Skenaristja dhe regjisorja e filmit Barbie, tashmë e nominuar për Oscar, Greta Gerwig ka arritur të realizojë një film që të bën të mendosh duke kaluar përmes mitit të Barbie, duke ndryshuar imagjinatën e vajzave , duke e vendosur atë brenda shoqërisë sonë, qoftë edhe në mënyrë figurative.
Barbie përfaqëson gjithçka që mund të jemi
Filmi është tashmë “ikonë”: si në vitin 2001. Regjisorja na bën të kuptojmë se në “parahistorinë” ajo e nënës për një grua ishte roli parësor dhe kukullat një trajnim për atë që do të bëhen kur të rriten. Por këtu erdhi Barbie, ajo përfaqëson gjithçka që mund të jemi. Për vajzat dhe shoqërinë shpikja e Barbie ishte një revolucion i vërtetë – ajo lindi, në kuptimin që u tregtua për herë të parë, më 9 mars 1959 nga një ide e Ruth Handler, gruaja e bashkëthemeluesit të shtëpisë së lodrave Mattell duke shikuar vajzën e saj Barbara duke luajtur me kukulla letre. Më në fund një kukull e rritur që bën gjëra të rritura. Shpejt asaj iu dha një identitet: një emër i plotë, Barbara Millicent Roberts, një familje, një i dashur (Ken), një seri miqsh, një shtëpi, një makinë…Pastaj mënyrën që çdo vajzë të identifikohet dhe të gjejë veten si ajo.
Barbie jeton në një botë perfekte
Bota perfekte e Barbie është ajo ku zgjohet çdo mëngjes. Një botë rozë, e plastifikuar, ku çdo ditë është e bukur, të gjithë buzëqeshin të lumtur dhe përshëndesin njëri-tjetrin në harmoni. Po sikur kjo botë e përsosur, e dominuar nga gratë dhe motra mes Barbie, të përplasej me realitetin?
Sepse, Greta Gerwig gjithashtu duket se mendon, kjo përsosmëri ekziston vetëm në ëndrrat që – kur ato sillen në tepricë si këtu – mund të jenë jashtëzakonisht të rreme. Pra realiteti në këtë botë rozë me mendimet e para negative dhe lotët e Barbie, e cila e gjen veten me këmbë të ulura të sjell pak në depresion. Por jo aq larg asaj që një vajzë e vogël jeton në botën e sotme. Realiteti hyn në ëndërr dhe kështu ëndrra shkon për t’u përballur me realitetin. Barbie hyn në botën reale, kupton se çfarë do të thotë për një grua të ndihet si një objekt ku mbretëron patriarkaliteti. Punëtorët e kantierit të ndërtimit nuk janë bionde në jumpsuits rozë por burra të vegjël të djersitur që nisin shaka seksiste.
Në këtë lojë pasqyrohen edhe vajzat e sotme dhe vajzat e djeshme të cilat përpiqen të shpjegojnë se çdo kukull mund të jetë diçka ndryshe nga biondja dhe ikona. Rrethi mbyllet me kthimin në botën reale, ku gratë janë shumë më tepër se një kukull bionde dhe perfekte, ku seksi ka pjesën e vet dhe është i rëndësishëm, dhe ku meshkujt ndoshta duhet të provojnë të jenë aleatë, jo aksesorë
Ikona Barbie, pasqyrimi i shoqërisë
Përtej rozës së plastifikuar (ndonjëherë pak si shumë), të fjalimeve ndonjëherë didaktike, shumë do të gjejnë mitin me të cilin ata u rritën (një zonjë pranë meje në parashtrim vazhdoi të listonte Barbiet që kishte si fëmijë), ata do të rijetojnë ëndrrën dhe do të ndjejnë të njëjtat emocione si kur kanë luajtur me të. Dhe këtu fiton ana komerciale. Ironia dhe argëtimi janë aty, edhe pse ndoshta ajo mund të kishte guxuar më shumë…
/Burimi Iodonnad.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
