Largimi duket të jetë çelësi për të na shpëtuar nga vuajtjet, të jemi të ndershëm me jetën dhe ta pranojmë atë, edhe nëse kapemi me diçka, gjërat nuk do të jenë ato që presim. Largimi kërkon shumë pjekuri emocionale dhe vetë-rëndësi, sepse ne gjithmonë mund të mbledhim egon tonë, e cila përsëritet çdo moment si rrugë për t’u ndier keq, me arsyetimin se në fund do të kemi rezultate afër asaj që duam.
Ajo të sëmurë, emocionalisht, fizikisht dhe psikologjikisht është e gjithë pesha negative që ne kemi vendosur të mbajmë mbi shpatullat tona. Ka një kohë kur shumohen në një mënyrë që e bën të pamundur që ne t’i mbajmë, megjithatë, të zhytur në dhimbje, ne gjithmonë bëjmë përpjekje shtesë në mënyrë që të mos ketë drama dhe ne të mos mbajmë pak më shumë.
Ne jemi ekspertë në vuajtje, mund të kemi mijëra gjëra pozitive për të festuar, por kjo plagë ka lindur kur kemi qenë 4 vjeç, të cilën në mendjen tonë të pafajshme e interpretojmë në një mënyrë të veçantë, të përsosur për ta sjellë atë dhe për ta ushqyer gjatë gjithë jetës sonë, jini të vetëdijshëm për këtë.
Mos e dëgjoni mendjen tuaj, nisni një proces që ju lejon të dëgjoni shpirtin. Kjo lidhje do t’ju japë mundësinë për të menaxhuar ndryshe mendjen dhe emocionet tuaja, falja do të bëhet më e kapshme, fajësia do të zhduket, sepse nuk ka arsye për ta pritur atë në qenien tuaj dhe prandaj secila nga manifestimet e egos do të humbasë kuptimin dhe nevojën për të vuajtur.
Shërimi në secilën prej zonave tuaja fillon nga brenda, nga pranimi, lënia, duke e çliruar veten dhe duke kuptuar se jemi më shumë se ajo që shohim. Jeta është shumë e çmuar, mos e humbisni atë duke e lënë mendjen tuaj të kapet me gjërat që e mbajnë egon tuaj në rolin kryesor.
Burimi / blog.lavitaenellamente.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
