Hapa dritaren për të hyrë pak ajër i pastër. Duke shpresuar të pastroj mendjen time. Mendimet e grumbulluara si enët e ndyra në lavamanin e kuzhinës.
U ndjeva e pafuqishme, e paaftë për të mbledhur ndonjë gjë. Kaos brenda meje, kaos rreth meje.
Mendova: “Ndoshta nëse filloj të rregulloj çfarë shoh dhe më shqetëson, do të pastrohen edhe mendimet e mia të hutuara.”
Por, edhe pse e pastroja dhomën e ndotur, nuk e kuptoja se si bëhej përsëri rrëmujë shumë shpejt…
Derisa vendosa të pastroj mendjen time dhe të rregulloj jetën time.
I hodha njerëzit “e padobishëm” për mua, i hodha mendimet “e ndyra” që nuk më linin. Kam lënë mënjanë çdo zakon që nuk më ofroi asgjë përveç letargjisë, kënaqësisë së përkohshme dhe pengesave.
E mblodha shpirtin nga dyshemeja, sado e vështirë të ishte për mua, sepse ishte mësuar të zvarritej. E pastrova, duke i premtuar vetes se nuk do ta lejoja të më ndotej përsëri. Se duart e ndyra nuk do ta prekin përsëri shpirtin tim dhe se ai do të qëndronte krenar.
Dhe mbeta vetëm në “shtëpinë”, e zbrazët dhe e pastër…, tashmë. Duke lejuar kohën dhe dashurinë të pastrojë gjithçka negative brenda meje dhe përreth meje. Mbushja e saj ngadalë me njerëz të vërtetë, emocione të bukura, momente të gjalla.
E zbraza për ta mbushur siç duhet.
Dhe nëse ndodh të ndoten përsëri shtëpia ime, shpirti im, mendimet e mia dhe nëse ndodh të bie përsëri në nivele të ulëta, sepse jeta fsheh sekretet e veta, të shëmtuara dhe të bukura…, e di që do të arrij të ngrihem përsëri. Por çdo herë më shpejt dhe më lart.
E shihni, qëllimi im është të mësoj të ringjall gjithçka që vdes brenda meje, derisa të bëhet e pavdekshme.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.