Kantautori shqiptar, Ermal Meta dhe Fabrizio Moro kanë rrëmbyer çmimin e madh të Sanremos, duke u shpallur fitues me këngën e tyre “Non mi avete fatto niente”.
Pas peripecive me pezullimin njëhere nga gara e më pas me rifutjen sërish në konkurrim, shqiptari Meta dhe Moro befasuan me interpretimin e tyre dhe performancën e cila u cilësua e jashtëzakonshme, duke bërë për vete publikun italian që i morën edhe votat.
“Non mi avete fatto niente” u pezullua përkohësisht për dyshim të thyerjes së rregullores së Festivalit, por pas vlerësimeve, “Rai” doli në përfundimin që kënga të vazhdonte garën, nga e cila dy këngëtarët u larguan si triumfues.
Pas marrjes së këtij çmimi pati shumë reagime, dhe intervista. Por një media në Itali që vitin e kaluar i ka kushtuar Ermal Metës një profil për fëmijërinë e tij dhe rrugëtim që nga dita e parë që ka shkuar në Itali.
Portali italian ‘Sorrisi.com’, më muajin mars të vitit 2017 i ka kushtuar Ermal Metës një artikull të plotë në lidhje me fëmijërinë e tij.
Ermal Meta: Unë them të gjithë të vërtetën rreth meje
Fenomeni Ermal Meta vazhdon pas Sanremos: albumi fluturoi në krye të Super klasifikimit. Ne kemi bërë që të zbulojmë sekretet e saj.
“Ermal zgjidh një vend ku do të shkojë me miqtë e tu për dreke”, kështu i thamë në telefon. Dhe ai na ftoi në një restorant në periferi të Milanos. Erdhi me një makinë, e njoha nga flokët e zinj dhe elegant. Ulemi në tryezë. Momenti i tij i artë ishte klasifikimi në vendin e tretë në Sanremo, me këngën ‘Vitato morire’. Është një djalë i rafinuar, një artist me një histori të jashtëzakonshme për të treguar nga jeta e tij”.
Kuptimi i emrit tim
“Ermal është një emër shumë i përhapur në Shqipëri, vendin tim të lindjes. Kuptimi; ‘I ardhur nga mali’, siç keni ju këtu në Itali emrat Karlo ose Aleksandër. Kultura shqiptare është plot me emra të bukur e plot kuptime”.
Si erdha në Itali
“Shqipëria është një vend i jashtëzakonshëm, për vendin dhe për njerëzit që jetojnë atje. Erdha në Itali para 20 vitesh me një traget normal, bashkë me vëllain, motrën dhe nënën e tyre. Dhe jo me gomone, siç kanë shkruar për mua. Linda dhe u rrita në Fier, në një nga vendet më të bukura të tokës së Shqiponjave. Në Shqipëri kam qenë 5 vite më parë dhe jam ende i dashuruar me të. Kur më pyesnin në intervista se si ishte fëmijëria ime, iu përgjigjesha thjesht; ‘E bukur’. Por e vërteta është se shumë gjëra që i takojnë atyre viteve, i mbaj brenda, por i kujtoj nga shenjat që kam ende në trup. Unë e kam lënë në Shqipëri një periudhë të vështirë (gjatë prishjes së sistemit komunist, pas një dekadë të gjatë të atij regjimi) kur njerëzit me ide, kulturë dhe dëshira për të bërë art nuk mund të rebeloheshin. Por isha fëmijë dhe nuk e kuptoja se çfarë ndodhte. Kënga ime “Vietato morire”, ka në brendësi të saj një histori personale, (teksti tregon rebelimin e një djali të abuzuar nga babai)”.
Kontakti i parë me muzikën
“Dëshira për muzikën është e hershme, që kur isha 4 ose 5 vjeç. Vij nga një familje muzikantësh. Mamaja ime është një violiniste dhe ajo më merrte shpesh në koncertet e saj. Isha i mahitur nga bota e saj. Pianoja për mua ishte si një lojë me çelësa, një lodër e jashtëzakonshme. Shtypja tastet dhe ‘çmendesha’ nga krenaria. Këngën time të parë e shkrova kur isha në moshën 12-vjeçare, ndërsa atë ia dedikova një vajzë që pëlqeja në atë kohë. Atë vajzë e takova pas disa vitesh, në det”.
Nga studimi në Festival
“Si fëmijë kam bërë gjithnjë detyrën time me një përkushtim të plotë për të studiuar. Kam pasur nota të shkëlqyera: për sa i përket kokëfortësisë dhe vendosmërisë, askush nuk më rrahu. Edhe sot unë jam pak si kjo. Unë kam jetuar të gjitha vitet e adoleshencës sime në Bari, ku kam mbaruar shkollën e mesme, shkollën e mesme shkencore dhe ku kam studiuar gjuhët në universitet: kam nevojë vetëm për një provim. Ndërkohë, urgjenca ime për të bërë muzikë është bërë një profesion me kohë të plotë, duke filluar me grupet lokale. Në moshën 24 vjeç hyra në Ameba 4, e ndjekur nga Caterina Caselli. Ne morëm pjesë në Sanremo 2006, udhëhequr nga Giorgio Panariello. Ata na eliminuan pas shfaqjes së parë. Në ndërkohë po shkruaja këngë, por i mbajta ato për vete. Që nga viti 2007, me lindjen e grupit La fame di Camilla, arrita ta transformoj pasionin tim në një punë, falë koncerteve. Ne nuk kemi bërë shumë para sepse duke bërë shumë koncerte në grup është e shtrenjtë dhe ajo që ka mbetur është shumë pak për ju. Me ta kam marrë pjesë në Sanremo në vitin 2010, por edhe në atë rast ne ishim eliminuar. Ne u shkatërruam katër vjet më parë “.
Jeta e autorit
“Kënga e parë që unë kam dhënë për një tjetër artist ishte” Ngjyra e zemrës “, Jessica Brando në vitin 2010. Dy vjet më vonë kam punuar me Francesca MICHIELIN dhe nga aty ka lindur karriera ime, për të thënë, “paralele” që ka arritur kulmin e saj të parë duke shkruar tre pjesë me Marco Mengoni për albumin “Ready to Run”. Kur i jap një këngë një artisti tjetër unë kurrë nuk zbuloj pse e kam shkruar atë. Është e drejtë që përkthyesit të mos ndikohen: ato duhet t’i lidhin tekstet e mia me botën e tyre, me jetën e tyre. Kam dëgjuar disa nga këngët e mia të këndoj dhe them me vete: “Ata nuk e bënë të vërtetë!”. Herë të tjera, megjithatë, ata kanë dhënë një kuptim të ri, të ndryshëm dhe të veçantë. Në çdo gjë që bëj, edhe sot, nuk mendoj për fitim ekonomik.
Burimi / http://www.panorama.com.al
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
