Pas tre episodeve të fundit, këtu përfundon historia e H., e cila në Afganistan mëson gratë në shkolla klandestine, duke rrezikuar jetën e tyre.
Unë quhem H., jam 26 vjeç, kam lindur në një provincë perëndimore të Afganistanit. Sot jetoj në Kabul dhe nuk mund të them emrin tim dhe të jap shumë detaje nga jeta ime e tanishme dhe e kaluar, sepse mund të më arrestojnë dhe të vrasin. Unë jam mësuese dhe kam luftuar shumë në jetën time për t’u bërë e tillë. Që kur talebanët rifituan pushtetin në vendin tim gushtin e kaluar, pas 20 vitesh armëpushim, unë jam detyruar të jap mësim në shkolla të nëndheshme. Kjo që do të lexoni më poshtë është historia ime. Dhe është historia e shumë grave që vitet e fundit kanë parë një shpresë dhe të ardhme më të mirë se ajo e gjeneratave të mëparshme dhe që sot, ashtu si unë dhe brezat e mëparshëm, po përballemi me një nga periudhat më të errëta të historisë. Ato, si unë, nuk reshtin së rezistuari dhe duke shpresuar për një të ardhme lirie.
Kujtimet e fëmijërisë
Unë kam lindur në vitin 1996, sipas kalendarit tuaj. Unë kam katër vëllezër dhe një motër. Ata janë të gjithë të martuar, përveç meje dhe vëllait tim të vogël. Kujtimet e fëmijërisë sime janë të shumta.
Unë kam lindur në vitin që talibani kryesoi atë që e quajnë emirat islami. Ai që shpalli verën e kaluar është një lloj emirati i dytë
Nuk mbaj mend asgjë nga viti 1996, por më kujtohet diçka nga vitet në vijim, nga klima e zezë që ishte atje. Por kam edhe kujtime të mira. Ka në veçanti një episod nga fëmijëria ime që më jep forcë, edhe në kohë të vështira. Ishte një akt rebelimi: duhet të isha 7, ndoshta 8 vjeç dhe isha me një nga vëllezërit e mi. Prindërit e mi i kishin dhënë vetëm leje për të përdorur biçikletën. Vajzat e vogla nuk lejoheshin. Ishte një gjë e pahijshme, një “vajzë e keqe”, mendohej. Megjithatë, kur ai dilte, shkoja me vëllain tim ose e ndiqja. Pastaj, duke arritur një distancë të caktuar nga shtëpia, e merrja dhe i thosha: “Tani zbrit dhe ma jep biçikletën!”. E mora dhe fillova ta përdor vetë, duke pedaluar. Ato gara më kanë dhënë gjithmonë energji të jashtëzakonshme. Është e vërtetë edhe sot, kur kujtesa rishfaqet.
Si familje isha me fat: kam marrëdhënie të mira me të gjithë. Por duhet të pranoj se marrëdhëniet me një nga vëllezërit më të mëdhenj është e veçantë. Nuk është vetëm vëlla, por mik
Ai më ka mbështetur gjithmonë, në të gjitha zgjedhjet e mia. Për shembull, kur më duhej të merrja pjesë në seminare, kur kishte takime për të cilat më interesonin, prindërit e mi prireshin të thoshin jo, më këshillonin të mos shkoja atje, gjithmonë dilnin me arsye sigurie. Pastaj ndërhyri, ndërmjetësoi, i bindi se do të ishte e rëndësishme për mua, gjeti një mënyrë për të më shtyrë të shkoja. Të jem e sinqertë, pa mbështetjen e tij nuk do të isha këtu në Kabul. Prindërit e mi nuk janë kundër gjërave që bëj dhe ata e dinë se nëse përpiqen të vendosin shumë kufij, unë do të rezistoj. I jam mirënjohës për mënyrën se si më kanë rritur, pavarësisht problemeve. Periudha e fëmijërisë sime në fakt ishte veçanërisht e vështirë për familjen time. Nga viti 1996 deri në vitin 2001 ekzistonte Emirati i Talibanëve, i cili më pas u përmbys ushtarakisht. Situata ishte shumë e ndërlikuar. Dhe ndërsa u rrita, marrëdhëniet e mia me prindërit ishin gjithashtu të ndërlikuara.
Si adoleshente nuk dija shumë gjëra dhe mashtroja veten se i njihja, dhe prindërit kishin ide të ndryshme nga te mijat. Por, ata gjithmonë më kanë ndihmuar t’i kuptoj gjerat, të gjej rrugen e drejtë
Jemi përballur me shumë probleme ekonomike, por asnjëherë nuk kanë qenë pengesë për shkollimin tim. Prindërit nuk më kanë bërë kurrë të më mungojë asgjë, duke bërë shumë sakrifica. Babai im ishte shofer për një kohë, pastaj humbi punën dhe filloi të vetëpunësohej, nga dita në ditë. Për një kohë ai ishte kujdestar. Tani ai është pa punë. Dhe shumë janë si ai, të papunë: burra dhe gra.
Përgatiti K.I / Burimi www.thewom.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
