Rrezikojmë t’i bëjmë fëmijët tanë të besojnë se duhet të jenë superheronj. Se ne i duam gjithmonë numrin një. Nuk pranojmë asnjë nga gabimet e tyre. Nuk i tolerojmë humbjet e tyre. Kur këto fjalë – pra gabime dhe disfata – shfaqen gjatë rrugës së rritjes së tyre, ne ndërhyjmë menjëherë për të kuptuar nëse ka një mënyrë me të cilën – ne të rriturit – mund ta korrigjojmë situatën.
Isha shumë i mahnitur kur lexova – javët e fundit – lajmet për apele të ndryshme drejtuar TAR (Gjykatat Administrative Rajonale) për të kontestuar notën e marrë nga një student në provimin përfundimtar. Ankesa kundër vlerësimeve të konsideruara shumë të ulëta në krahasim me meritën objektive të studentit të provuar.
Ka shumë të ngjarë që të ketë pasur vlerësime që në asnjë mënyrë nuk i përgjigjen vlerës reale të fëmijëve tanë. Po pastaj? Ajo që ka vërtet vlerë është që ata të dinë se cila është vlera e tyre. Që ata të dinë që në jetë ndodh edhe të jesh i zhvlerësuar ose i vlerësuar keq nga persona që nuk e vënë re vlerën e vërtetë të tyren. Ndodh çdo ditë. Dikujt i ndodh më shpesh, të tjerëve jo. Por unë mendoj se një fëmijë ndihet shumë më i mbrojtur dhe i sigurt nga një prind që shmang një apel në TAR për rishqyrtimin e diplomës së tij/saj të shkollës së mesme, sesa nga një prind që ndërmerr një betejë ligjore për këtë qëllim.
Sepse prindi i parë, ai që të thotë “Nuk ka rëndësi, në fund të fundit është vetëm një votë” është një prind që të tregon me fakte se nuk je vota që merr, por je shumë më tepër. Dhe që të duan edhe kur nota që merr është nën pritshmëritë. Ndërsa ata që luftojnë për të mbrojtur të drejtat tuaja, dhe shpesh e bëjnë atë në vendin tuaj, ju tregojnë një histori krejtësisht të ndryshme: që do të thotë se ata nuk mund të përballojnë zhgënjimin e mosdijes se ju i përmbushni pritshmëritë e tyre. Sepse për këtë bëhet fjalë, për fat të keq. Pritshmëritë e të rriturve. Të cilën një fëmijë, ndonjëherë, nuk mund të mos e bëjë të bëhet e tij. Duke kryer një ndërhyrje shumë të rrezikshme: domethënë, duke besuar se ai duhet të jetë gjithmonë ashtu siç dëshiron i rrituri.
Kjo gjë ju mbush me ankth të pakufi. Të detyron, sa herë që bën diçka, të imagjinosh se cili do të jetë reagimi i atyre që mësojnë për rezultatin e testit tënd. Ne shqetësohemi për zhgënjimin e tjetrit, pa e pyetur as veten: Por çfarë mendoj unë se si shkuan gjërat? Nuk është më “për mua” që jam në skenën e jetës, por “për ty”. Nuk është më për mua që ndjej stresin që lidhet me kalimin e një testi, por “për ty”. Kështu – pothuajse pa e kuptuar – ne të rriturit bëhemi ndonjëherë krijues të pavetëdijshëm të përpjekjes për të rritur fëmijët tanë. Ai që është pa mëkat le të hedhë gurin e parë. Duke filluar nga unë. Nëse dëshironi dhe mundeni, ndajeni me prindërit e tjerë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
