Është gjithmonë e mrekullueshme vetëdija se çfarëdo që të ndodhë dhe në çdo moment të jetës, njeriu mund të mbështetet gjithmonë te familja. Ajo do të mbetet gjithmonë aty, me derën gati për ta rihapur dhe për të na mirëpritur në atë shtëpi ku jemi rritur. Një thesar i çmuar, një vlerë e shtuar unike që na jep të vetmen siguri që kemi, atë të të dëgjuarit nga shtëpia kur dhe si duam.
Megjithatë, kjo është një pasuri që jo të gjithë e kanë. Sepse ka edhe nga ata që ndjejnë dëshirën për ta mbyllur atë derë dhe për ta lënë pas përgjithmonë. Sepse pas saj fshihen problemet e lashta dhe të pazgjidhura, të njëjtat që futen brenda, nën lëkurë dhe që helmojnë zemrën dhe shpirtin. Sepse familja toksike është diçka që është e destinuar të na ndryshojë përgjithmonë.
Çfarë nënkuptohet me familje toksike?
Fjala familje nuk duhet të lidhet kurrë me termin toksicitet sepse duket qartë që ky paradoks bie ndesh me gjithçka që na kanë mësuar dhe dimë. Sepse ne e dimë se së bashku me familjen duhet të ndihemi të sigurt dhe të gjejmë një ekuilibër kur gjithçka lëkundet. Por kjo nuk ndodh gjithmonë, sepse familja nuk zgjidhet dhe nuk mjafton të kemi të njëjtin mbiemër apo të dimë që brenda nesh rrjedh i njëjti gjak dhe gjene të njerëzve të caktuar për t’u ndjerë të sigurt kur jemi me ta. Pasi shpesh janë ata që na krijojnë ato plagë të zemrës dhe shpirtit që do të mbeten gjithmonë.
Despotizmi dhe ndjenja e fajit janë vetëm disa nga situatat që mbajnë në vend lidhjet e çekuilibruara mes anëtarëve të familjes. Këtyre i shtohen frustrimet personale dhe pritshmëritë e drejtuara ndaj fëmijëve që bëhen gjithnjë e më mbytës, mbimbrojtja, ndjenja e kontrollit dhe mungesa e afektit.
Kështu, rritja, aktivitetet dhe zakonet janë të gjitha të vendosura në mënyrë të gabuar dhe të justifikuara me rrethanën lehtësuese të marrjes së vendimeve për hir të fëmijëve, e cila nuk është asgjë tjetër veçse e mirë.
Dalja prej saj është e mundur edhe nëse dhemb
Vetëdija e të jetuarit në një familje toksike shfaqet duke u rritur, kur ato mekanizma janë nisur prej disa kohësh dhe ndalimi është pothuajse i pamundur. Ai është momenti kur shfaqet nevoja për të ikur, por edhe ndjenja e fajit për të menduar vetëm për të. Sepse ka një ndryshim midis të larguarve nga miqtë, kolegët dhe të njohurit dhe anëtarët e familjes.
Duke u rritur mësojmë se takimi me njerëz negativë që helmojnë jetën tonë të përditshme nuk mund të shmanget, por ne gjithashtu e dimë se kemi fuqinë të zgjedhim me kë duam ta ndajmë jetën. Gjithçka bëhet e ndërlikuar kur ata njerëz mbajnë mbiemrin tonë dhe tiparet e fytyrës dhe karakterit tonë.
Largimi nga familja, pavarësisht ndërgjegjësimit për lidhjet dhe dinamikën toksike është ndoshta gjëja më e vështirë në botë, por e nevojshme për ruajtjen e së ardhmes sonë. Të gjithë ne kemi të drejtë të hapim krahët tanë edhe nëse askush nuk na ka mësuar ta bëjmë këtë.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
