Kohët e fundit, fillova të punoja me një grua të re, e cila thotë se ka ditë kur ajo ndihet si personi më i vetmuar në botë.
Becky është 23 vjeç dhe punon në marketing; ajo shpenzon orë të gjata në një zyrë, të rrethuar nga njerëz që janë të së njëjtës moshë dhe sfond për veten. E megjithatë, ajo thotë se të gjithë janë kaq të zënë sa që nuk ka kohë për të krijuar miqësi të rëndësishme mes kolegëve të saj.
Që kur u diplomua nga universiteti, ajo jeton me prindërit e saj, por mbrëmjen e kalon vetëm në dhomën e saj, në media sociale që ofrojnë informacion për kompaninë.
Nëse shikoni llogarinë e Becky në Facebook, do të shihni se ajo ka shumë miq – qindra, në fakt. Por, ashtu si shumica e grupmoshës së saj, të cilët mbështeten në miqësitë e formuara në hapësirën kibernetike, ajo rrallë i takon miqtë ballë për ballë.
“Unë mendoj se preferoj këtë mënyrë,” pranon ajo, me dëshpërim. ‘Jeta ime është kaq e shurdhër, nuk mund të konkurroj. Edhe prindërit e mi kanë një jetë më të mirë sociale se unë dhe ata janë në moshën 50-vjeçare. Ata dalin dhe kanë miq gjatë gjithë kohës, ndërsa unë jam mbyllur në dhomën time”.
Çuditërisht, kjo e bën Beckyn të ndihet edhe më keq, duke i dhënë një goditje tjetër besimit tashmë të brishtë. Ajo është kaq e dobët saqë mendimi për të dalë me një grup shokësh ose pranimi i një ftese për një parti, e mbush atë me ankth – kjo është ajo për të cilën po e trajtoj.
Becky përfundon me keqardhje: “Unë jam si një grua e moshuar, e vetmuar“, sikur vetmia të ishte gjëja e fundit që dikush duhet ta pranojë.
E megjithatë, në të vërtetë, mosha e Becky e shënon atë si një kandidate kryesor për vetminë, shumë më tepër, sesa brezi i gjyshes së saj.
Një studim i kohëve të fundit i Zyrës për Statistikat Kombëtare ka gjetur se sot, gati një në dhjetë njerëz nën moshën 24 vjeç thonë se janë shpesh ose gjithmonë të vetmuar – kjo është tre herë më e lartë se shifra për moshën mbi 65 vjeç.
Vetmia është një reagim mbizotërues emocional që të bën të ndihesh i izoluar nga të tjerët dhe që mund të shkaktojë dëshpërim dhe ankth të thellë. Është gjithashtu një ndjenjë shumë personale e vuajtjes, më tepër për ndjenjën e thellë të pakënaqur me ndërveprimet shoqërore me të tjerët sesa thjesht fizikisht.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
