Të gjithë kemi mësuar se disa faza të jetës sonë janë më të ndjeshme se të tjerat të paktën në një nivel edukativ dhe vetëreferencial: me siguri ju e dini se fëmijëria është një moshë shumë e veçantë në të cilën ne individët hedhim themelet për t’u bërë të rritur të plotë, të shëndetshëm dhe të lumtur.
Pikërisht për këtë arsye, mosha parashkollore është edhe ajo në të cilën traumat ndihen në një mënyrë më të rëndë dhe afatgjatë sesa në vitet pasuese. Si të rritur, ne jemi më të aftë për të kontekstualizuar situata të ndryshme, për t’u dhënë peshë ngjarjeve dhe për të kuptuar se përvojat negative nuk kanë pse të përsëriten me kalimin e kohës.
Megjithatë, kur jemi në fëmijëri, nuk jemi në gjendje t’i bëjmë të gjitha këto konsiderata, për këtë arsye rrezikojmë të shënohemi thellë nga ngjarje në dukje të thjeshta. Nëse si fëmijë keni pësuar një humbje ose një pikëllim, do ta kuptoni mirë atë që po përpiqem të shpreh: fëmijët meritojnë një konsideratë më të madhe nga pikëpamja psikologjike sepse çdo gjë që ndodh rreth tyre do të formojë në mënyrë të pashlyeshme karakterin e tyre si burra dhe gra të rritur.
Megjithatë, jo të gjithë ne kemi pasur një fëmijëri të lumtur dhe të shkujdesur, sigurisht që do t’u ketë ndodhur të gjithëve të vuajnë për një ngjarje. Ndoshta prindërit e tu kishin qëndrime negative në shtëpi, ndoshta ju keni marrë mësime të gabuara në shkollë ose shoqata juaj sportive nguliti vlera toksike tek ju. Pavarësisht se çfarë ju ka ndodhur, ndonjëherë ka njerëz që mund të kenë pasur një rini në dukje të shkujdesur dhe të patrembur, por fjalët e thjeshta të gabuara mund të jenë të mjaftueshme për të shënuar një fëmijë përgjithmonë.
Janë përvojat që kemi pasur si fëmijë që kanë përcaktuar shumë nga problemet tona si të rritur. Le të përpiqemi gjithashtu thjesht të shqyrtojmë vetëm aspektin relacional të jetës sonë: cila është marrëdhënia e parë e rëndësishme që ju kujtohet të keni?
Në 98% të rasteve ne të gjithë përgjigjemi se ishte me një anëtar të familjes, kryesisht një prind ose kujdestar. Nëse kjo marrëdhënie ka qenë jofunksionale nga disa pikëpamje, ka shumë të ngjarë që si të rritur të kemi vështirësi në lidhje me njerëzit e tjerë. Shumicën e kohës ndiejmë frikën e braktisjes ose atë të refuzimit.
Frika nga braktisja dhe frika e refuzimit
Frika e braktisjes është tipike për të rriturit që ndiheshin të vetmuar ose të shpërfillur kur ishin fëmijë të vegjël. Në këtë rast i rrituri mund të zhvillojë një varësi të tepruar nga njerëzit e tjerë ose ai mund të sabotojë marrëdhëniet e tij në mënyrë që të konfirmojë idenë e tij se njerëzit e tjerë nuk janë të besueshëm, vetëm ideja që mësoi kur ishte i vogël.
Një alternativë është frika më e zakonshme e refuzimit: në këtë rast fëmija ka pësuar kritika apo ngacmime të vazhdueshme nga familjarët, prandaj, ai ka zhvilluar një lloj urrejtjeje vetjake. Rastet më të rënda mund të çojnë në vetëdëmtim, por shumë më thjesht lindin situata ku vetë-poshtërimi dhe vetë-recriminimi e pengojnë të rriturin të jetojë marrëdhënie të shëndetshme dashurie dhe përzemërsie.
Për fat të keq, ne nuk mund të ndryshojmë atë që ndodhi në të kaluarën tonë, por kemi ende një shkallë fuqie mbi atë që do të na ndodhë në të ardhmen. Përpiquni të kuptoni se një përvojë negative nuk ka pse të ndikojë në gjithë jetën tuaj.
Burimi / Italiafeed
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
