Është në rregull të jesh i trishtuar ndonjëherë, është në rregull të jesh i thyer herë pas here. Nuk është e nevojshme që ne të jemi njerëzit e lumtur që duan të gjithë, as ata që buzëqeshin gjithmonë dhe duan të bisedojnë me të tjerët.
Është e vlefshme që ta lëmë zemrën të qajë derisa të thahet. Është njerëzore, është e vërtetë. E kundërta është për shkak të tiranisë së optimizmit të tepruar, ajo nxit shtypjen emocionale, mbylljen e vetvetes, rrëmbimin e përvojave tona.
Përqafoni jetën, jini të vetëdijshëm se emocionet tona negative nuk duhet të jenë, sipas definicionit, të pashëndetshme. Ai trishtim, zemërim dhe zhgënjim na ndihmojnë të ecim, të përballemi me atë që na lëndon, të kërkojmë ndjenjën tonë të realitetit.
Rëndësia e vërtetimit të jetës
Ajo që u shkrua më lart përcakton jetën, normalitetin. Jo çdo gjë është rozë dhe as gjithçka na bën të ndihemi mirë dhe të mbajmë një buzëqeshje në fytyrat tona. Është e rëndësishme të ndikojmë në këtë aspekt, të edukojmë mendimet dhe sjelljet tona në lidhje me emocionet tona.
Ato ditë kur nuk ngrihemi dot nga shtrati, kur gjithçka është shumë e madhe për ne dhe duket se rruga që kemi shtruar fillon të fundoset, ato ditë janë fantastike për të reflektuar dhe për të mos u prishur dhe për të mos lënë demonët tanë të rriten.
Është thelbësore që ne të kuptojmë se ndarja është një e drejtë dhe pjesë e procesit. Një fazë e secilit prej atyre “mikro-dueleve” të nevojshme për të përpunuar dhe rikompozuar botën sipas dëshirës sonë. Manifestime që nga ana tjetër na thonë se jemi gjallë, se nuk është mirë të vazhdojmë në atë anë apo se ka diçka që po ndryshon.
Kështu, thellësia psikologjike me të cilën karakterizohen momentet e këqija rezulton automatikisht në ndryshime në mendime, emocione dhe sjellje. Do të varet nga mënyra se si e menaxhojmë shqetësimin, pra nga leja që i japim vetes, që të mund të çlirojmë një pjesë të madhe të barrës që na burgos.
Në këtë kuptim, është mirë të ngrihet procesi i heqjes së lëkurës së gjarprit. Kur gjarpri duhet të heqë lëkurën e tij të vjetër, ai zgjedh të ecë mbi dy gurë aty pranë që e shtrydhin, gërvishtin dhe e ndihmojnë atë të heqë lëkurën. Ky kalim shkakton dhimbje, por të ndihmon të heqësh qafe të vjetrën për t’i lënë vend të resë.
Është fundi i një procesi dhe fillimi i një tjetri. Dhe, në atë tranzicion, ne në mënyrë të pashmangshme vuajmë. Nëse i rezistojmë kalimit të saj, ankthi shtohet, sepse nuk e lëmë më të lirë atë që nuk na kontribuon më, atë që nuk kemi nevojë dhe as nuk i japim hapësirë asaj që dëshiron të lindë. Çlirimi vjen, pra, nga të mësuarit që qëndron në themel të asaj shkëputjeje.
Vërtetimi im i trishtimit
Ndjenja se brendësia jonë po plasaritet, na bën t’i bëjmë vetes pyetje që as nuk i kemi pasur parasysh më parë. Këtu qëndron një nga përfitimet e mëdha, të cilat ne mund ta vlerësojmë vetëm nëse përqafojmë praninë e “demonëve” që na mundojnë ditë pas dite për shkak të konceptit të keq që kemi për ta. Kështu, është kurioze sesi zhvishemi kur është më i ftohtë, si i grisim rrobat në kërkim të një lumturie që nuk vjen kurrë, sepse në vetvete e kemi konceptuar keq. Ne jemi ekstremë dhe, për këtë arsye, nuk i lejojmë vetes asgjë veç zjarrit përvëlues dhe të ftohtit të fortë. Këtu qëndron problemi.
Nëse përqafojmë emocionet tona dhe shtrëngojmë duart me to përmes mendimeve dhe sjelljeve, ne do të marrim një vendim që do të bazojë rritjen tonë gjatë gjithë jetës sonë. Çfarë vendimi? Të respektojmë veten, të mësojmë për veten dhe të vazhdojmë të ecim me këpucët e duhura, pavarësisht nga rruga.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
