Përgatiti Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Fëmijët, që sot janë 16-17 vjeç, praktikisht u rritën dhe jetuan pjesën më të madhe të jetës së tyre në krizën më të keqe ekonomike dhe sociale të historisë së fundit.
Imazhet dhe përfaqësimet e tyre janë ato të një shteti të degjeneruar, të një klase politike të korruptuar dhe të nënshtruar ndaj interesave, të një klase njerëzish që përfaqësojnë këto interesa me vulgaritet të hapur, dhe të një shoqërie që nga njëra anë vuan, por është në një luftë të vazhdueshme me gjithçka që përpiqet ta riformojë atë.
Këta fëmijë kanë parë dhe ndoshta kanë përjetuar dhunë fizike dhe financiare, ata janë rritur me imazhet e një asimetrie të madhe ekonomike dhe shoqërore, jashtëzakonisht të padrejtë, e cila në brezin tim nuk ishte aq e dukshme. Në të 18-at e mia, nuk kishim spektrin e përjashtimit shoqëror para nesh. Papunësia nuk ishte në 30%, minimumi nuk ishte 100€ dhe shumica e familjeve ishin akoma në gjendje të mbështesnin arsimimin e fëmijës së tyre.
Në çdo rast kishte vështirësi, por kishte ende arsye për të gjetur motivim. Nuk e di se çfarë e motivon një 17-vjeçar sot. Përveç kësaj, shumë prej këtyre fëmijëve mbajnë streset e familjeve të tyre. Streset që kanë lindur në dekadën e fundit dhe që mund të jenë të çdo forme dhe drejtimi.
Mos të harrojmë se shumica po braktisin vendin e tyre. Me pak fjalë, këta fëmijë mbajnë mbi shpinë gjithçka me të cilën i ka ngarkuar dekada e fundit, ata kanë një të ardhme shumë të vështirë përpara dhe gjëja më e keqe është se ata e dinë atë.
Ata rriten duke e ditur atë. ‘Rrëmbimi’ nuk është problemi, është rezultati… Nëse nuk i dëgjoni këta fëmijë sot dhe nuk përpiqeni t’i ndihmoni, për t’u dhënë atyre një të ardhme që nuk do t’i vendosë në skajet sociale dhe nuk do të presupozojë që ata të ndjekin rrugën e vetmuar të individualitetit konkurrues dhe shpesh individualitetit anti-shoqëror, por do t’i integrojë ata pa probleme në trupin shoqëror.
Te këta fëmijë që u ngarkuat një dekadë krize dhe i rritët në kushte të dhunës sociale dhe ekonomike, tani në vend që të pyesni vetëm se çfarë keni bërë gabim dhe t’i dëgjoni ata, ata vazhdojnë të përballen me dilema artificiale…
Dilema artificiale zhvatëse… Kjo, nuk është vetëm një shembull i urrejtjes shoqërore, dhe në fakt ndaj fëmijëve, është një shembull i injorancës sociale dhe largësisë nga realiteti i vërtetë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
