“Në mënyrë sipërfaqësore kërkon ndryshim, por në një nivel të thellë tjetri nuk duhet të ndryshojë: ajo mbi të cilën bazohet lidhja do të humbiste”, shpjegoi ekspertja.
E quajnë “sindroma e infermierit të kuq”, me një term të reduktuar qëllimisht në formën femërore: fenomeni në fakt nuk shqetëson vetëm ato, por janë shumica, të predispozuar kryesisht për arsye social-kulturore. Janë ata persona që e vënë partnerin në radhë të parë. Dëshirat dhe nevojat e tij që marrin përsipër; mbështetja e personit tjetër, kujdesi për të, ndihma për të zgjidhur problemet bëhet një qëllim jetësor.
Ne anulojmë veten plotësisht në emër të lumturisë së tjetrit, i cili zakonisht është partner me probleme të ndryshme marrëdhëniesh dhe sjelljeje. Është për të gjitha qëllimet një marrëdhënie toksike, nga e cila është e vështirë të shpëtosh, sepse është vetë infermierja ajo që në mënyrë të pandërgjegjshme e nxit procesin, siç shpjegoi për Fanpage.it psikologia dhe psikoterapistja Lucia Montesi.
Çfarë është Sindroma e Infermierit të Kryqit të Kuq?
Ekspertja shpjegon: ” Përshkruan gjendjen e atyre njerëzve që priren të anulojnë veten për të kënaqur nevojat e të tjerëve, në dëm të tyre. Ata janë gjithmonë të gatshëm të ndihmojnë anëtarët e familjes, miqtë, të njohurit dhe madje edhe të huajt, por prirja manifestohet veçanërisht ndaj partnerëve, të cilët në fakt zgjidhen me karakteristika të caktuara”. Këta partnerë që duhen shpëtuar me çdo kusht, në fakt kanë karakteristika toksike të përbashkëta dhe janë pikërisht ata që krijojnë një magjepsje nga e cila është e pamundur të shpëtosh: “Janë partnerë problematikë dhe të vuajtur që shfaqin lloje të ndryshme vështirësish: papjekuri, depresion, alkoolizmi, varësia nga substancat, problemet e sjelljes, agresioni, pamundësia për të mbajtur punësim.”
Infermierja e Kryqit të Kuq i afrohet kësaj tipologjie sepse është ajo që i përshtatet më së miri nevojës së tyre për t’u ndjerë të domosdoshëm: “Ata i kushtojnë çdo përpjekje për t’u kujdesur dhe ndihmuar të tjerët sepse kjo i jep kuptim jetës së tyre, madje duke hequr dorë nga nevojat e tyre. Një nevojtar për t’u shpëtuar është gjithashtu një mënyrë për të garantuar mirënjohjen dhe dashurinë e tij, për të shmangur rrezikun për t’u braktisur dhe për t’u lënë vetëm, për të cilin ata kanë shumë frikë, për më tepër, në çerdhe. fantazi e pavetëdijshme e plotfuqishmërisë për të qenë ai që më në fund do ta bëjë tjetrin të lumtur, ose do ta bëjë atë të drejtojë kokën”.
A është infermierja gjithmonë femër?
Nuk është rastësi që flasim gjithmonë për infermiere të Kryqit të Kuq, pra me një term femëror. Shprehja është një referencë për infermieret vullnetare të Kryqit të Kuq të përfshirë në luftë, të cilat në fakt ishin gra. Kjo pasqyron pjesërisht realitetin: “Ka një frekuencë dukshëm më të madhe të problemit te gratë sesa te burrat. Sigurisht që ka edhe burra që janë infermierë të Kryqit të Kuq, por gratë kanë një rrezik më të madh për të zhvilluar këtë tendencë: ato janë më të predispozuara për socio- arsyet kulturore. Historikisht, në fakt, gratë janë ato që i janë përkushtuar më së shumti kujdesit për të tjerët, qofshin fëmijët, anëtarët e familjes apo anëtarët e tjerë të komunitetit, dhe presioni dhe pritshmëria shoqërore ndaj tyre është më e fortë gratë kanë zhvilluar, për të njëjtat arsye, një prirje të veçantë drejt ndjeshmërisë dhe mirëkuptimit të të tjerëve dhe nevojave të tyre.”
Pse infermierja nuk mund ta shpëtojë partnerin?
Pavarësisht përpjekjeve të vazhdueshme për lumturinë e të tjerëve, për të kënaqur nevojat e tyre, për t’u kujdesur për ta, për t’i mbrojtur, për t’i shpëtuar nga demonët e tyre, misioni i infermieres humbet që në fillim. Ka dy arsye: ” Jo vetëm, në mënyrë të parëndësishme, sepse partneri problematik mund të shpëtojë veten vetëm nëse ai personalisht ndërgjegjësohet për vështirësitë e tij dhe merr përgjegjësinë për t’i përballuar ato. Por edhe për një mekanizëm më delikat që zbatohet përgjithësisht në mënyrë të pandërgjegjshme”. Infermierja e Kryqit të Kuq në fakt ka nevojë për atë dinamikë, e cila i lidh pazgjidhshmërisht dy partnerët: ” Ajo jep një kontribut aktiv në vazhdimësinë e kësaj loje relacionale në të cilën njëri ka problemin dhe tjetri e ndihmon atë. Ajo vetë ka nevojë për një partner që është vazhdimisht problematik për të ndryshuar, sepse kjo e bën atë të ndihet e dobishme, e rëndësishme, e fuqishme, e shëndetshme, e drejtë ose e lejon atë të riparojë plagët ose traumat nga e kaluara, dashuria e saj, e cila nuk është një dashuri tjetër për të ndryshuar dhe për këtë arsye, edhe nëse në një nivel sipërfaqësor ajo kërkon dhe shpreson për ndryshim, në një nivel më të thellë tjetri nuk mund dhe nuk duhet të ndryshojë: nëse ai do të ndryshonte vërtet, ajo mbi të cilën bazohet dhe ruhet lidhja do të zhdukej prandaj është i dënuar të mos evoluojë, të mos piqet dhe të mbetet në një pozicion inferioriteti”.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
