pathëna, lind një gjuhë e re që nuk përbëhet nga fjalët që shpjegojnë, por nga intuita, sugjerime, paradokse, pretekste për të treguar për veten…
Burimi / https://lamenteemeravigliosa.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
