Shumë herë ne jemi të paaftë për të dashuruar sepse nuk jemi të aftë të jemi vetëm. Prandaj, kjo neveri ndaj vetmisë na bën të mos duam në mënyrën më korrekte.
Në realitet, askush nuk e di nëse kanë të drejtë apo jo në dashuri. Dashuria ndihet me gjithë zgjerimin dhe sigurinë e saj të verbër, derisa vuajtja befas bëhet ajo shoqëruesja e përditshme me të cilën nuk duhet të mësohemi kurrë… Harrojmë se është më mirë të jemi vetëm sesa të dashurohemi keq.
Për dashurinë mund të shkruhen shumë gjëra. Të gjithë i njohim ato manuale të famshme, kemi lexuar më shumë se një libër vetë-ndihme të nënshkruar nga specialistë të shquar. Të gjithë gurutë e mëdhenj që duket se kanë këshillat më të mira për çdo problem emocional.
Tani, pse vazhdojmë të bëjmë gabime në shumë prej marrëdhënieve tona? E vërteta është se askush nuk është imun ndaj vuajtjeve. As truri, me të gjitha njohuritë, leximet dhe përvojat e tij, nuk ka kontroll të plotë mbi zemrën.
Ata shpesh na përsërisin se “nëse ia jep veten plotësisht atij personi, atëherë do të mund të duash përsëri në copa”. Megjithatë, si duhet t’ia ofrojmë veten atij që duam nëse jo me gjithë qenien tonë, me gjithë plotësinë, pafundësinë dhe veçantinë tonë?
Dashuria dhe vetmia
Dashuria që ndihet e vërtetë nuk ofrohet copë-copë. Ofrohet në mënyrë integrale, plotësisht, sepse ne duam plotësisht, me sinqeritet. Ndoshta këtu shfaqet rreziku real. Në këtë jetë asgjë nuk është e sigurt. Ne ecim në një botë që nuk ndalet së rrjedhuri dhe ndryshimi. Atje ku njerëzit, si ndjenjat, janë gjithashtu të gabueshëm . Askush nuk mund ta kuptojë plotësisht këtë gjë në lidhje me dashurinë. Megjithatë, ka diçka që duhet ta kemi gjithmonë të qartë…
Nuk duhet të kesh frikë nga vetmia , nuk duhet ta shohësh atë si një opsion të keq. Ndonjëherë të qenit vetëm është mënyra më e mirë për të qenë në bashkim me veten. Është katarsisi i atyre dashurive të këqija nga të cilat duhet të dimë të çlirohemi. Sepse ndonjëherë është më mirë të jesh vetëm sesa të dashurohesh keq…
Ka dashuri të mençura, dashuri të plota që na pasurojnë dhe e bëjnë jetën tonë më të plotë dhe më ndërtuese. Janë ato marrëdhënie ku të dy anëtarët respektojnë hapësirat e tyre, ku rritja individuale është e mundur dhe, nga ana tjetër, ajo e vetë çiftit.
Më shumë se një mund të pyesë veten… por a ekzistojnë vërtet këto lloj marrëdhëniesh? Sigurisht. Ky kërkim mund t’ju marrë gjysmën e jetës, ose mund të keni pranë vetes personin e duhur, por nuk e keni parë ende. Megjithatë, të gjithë kemi momentin tonë, atë që duhet të dimë ta shohim me zemër të hapur dhe me mendje zgjuar.
Atëherë, pse të mos e them, ka edhe nga ata njerëz që gjatë gjithë jetës së tyre kanë përjetuar dështime njëri pas tjetrit. Është sikur në vend që të hiqnin gurët nga rruga që i kishin ruajtur në çantën e shpinës, ku është gjithashtu e pamundur të ecësh përpara, të rritesh…
Çfarë na bën ndonjëherë të jetojmë dashuri të tilla të dëmshme dhe të palogjikshme? E vërteta është se ka shumë e shumë shpjegime në këtë drejtim dhe megjithëse mund të jenë të gjitha të njohura për ne, kjo nuk na pengon të biem në to në më shumë se një rast.
Sepse është e drejtë, dashuria ndonjëherë na verbon dhe na tërheq zvarrë poshtë. Nuk ka rëndësi se çfarë na thonë njerëzit përreth nesh. Realiteti ynë është i yni dhe e lëshojmë veten, derisa vjen një moment kur, në të vërtetë, hapim sytë… Le të shohim tani se për çfarë shkaktohen këto ngjarje.
Duhet të njihet
Papritur shfaqet dikush që i njeh fjalët tona, që është i sjellshëm dhe që interesohet për atë që bëjmë, çfarë themi. Ne jemi brenda natës ajo qendër në jetën e një personi tjetër që nuk jemi ne, dhe kjo na bën të ndihemi mirë. Në përgjithësi, njerëzit me vetëbesim të ulët janë ata që e lejojnë veten të tërhiqen nga marrëdhëniet ku ushqehet nevoja për t’u njohur, ndonjëherë kaq shkatërruese.
Të gjithë kemi disa mangësi dhe fakti i thjeshtë i të pasurit dikë që fillimisht i mbush ato zbrazëtira dhe na zbut qoshet, duke na lehtësuar frikën, është diçka që na ngushëllon. Megjithatë, në shumicën e rasteve nuk është gjë tjetër veçse një iluzion i rremë. Në terma afatgjatë, këto dashuri të dëmshme krijojnë më shumë hapësira, më shumë zbrazëti dhe më shumë copëza.
Frika nga të qenit vetëm
Mund t’ju habisë, por deklarata në këtë artikull nuk do të zbatohej për një numër të madh njerëzish. Ka nga ata që nuk “e konceptojnë” të jenë vetëm. Ka njerëz që e shohin vetminë si një dështim jetësor dhe, nga ana tjetër, një turp përballë vetë shoqërisë. Dhe për këtë ata do të durojnë dhe do të gëlltisin gjithçka që duhet. Marrëdhëniet, edhe nëse janë shkatërruese dhe shkelin të drejtat tuaja si person, janë nga ana tjetër një zonë rehatie shumë më e menaxhueshme sesa ajo që qëndron pas asaj linje “sigurie” (ose shkatërrimi).
Këto stereotipe të vjetra kur bëhet fjalë për të qenit vetëm…
Sipas Hall, R., Hennegan, A., & Conill, M. (2003), ky aspekt gjithashtu mund të befasojë më shumë se një. Por sot ka ende nga ata që supozojnë ide të diskutueshme. Për shembull, në dashuri, nëse nuk vuani, nuk doni vërtet. Ose se dashuria po dorëzohet për ta bërë të lumtur tjetrin. Në këtë jetë, ai që duron më shumë, ai që vuan më shumë, është më i fortë.
Ne duhet të dëbojmë shumë nga ato ide të etiketuara nga dashuria romantike, ku ato rolet tradicionale të nënshtrimit dhe sundimit janë të nënkuptuara , ku ai që do më shumë është ai që shfaq më shumë xhelozi… Duhet të jemi të kujdesshëm me këto koncepte që janë. ende shumë prezente në shoqërinë tonë.
Thuhet shpesh se një dashuri gjithmonë shfaqet aq e fortë në jetë sa do të na shkatërrojë dhe më pas do të na bëjë të dashurojmë copë-copë. Mos u bëni kaq dramatik, bashkojini sërish pjesët tuaja. Bashkohuni me ta një nga një dhe pa humbur asnjë për të dashuruar sërish me optimizëm, duke filluar gjithmonë nga vetja.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
